Шкада,што раскідаў далёка
Нас у жыцці ці лёс, ці Бог.
Ты свеціш зоркаю высока,
Мяне ратуеш ад трывог.
Даеш зарад мне маладосці
Надзю, што заўжды ў жыцці
Наперакор імгле і злосці
Да сваёй мэты трэба йсці!
І тады збудуцца надзеі,
І з мрояў веснавы букет
Нам сэрцы марамі сагрэе
Народзіць пачуцця санэт.
Імгла рассеецца туманам,
Зло прападзе, як вешні дым...
Санэты ж будуць пець Дыянам
Паэты вечна маладым!
Зорка надзеi
© Copyright: Станислав Шастак, 2025
Свидетельство о публикации №125062202313
Свидетельство о публикации №125062202313
Рецензии