Александр Мурыгин. Прочее

     ВЕСЕННИЙ ЭТЮД.

Люблю весну. Но не пронзительной яркости  первых листьев. Или чёрных мазков проталин под шальной синью неба. Ни майской ветрености, вязкой апрельской смоли земли или глазёнок мартовских подснежников.
Моя весна - в феврале. И поначалу трудно понять почему очередная оттепель, может чуть более уверенная, не похожа на товарок.
Хлюпает под ногами мёртвый тёмный снег. Удивляются в спину мокрые следы. Щурится низкое небо. Всё вокруг придвигается...
Так бывает,когда близорукий утеряет очки: лица растекаются, смягчаются углы, пропадает всякое мелкое. Так отходит затёкшая нога...
Весна начинается с запахов. Они залетают в окна. Заходят в комнаты. Напоминают. Чем то схожи с давно прочитанными газетами. С фразами, которые слышишь поднимаясь по лестнице в доме без лифта. Или листиками из блокнота с наивным предсказанием будущего на неделю.
Это тот самый старинный вальс! Серьёзный до строгости. Хочется заламывать руки - ах-ах, расскажите нам про любовь и холодную подлость...
Лечь на снег, отворить грудную "клетку", что-то выпустить в липкую акварельную зыбкость. Потом войти в старое зеркало, где лица молодые и требуют - посмотри на нас!
Коснуться струны, чтобы перестала дрожать...
...Весна не повторяется. Да-да, меняемся не мы, а она. С пронзительно ждущей на уютно ожидающую. С привкусом сожаления...
Весенний сон обжигает как серебристое морозное стекло. Неожиданные повороты: попробуй угадай изгиб восточной мелодии! Случайные люди, которые знают о тебе всё. Но уходят от ответов как глухонемые. Бесконечно длящийся ..."день"?. Скорее "оттепель времени".
Предвесенье- назовем так это влюбчивое время, напоминает ожидание сюрприза от приоткрытой двери...
Зима ещё вернётся. Ещё тебя схватят сзади за рукав. Отнимут ожидание - самое мучительное и сладкое чувство. Но не насовсем. До следующей весны...

     ПЕРВЫЕ ВЕРЛИБРЫ.

     Лесничносиь в ничто.
В углу сжалась темнота
Дышит
Зябко плещется в аквариуме окна
- можно подойти и зачерпнуть
Неподвижно-непонятная идея
Матовая тишь
Лестничность в Ничто
Кричащая грань стены
Три измерения корчатся в немом вопросе
- угольная сжатость плоскостей
Тупиковая жалость

Липкая мысль ковра лижет пол
Секунды ссыпаю в голодную безвозвратность
прошлого
Молчание рвёт губы
...Ходит неслышно,незримо - осязаемо!
Когда страшно - стонет в приступе мучительного
блаженства
Живет под матово-сферой бриллиантовостью
черепа
Натягивает нервы:
рвется мысль,
стынет вера...
     ***

     Зеркало и ночь.
Окна повисли
Ползут трубы
Горбится на стене тень
- ищет опору безвольной тяжести плеч
Потный шкаф давит...
Никто не слышит:
стучат зубы клавиш

Слепая луна...
Косо падают крыши...

Я смотрю в зеркало:
влажные овалы глаз тоскуют
под тяжестью бровей
,горбатой хордой упрямится нос
,губы сжались в розовое сердце
- я смотрю в себя...

     АЙЗЕНШТАДТ.

