Рецензия на «Поэт погиб, но остаётся память» (Ян Таировский)

Паэт загінуў, ды застаецца памяць

Кахаць яго ўся Ўкраіна будзе,
Палёт Паэзіі не спыніць ноч сляпая.
Паэт загінуў, але думку маю будзіць,
І ў сэрцы штосьці новае спявае.

Паэзію яго мы ў сэрца носім.
Мой Сіманенка, юны трубадур!
Заўсёды Васілю толькі дваццаць восем.
І пахнуць гронкі шахматных фігур.

Цёзкай быць - не аднадумцам.
Хоць дваццаць кур у абед з'ясі за сталом,
Як у байцы, можаш жабай ты надзьмуцца,
Хоць покні, але не стаць табе валом.

Васіль і Пётр - два Сіманенкі розных надта.
З Пятром параўнаецца хіба што паліп.
Васіль Сіманенка - сэрцы свята.
Заўсёды са мной ён загінуў паэта тып.

Паэт загінуў, але застаецца памяць.
Згарэў у палёце, нібы матылёк.
З адным з іх параўнаю цяжкі камень,
З другім - кветку, блакітны васілёк.

Вось месяц - месяцовы токар - з агата
Ён песню звонкую ў руцэ трымае.
Ён - трубадур сусветнага разраду.
Ён точыць ноч на космасу станку да раю.

Перевод на белорусский язык

Максим Троянович   26.01.2020 18:12   •   Заявить о нарушении