Між кветак лугавых ціхутка,
Сабраўшы неба сіняву,
Кахання кветка — незабудка,
Да сонца цягне галаву.
Павевы ветрыку ласкавы
Званочкаў ажыўляюць бомы ...
Мне мроіцца пагляд яскравы —
Жывы, чароўны, невядомы.
Ці то ён — позірк з дзён юначых,
Ці гук прызнання анямелы,
Што ў сэрцы змоўк і згас у плачы,
Засціплы быў бо і нясмелы...
Ды неба летняга блакіт
Развеяў цень былога смутку
І ў кветку веры — незабудку —
Вачэй вярнуўся малахіт.
Расці ж пад сонцам ясным, хутка,
Як свету сціплы напамін
Надзеі згадка — незабудка,
Як памяць маладых часін.
Праляцела ноч і хутка
Сонца ўстане з-за сяла
Прывітанне незабудка,
Дзе б ты сёння ні жыла!
Незабудка
© Copyright: Станислав Шастак, 2025
Свидетельство о публикации №125062501924
Свидетельство о публикации №125062501924
Рецензии