Праходзяць годы. Радзеюць пляны.
Няма больш моцы ў іх крыла.
Я стаўся сталым, не апантаным -
Імпэту хваля з вяной сплыла.
Бо маю досвед, што мне ў скрыжалі
Багіні лёсу маёй зямлі
Бясконцы пошук наканавалі,
Каб век шукалі, кім мы былі.
Каб шлях шукалі да роднай мовы,
Напаўзабытай, напаўчужой,
Каб кладі сэрцы, як і галовы
За край свабодны, за мой і твой!
Ўсё меней плянаў, шляхоў і сцежак...
Ўсё меней часу пабачыць плён.
Дзе была вёска - зарос узмежак
І наўкол краю паўстаў кардон.
Вянец тварэння і розум маем,
Чаму не можам тварыць дабро?
Чаму бяздумна ўсё паўтараем
І жыцці веем за серабро?!
Праходзяць годы а край не бачны
Ракі шырокай з крыві і слёз...
Я нават д'яблу быў бы удзячны,
Адно, каб мір ён Зямлі прынёс!
Споведзь сэрца
© Copyright: Станислав Шастак, 2025
Свидетельство о публикации №125122800389
Свидетельство о публикации №125122800389
Рецензии