Адмирал. Константы Галчиньский

Перестань писать поэмы!» - шипела любовница в ухо,
и только Месяц услышал, склонив своё алое ухо.

И флейты странные скрывались в бёдрах её и на ребре,
а, может быть, шумел то Месяц дивною пальмой в серебре.

А, может, я был в Бразилии. Может быть, был я пьяный.
К любовнице стройной, как пальма, прильнул я ухом к пальме.

На свежей газете вижу смешное слово «кабокл»,
а ночь внимательно смотрит сквозь звёзды все как в бинокль.

Что будет дальше – не знаю? Костёла вдали слышны звоны.
За полночь. Парк пред очами маячил как тигр зелёный.

Уста её – очень близко. А звёзды светят высоко.
А, может быть, это - Муза иль выпил вина я много.




                Admiral

Przestan pisac te wiersze! – sykala kochanka w ucho,
i tylko ksiezyc podslyszal, schylone, rozowe ucho.

I jakies flety ukryte byly w jej biodrach i zebrach,
a moze to ksiezyc szumial potworna palma ze srebra.

A moze to byla Brazylia. A moze bylem pijany.
Do kochanki prostej, jak palma, przywarlem uchem do palmy.

Z nieczytanego dziennika najsmieszniejszy wyraz «kabokle»
i noc uwaznie patrzaca przez gwiazdy jak przez binokle.

I jeszcze co? i co jeszcze? W dalekim kosciele dzwony.
2-ga w nocy. Park przed oczami chodzil jak tygrys zielony.

Usta tak bardzo blisko. Gwiazdy tak bardzo wysoko.
Moze to jest poezja, a moze tylko alkohol.


1929


Рецензии