     Витебск - город имперского подчинения. Особенный до самой войны, до исхода евреев в эвакуацию... Но и позднее, до 80-х в нем оставался некий "душок". Я знаю о чем говорю, я родился в Витебске. Витебск - вотчина гигантов-художников, а теперь и великого русского поэта Айзенштадта.
После войны осел в Минске, коему был космически чужд, его сердце - в столицах империи.
В 90-е он проповедовал и вольно толковал поэзию как Талмуд. В поэзии он - ересеарх. Еще - циклоп,ослепленный безвременьем и болезнями.
Он знаком только с Новым Заветом в его народно-легендарным толковании. Где много чаяний за победу добра и попрание смерти.
Бога непрогрешимого и жестокого в утверждении истины видит поэт. Типа санитара в дурке.
Дурка для Айзи (даю позывной в духе контркультуры) и "круг первый", и купель крещения в мятеж. Его религиозный пыл на сам-деле чистое богоборчество, на грани сатанизма. Бог у Айзи - синоним Власти.
Теперь другое. Да он же блестящий верлибрист аж с 1940-го года! Он Хлебникову пара. Верлибр его не заумен, без Бога и натуги. В нем ирония, право насмешки, даримое инакостью.
Где он поднабрался такой крутой европейщины? В витебском педучилище? От однокашников-евреев и евреек? Юная еврейка всегда секс-бомба. И не спорьте! Короче, 20-летний Айзи писал верлибром как мало кто на русском и поныне. Он типа рожденный в верлибре. Для него это естественный поэтический язык.
В минском литархиве его учебники - Цветаева,(и своей судьбой!), Клюев, много европейцев (но только модерн), Пастернак и "оттаявшие". Живая вода поэзии Серебряного века, коей он испил в эвакуации в библиотеке неизвестного посёлка не дала ему сгинуть в пучине госклассицизма. Он - невольник чистого слога.
Он не мог печататься до смуты, не мог быть читаем во время смуты. Тем более в постсмуту, когда и читателя не стало,чуть было не с русским языком и Россией.
Читатель ушел в Сеть за айфоном как за дудочкой крысолова...
Ныне Айзи проходит как Неизвестный поэт. Гордое, надо признать звание - типа Неизвестный солдат. Но пусть не тешится московская литхевра из потомственных моссолитчиков, коих Булгаков обращал в свиней. Несправедливо тайное станет явным. Великий русский поэт 20-го века Вениамин Михайлович Айзенштадт (Блаженный) не сгинет, будет в строю: Хлебников, Цветаева, Клюев, Ахмадулина, Бродский.

Его стихи доступны в книге "Сораспятье" ( спасибог Шевчука). Читается с любого места. С верлибрами потуже. Издана книжонка "Верлибры.Вениамин Блаженный"(Изд-во Новые мехи,Минск,2011). Читайте:

     Я с величайшим удивлением...

я с величайшим удивлением ощупал голову
(так ощупал бы воскресший мертвец...)
подумать лишь:
в ночь сегодняшней свистопляски
у человека осталась нетронутой -
голова!
но,милостивые государи,почему мне так грустно?
почему
у меня ощущение красного помоста?
древнегерманские законы имели специальные правила
для палачей
(кстати,я - еврей)
теперь эти правила усовершенствованы...
милостивые государи,мне грустно потому,
что у меня горячая голова -
сегодня на плечах,завтра - в канаве...
но,ради гуманных чувств к еще не повешенным
висельникам,
не делайте из меня учебного черепа:
я не хочу,чтобы меня подбрасывали в ладонях
и чернильным пальцем ковырялись в глазницах...
я нервный,
я умный,
мне приличествует беззаботная загробная жизнь...
ведь,если меня обидеть,
 я могу...заскрипеть гробовой доской
и этим встревожить моих друзей - червей...
скажу по секрету,
что черви очень и очень ограниченные ребята...
кроме гастрономического запаха
их мало что интересует
но,чудится мне,что я еще жив -
по крайней мере,серые клетки мозга,
пластинчатые кости черепа,соединенные швами,
и прочие вещи,
именуемые мыслящей головой
     1941

     Маленькая кошка.

