Легенда пра Ларэлею

(Легенда:"Ларэлея" Генрыха Гейнэ ў беларускім перасьпеве)


Цудоўны першы лета дзень,
Хвіліна за хвілінай
Удалеч зноў мяне вядзе
За песняй салаўінай.

Заве мяне не ў лес, не ў гай,
На захад правіць крокі.
У мне такі знаёмы край,
Дзе Рэйн цячэ шырокі.

Скала там пасярод ракі
На сонцы плечы грэе.
На ёй, як баюць рыбакі,
Дзяўчына — Ларэлея!

Хмель залатых валос яе
Сцякае ручаінаю.
Яна іх чэша і пяе,
І ўсё жыве дзяўчынаю!

Вада ў Рэйну не бурліць,
Не чутны плёскат хвалі.
Сціхае ўсё. Адно ляціць
Між гор гук песні далей.

Рыбак забудзе на вясло,
Той песняй счараваны.
Цячэнне чоўн у вір знясло,
Скалою прыхаваны.

Яшчэ імгненне. Трэск сухі.
Зніклі ў віры рыбак і човен.
Спеў зняў з яго душы грахі —
Даў шлях у рай чароўны.

Ліецца песня з году ў год,
Сціскае горлы ў сэрцах млее.
Знікаюць людзі. Тых прыгод
Прычынай — толькі Ларэлея.

Аб чым пяе яна штодзень
І ў сэрцы смутак наганяе?
Куды той спеў, як лёс вядзе?
Таго ніхто не знае!