Иван Савин. Ты кровь их соберёшь... Рус. Бел

Братьям моим. Михаилу и Павлу

Ты кровь их соберешь по капле, мама,
И, зарыдав у Богоматери в ногах,
Расскажешь, как зияла эта яма,
Сынами вырытая в проклятых песках,
Как пулемет на камне ждал угрюмо,
И тот в бушлате, звонко крикнул: "Что, начнем?"
Как голый мальчик, чтоб уже не думать,
Над ямой стал и горло проколол гвоздем.
Как вырвал пьяный конвоир лопату
Из рук сестры в косынке и сказал: "Ложись",
Как сын твой старший гладил руки брату,
Как стыла под ногами глинистая слизь.
И плыл рассвет ноябрьский над туманом,
И тополь чуть желтел в невидимом луче,
И старый прапорщик, во френче рваном,
С чернильной звездочкой на сломанном плече,
Вдруг начал петь – и эти бредовые
Мольбы бросал свинцовой брызжущей струе:
Всех убиенных помяни, Россия,
Егда приидеши во царствие Твое…

                1925 год

***


Ты кроў іх збярэш па кроплі, мама…

Братам маім. Міхасю і Паўлу

Ты кроў іх збярэш па кроплі, мама,
І, зарыдаўшы ў Богамаці ў нагах,
Распавядзеш, як зеўрала гэта яма,
Сынамі выкапаная ў праклятых пясках,
Як кулямёт на камені чакаў панура,
І той у бушлаце, звонка крыкнуў: "Што, пачнём?"
Як голы хлопчык, каб ужо не думаць,
Над ямай стаў і горла пракалоў цвіком.
Як вырваў п'яны канваір лапату
З рук сястры ў хустцы і сказаў: "Кладзіся",
Як сын твой старэйшы гладзіў рукі брату,
Як стыгнула пад нагамі гліністая слізь.
І плыў світанак лістападаўскі над смугой,
І таполя ледзь жоўк у нябачным прамяні,
І стары прапаршчык, у фрэнчы рваным,
З чарнільнай зорачкай на зламаным плячы,
Раптам пачаў спяваць – і гэтыя вар'яцкія
Маленні кідаў свінцовай якая пырскае бруі:
Усіх забітых успомні, Расія,
Егда приидеши у царства Тваё…

    Перевёл Максим Троянович