У жыцці я пярсцёнкаў не меў, Хоць жаніцца мне шанцаў хапала.
Не спяшаўся вясці пад вянец юных дзеў
Хоць душа ад кахання згарала.
Па паданні жыве ў пярсцёнках тых ток,
Ён у сэрцы нам б'е бліскавіцай.
Не вёў пад вянец, бо даў сэрцу зарок -
Адгуляць і з жарсцю ажаніцца.
А цяпер, калі час успамінаў настаў,
Калі срэбра на скронях асела,
Наракаю, што лёгка, бяздумна гуляў
А каханне кудысьці зляцела.
Ёй на палец тады кольца я не надзеў
Не царква — нас сузор’і злучалі.
Бег жыцця праз яе я адчуў, зразумеў -
Шчасця ўсплеск і тугу мы спаткалі.
Таму часам сяджу я ў сябрыне адзін,
І вачамі гляджу ашклянела
Нібы нешта шукаю працягам гадзін,
Мрою зноў маладосць зазвінела!
Вянчаныя зоркамi
© Copyright: Станислав Шастак, 2025
Свидетельство о публикации №125043004733
Свидетельство о публикации №125043004733
Рецензии