Анатолий Аврутин. Всё быстро. Рус. Бел

Как быстро всё это, как скоро!..
Уходит эпоха.
Мальчонка стоял у забора -
Тогда ещё кроха.

Гадал про концы и начала,
Вздувалась рубаха.
Над озером птица кричала -
Тогда ещё птаха.

Кричала светло и несмело
О вещей минуте.
А дерево солнца хотело -
Тогда ещё прутик.

Листочки в зелёных накрапах,
На листиках - жилы.
И были и мама, и папа
Тогда ещё живы.

Стоял тот мальчонка, не зная
Путей к пьедесталам.
И туча была грозовая
Лишь облачком малым.


***

Тады яшчэ кроха.

Варажыў пра ўсё. што маўчала,
Успушвалася кашуля.
Над возерам птушка крычала -
Нібы-то матуля.

І светла і смела крычала
Жвілінай прарочай.
А дрэва, што сонца жадала -
Тады яшчэ дубочак.

Лісточкі ў зялёных накрапах,
На лісціках - жылы.
І былі і маці, і тата
Тады яшчэ жывыя.

Не ведаў ля рэчкі крынічнай
Шляхоў да ўзлётаў айчыны.
І хмара была навальнічнай
Малой аблачынай.

     Перевёл Максим Троянович


Рецензии