Вачэй тваіх самотны вечар,
Саюз нябёсаў і зямлі.
Безважка падае на плечы
Гучанне кос, бы з канаплі.
Вугламі крочыць мне, без стомы,
Пяшчоты лісце абдымаць;
З журбою радасць не знаёма,
Каханне горкне, як не рваць.
І той жа лес, і тая ж вечнасць,
І той жа супакой бяроз.
У пастку ўплішчыцца сардэчнасць,
Расой адлюстраваных слёз.
Ні светлых дум, ні прасвятлення,
Бы плача вецер за сцяной.
Як губ салодкасці, імгненні
Свае гаю табой адной.
У шкляныя купалы, ратую,
Засцерагаю ад бяды
Мелодыю кахання тую,
Што непаўторна сапраўды.
Мелодия любви
© Copyright: Максим Троянович, 2025
Свидетельство о публикации №125111806805
Свидетельство о публикации №125111806805
Рецензии