(Прысвячаецца калектыву, што нязменна нясе беларускую песню праз дзесяцігоддзі)
Ад роднай хаты, дзе ля жытняга снапа
Спявалі маці, як малітву, калыханку,
Пайшоў ты ў свет, дзе радасць і журба
Сустрэліся на хат вясковых ганку.
Ты нарадзіўся ў паваенны час, У час надзей, як змроку жах сыходзіў,
Каб Беларусь у першы можа раз,
Пачула песьні, што жылі ў народзе.
Агонь у сэрцах спеў твой запаліў,
Твой голас стаў душою роднай мовы,
Бо ў ім жыве блакіт ільняных ніў
І хвалі залатых палёў жытнёвых.
За сем дзесяцігоддзяў шмат дарог
Пракрочыў ты з народнай песняй стала
І ў кожнай нотцы — продкаў мудры зрок,
Дзе Морач, Клецкі край - спляліся ўдала!
Дык хай лунаюць твае песні, як малітвы,
Над полем, над абшарамі лясоў
Каб песні хору - вострыя, як брытвы,
Нас чаравалі звонам родных слоў!
Марачанскаму народнаму хору
© Copyright: Станислав Шастак, 2025
Свидетельство о публикации №125041400192
Свидетельство о публикации №125041400192
Рецензии