Абяцаў колькі раз кінуць вершы,
Не хадзіць ля чужых аканіц,
Не шукаці дзяўчат, хто з іх лепшы,
Не ўзважваць няспынна драбніц.
Лепш упіцца, хварэць галавою,
Ачмурэўшы кідацца пісаць,
Срэбны груз ад гадоў – гэта зброя,
Ды цяпер ім ўжо іншым не стаць.
Чым пісаць абы што – лепш маўчаць,
Ці шукаць па начах вочы-змеі,
Ясных, светлых успамінаў пячаць,
Ды ніяк мне ўжо без завеі.
Няспыннасць жыцця
© Copyright: Максим Троянович, 2024
Свидетельство о публикации №124060901574
Свидетельство о публикации №124060901574
Рецензии