Здесь умирает слово языка родного... Юрий Боровицк

***
Здесь умирает слово языка родного,
Трепещут листики младые на ветвях.
И дохнут от бескормицы коровы,
И подмерзает майский цвет в садах.

Картофель дорожает год от года,
К весне, бывает,вовсе пропадёт.
Ввели здесь термин "тунеядец" в моду,
Но тунеядца это не согнёт.

Здесь измеренья только в сантиметрах:
Коль больше двадцати, тому назначат штраф.
Отыщут на участке литий в недрах.
На недры это нагоняет страх.

Здесь арии хвалебные спивают.
И главное - под арию не спать.
Здесь окруженье наше одобряют
И будут ещё долго одобрять.

Здесь из дерьма - конфеты магазина,
Хотя и без какао - шоколад,
И обо всех здесь мнение едино,
И даже ночью здесь гремит парад.

Так почему ж не петь народу песни
На мёртвом языке для предков и живых?
Ведь всё едино - не поймут, хоть тресни,
Поэтому, дай Бог, вам не дадут под дых.


Оригинал:



***
Тут паміраюць словы роднай мовы,
Трапеча толькі лісцік малады.
Тут дохнуць незлічоныя каровы
І падмярзаюць майскія сады.

Тут даражэе бульба год ад году,
А то, бывае, й прападзе к вясне.
Ўвялі тут тэрмін "дармаед" у моду,
Але яго і гэта не сагне.

Тут мераюць усё у сантыметрах:
Ў каго за дваццаць, будзе таму штраф.
Тут літый адшукаюць хутка ў нетрах.
На нетры наганяе гэта страх.

Тут арыі хвалебныя спяваюць.
Галоўнае - пад арыю не спаць.
Тут аўру акружэння ухваляюць
І будуць яшчэ доўга ухваляць.

З гаўна й з таго тут смачныя цукеркі,
Хоць без какавы робяць шакалад.
Усіх адною мераюць тут меркай,
І нават ноччу тут грыміць парад.

Чаму ж не жыць і не спяваць тут песні
На мёртвай мове продкаў і жывых?
Ўсё роўна не пачуюць іх, хоць трэсні,
Таму, дай Бог, і не дадуць пад дых.