мы все любили маленькую кошку,
которая жила в мире чудес:
то,что для нас было миром,
было для нее подушкой и ковриком,
а на подушке и коврике
никто не станет играть со смертью
................................
солнечный лучик
интересовал ее не меньше,чем астронома,
но,вопреки всем научным теориям,
она не уступала ему:
- сначала луч,потом кошка...
     нет,сначала кошка,потом луч
.................................
вот почему она била по лучу
               капризной лапкой,
чего,конечно,не станет делать астроном,
               ни я,ни вы
.................................
если бы маленькая кошка
знала хоть сотую долю того,что знаем мы
                ( я и вы ),
она превратилась бы в страшного тигра,
                стерегущего свой помет
.....................................
но она убирала помет
                с невинной сосредоточенностью,
между тем как глаза ее следили за
                летающей паутинкой -
и отыскивали у нее хвост...
...................................
не знаю,чем казались ей люди...
                ...может деревьями,
                может морем;
хотя она и не видела моря...
.................................
когда я садился есть,шевеля губами,
она видела что-то,чего не видел я:
                большие сосцы воздуха...
поэтому она присоединялась к трапезе
..................................
после еды она умывалась ( ритуал обновления )
...................................
...................................
в пустоте неожиданной смерти
она ощутила всё,что ощущаем мы:
неудобство слишком большого тела,
жесткий колючий воздух,
вес и размер предметов
..............................
и их враждебность!
..............................
в глазах её,мучительно слепнущих от света,
                громоздились огромные небоскребы -
и она жалобно мяукала:
погасите свет!
.................................
ибо темнота возвращала ей неведенье
.................................
умирая,
     она на мгновенье постигла связь
     между мраком и светом,
     теплом и холодом,
     жизнью и смертью
..................................
маленькая мертвая кошка...
..................................
..................................
смерть снова отступила от нас
( от меня и от вас ),
но,отступая,унесла маленькое
безжизненное окровавленное тельце
.................................
- и я обвиняю во всём этажи!
.................................
...о,этажи!-
             тяжелые,
             серые,
             каменные этажи,
             раздавившие кошку...
     1954

     В минуту страсти.

...не в интимные отношения вошел я с хозяйкой
                прекрасного тела,-
нет,я зацепил багром плот,
рогатиной поддел медведя,прыгнул с десятиметровой вышки в воду,
взорвал гранатой громоздкий танк...
ибо то,что я ощутил,было до ужаса враждебным,
                сладостным,
     ощутимо попахивающим свежей кровью,-
     может быть,у коршуна с добычей тоже
                "интимные отношения"?..
..................................................
о,стыдливые женщины,знающие своё дело в постели:-
                жертвы или победительницы,
                высасывающие мужскую силу
                как огонь всасывает масло,
                смущенно поправляющие чуть задравшуюся юбку
                и исступленно извивающиеся в минуту,
                которая всё оправдывает,-
                о,усмехающиеся жертвы!..
....................................
...победитель "в минуту..." и побежденный "после',-
изумлённо гляжу,как всё возвращается "на круги своя",-
и Женщина становится сукой
     1973

     Смерть и Шагал.

смерть пришла к Шагалу...
- ах,Марк,Марк,-
качала она по дороге головой,-
ни к кому я не шла с такой неохотой
как иду к тебе,мечтательному старику
с детской улыбкой
.................
конечно,тебе исполнилось девяносто семь лет...
это (прости меня) возраст смерти...
но я и сегодня хотела бы обойти твою мастерскую,
где ты мастеришь из чертей голубей,
из голубей коров,
а из женщин разноцветные фейерверки...
........................
об этой мастерской мне кое-что известно:
седобородые покойники,
приоткрыв саваны,
прятали в ладошки веселый смешок,-
они не забыли твоей сумасшедшей выставки,
где ты по примеру Господа Бога
или витебского портного
взял длинные портновские ножницы
и испортил ими материал,-
и всё затем,
чтобы бегать вокруг портновского стола,
щелкая теми же разбойничьими ножницами:
- я испортил,я и сошью!
...сошью невиданный лапсердак,
сошью ослино-козлино-звериный мир,
сошью коров,голубей,лошадей...
ибо главное в работе - это марка,
а марка у меня всегда в запасе
( в заднем кармане брюк )...
...итак,приклеем её на лоб Господа Бога Саваофа,
на лоб осла,козла и раввина -
получится Марк Шагал!
...................
Марк Шагал,
это совсем неплохо,
когда можно выйти из дома
и остановить случайного прохожего:
- скажите,а я похож на клоуна?
.............................
не бойтесь меня обидеть -
я буду очень рад,если вы скажете,что я
очень похож на клоуна,
ведь при виде клоуна смеются дети -
он наполняет их детские рты крупицами смеха
как птицы клювики птенцов зернышками и червячками...
.........................
...всё это бормотала смерть -
у неё начались слуховые галлюцинации,-
бормотала,идя к Марку Шагалу и,
бормоча,путала всё на свете,
забывала,кто она - Смерть или Марк,
называла себя Марком,маркой,даже маркитанткой,-
ибо она окончательно запуталась
в поисках собственного имени...
     1985

