Светлеют утрами осины... Юрий Боровицкий, с белору

***
Светлеют утрами осины на горке,
Как будто душа после ночи бессонной.
В стремлении к славе не вижу я толку.
В глубины души устремляйся бездонной.

Иней светлеет на крышах вдогонку,
Словно бессонные мысли ночные.
Так ночь проявляет свою фотоплёнку,
Так  исчезают мысли пустые.

Желтеют шершавые листья на вишне.
Белеют стволы акварельных берёзок.
Душа отыскала отдушину в виршах,
А вирши находят в душе отголосок.

В стремлении к славе не вижу я толку -
Признанье искать абсолютно не мудро.
Небо сияет над лесом на горке.
Рассвет души переходит в утро.


Оригинал:


***
Святлеюць на ўзгорку асіны на золку,
Нібыта душа пасля ночы бяссоннай.
Ў імкненні да славы – ніякага толку.
Імкніся ў глыбіні душы ты бяздоннай.

І шэрань святлее на даху на золку,
Нібыта бяссонныя думкі начныя.
Так ноч праяўляе сваю фотаплёнку,
Знікаюць так чорныя думкі пустыя.

Жаўцее на вішні ашэрхлае лісце.
Бялеюць ствалы акварэльных бярозак.
Знаходзіць душа у паэзіі выйсце,
Знаходзяць і вершы ў душы адгалосак.

Ў імкненні да славы – ніякага толку.
Ў імкненні да сэрцаў шукаюць прызнанне.
Святлеюць нябёсы над лесам на ўзгорку,
І золак душы пераходзіць у ранне.