Жарятся лисички... Юрий Боровицкий, с белорусского
Михаилу Башлакову
Жарятся лисички. Солнце встало.
Снова я пойду в сосновый лес.
Много быта, а восторга мало,
Мало будет слёз у "поэтес".
И в лесу всё ж музыка не вспыхнет,
Не заплачет сойка надо мной.
Даже ветер, так и тот затихнет.
Буду брать лисички под сосной.
Мнго быта, а восторга мало.
Чем же увлекаться в этот час,
Если нас почти уже не стало,
И по речи не узнаешь нас?
Восхищатся, может, нам царями,
Что язык забыли и народ?
Может тем, что мы живём рабами
Аж из века в век, из года в год?
Восхищайтесь! Только я не буду,
Мне не надо премий получать.
Соберу лисичек нынче груду,
Буду быт я снова воспевать.
Так как я живу и жил, как люди,
Разве меньше я о ней молчу?
Человек энтузиазм забудет,
Я ж такой судьбины не хочу.
Возродим награды мы и звания,
Возродим мы наш народный дух.
Солнце встало и настало утро раннее.
В лес пора, пока там меньше мух...
Оригинал:
***
Міхасю Башлакову
Смажацца лісічкі. Сонца ўстала.
Зараз зноў пайду ў сасновы лес.
Многа быту, захаплення мала,
Мала будзе слёз у "паэтэс".
Дый у лесе музыка не ўспыхне,
Не заплача сойка нада мной.
Нават вецер, дык і той заціхне.
Буду браць лісічкі пад сасной.
Многа быту, захаплення мала.
Чым жа захапляцца ў гэты час,
Калі нас амаль ужо не стала
І па мове не пазнаюць нас?
Захапляцца, можа, нам царамі,
Што знішчаюць мову і народ?
Можа, тым, што мы жывём рабамі
З веку ў век і з году ў кожны год?
Захапляйся! Толькі я - не буду.
Мне не трэба прэмій адрабляць.
Набяру лісічак сёння груду,
Буду быт нанова апяваць.
Бо жыву і жыў я так, як людзі.
Хіба меней пра жыццё маўчу.
Захапленне чалавек забудзе,
Я ж такое долі - не хачу.
Адрабляйце прэміі і званні,
Адраджайце наш народны дух!
Сонца ўстала і настала ранне.
Трэба ў лес, пакуль там меней мух...
Свидетельство о публикации №125072602329