Ў жыцці бывае ўсё так шэра,
Што нават стыне ў жылах кроў.
Тады мяне ратуе вера,
Спадзеў на вечную любоў.
Я веру: за тугой бясконцай,
За смуткам, змрокам і журбой
У час світанку ты, як сонца
Кранеш мяне душой жывой.
Пачую зноў твой голас мілы,
Зорных вачэй убачу ззянне
І цемрыва часоў нямілых
Узыдзе зорачкай кахання
Патрэбна многа нам для ладу,
Знікае ж без любові плён.
Яна квет дзіўны з веры саду
Сілкуецца надзеяй ён!
Спадзеу на вечную любоу
© Copyright: Станислав Шастак, 2025
Свидетельство о публикации №125083007680
Свидетельство о публикации №125083007680
Рецензии