Canticum canticorum. Песнь песней. К. Галчиньский
Безумный Августин* там топит в колодце жёлтые ботинки.
(Понятно, речь идёт о сердце, похищенном любимой дамы).
Скажи, поэт, разве тебе то мало пред тем, как кончат цикл симфонии?
Взгляни: те листья так несутся, несутся над твоей главою,
словно лавровые венки над главой несущихся царей.
Скажи, поэт, разве не хочешь, чтоб жизнь была ещё прекрасней?
Стой - я наполню слух твоей песней, как моря ил замёрший в шар.
Взгляни: здесь улицы кривые и лестницы домов поют.
Ты словно занесён в поэму об улице из сказочной картины.
Скажи, поэт, разве не хочешь, чтоб жизнь была ещё прекрасней?
Я покажу тебе большие слёзы, текущие вдоль водосточных труб,
А также, где живёт Митзи, с далёкой Вены танцовщица,
у которой там, где твои уста, с пунцовым цветом расцветает роза;
и Месяц громыхающий вдоль улиц, как зверь серебряный рычащий,
которого не пропускают на царские забавы в ожидании скандала.
Скажи, поэт, разве не хочешь, чтоб жизнь была ещё прекрасней?
Тогда целуй в уста Рембо,
целуй неоднократно
и погружайся в сон.
* - один из главных христианских писателей и богословов, 354-430 г.г.н.э.
Canticum canticorum
O, tajemniczosci staroswiecka tych lisci nad murem browaru.
Za tym murem oszalaly Augustyn topi w studni zolte pantofle.
(Oczywiscie: chodzi tu o skradzione serce krolowej.)
Poeto, czy chcesz, zeby bylo jeszcze piekniej?
Poeto, czy ci tego za malo do wykonczenia kola symfonii?
Spojrz: te liscie tak biegna, tak biegna nad twoja glowa,
jak wience laurowe nad glowami biegnacych cezarow.
Poeto, czy chcesz, zeby bylo jeszcze piekniej?
Zaczekaj, twoje uszy napelnie muzyka, jak morza zielenia zamarzla w kule.
Spojrz: ulice tutaj wykrzywione i schody sa melodyjne.
Jestes wpisany w poemat o ulicy nieprawdopodobnej.
O, poeto, czy chcesz, zeby bylo jeszcze piekniej?
Pokaze ci lzy ogromne, ktore sie przechadzaja wzdluz rynien,
i gdzie mieszka Mitzi, tancerka z dalekiego Wiednia,
ktorej tam, gdzie ty masz wargi, wykwita pasowa roza;
i ksiezyc, dudniacy nad ulicami, jak potwor ze srebra i krzyku,
ktorego nie chca wpuscic na widowisko cesarskie w przewidywaniu skandalu.
O, poeto, czy chcesz, zeby bylo jeszcze piekniej?
Pocaluj w usta Rimbauda,
pocaluj w usta Rimbauda,
pocaluj w usta Rimbauda.
I usnij.
1928
Свидетельство о публикации №124060902401