     Затеряться в межзвёздном пространстве...

затеряться в межзвездном пространстве
поздним вечером,
словно в знакомом переулке
с огромной лужей,куда мочился ты,
пьяный,
с бесшабашной удалью Поля Верлена
.......................
- где мой дом?
где моя ненаписанная поэма?,
где мой мальчик Артюр Рембо?,
где его пьяный корабль?-
ведь в зловонной луже не различишь
даже спичечного коробка,
даже случайной щепки...
     1999

     ПИСЬМО АЙЗЕНШТАДТУ.

С величайшим недоумением брожу я по Минску, Айзи...
Ноги принесли меня по Сухой на место старого еврейского кладбища. Я в курсе, что ты на нём не был. Ты тогда жил на другом конце. А вот я его помню, незадолго до того как бульдозер прошёлся по этой священной земле. Любое кладбище священно. Ты в курсе, Айзи. Но, получается, не для всех...
Это был настоящий Армагеддон, Айзи! С каким необычайнейшим грохотом надгробия падали в кузов МАЗа, пугая ворон и ничейных котов... А после там было пустое зелёное место под будущую застройку. У меня идея, Айзи - ставить памятники на месте убитых кладбищ. Как тебе?
Похоже я последний, кто помнит монументальный вход по типу триумфальной арки, на которой косо, но крепко держалась звезда Давида.
Вообще-то мы пришли туда втроём, "сорвавшись" с уроков. Мы по очереди лазили на эту монументальнейшую арку и пыжились свалить звезду. Она держалась очень крепко, Айзи. Возможно хромой Иегова давал ей силы держаться. Не знаю. Это мог бы прояснить ошмянский раби. Но его и след простыл. Ты в курсе, Айзи.
...Сам Саваоф наблюдал за нашими потугами с большого белого облака. Он смеялся над нами: глупые гои, вам невдомёк, что эта звезда несокрушима, что она - в сердце всякого еврея. Даже если он выкрестился как ты, добавлю я от себя.
Потом, побродив между поваленных надгробий, мы возвращались через Юбилейную площадь и слева по ходу, в частном секторе, в котором обитали коренные минчане, смотревшие сквозь нас как через прозрачное стекло времени, туда, где городовой с величайшим участием кивал проходящим по своим делам, где гремела конка и пожарный обоз с пустой бочкой и пожарными в касках горящей меди неспешно возвращался из огня в свой дворец из бордово-огненного кирпича, обнаружили Яму.
Мы спустились в Яму и сделали "пи-пи". Пойми нас, Айзи: хотя мы уже прочитали всего Дюму и даже "Час Быка" про злую китайскую цивилизацию, мы были дети своего времени, которое ничего не помнило и всё хотело забыть ради "светлого будущего".
Почему, Айзи, когда мы идём по улице то всегда приходим в прошлое? Как я сейчас в старый музей войны, где было много оружия - ловкие "Вальтеры", строгий "Шмайссер", корявые ППШ-"папаши", и только правильные, пятиконечные звёзды.
Ты понимаешь меня, Айзи? Отпишись...
     ***

     Вярлiбры Вяньямiна Айзянштата бяларускай мовай.

   Я з найвялiкшым зьдзьiуленьнем...

я з найвялiкшым зьдзьiуленьнем абмацау галаву
(як абмацау бы уваскрошшы мяртвяк)
уявiць толькi:
у начы сёньняйшай дзiкаскочы
у мяне засталася някранутай -
галава !
але ж, ласкавае спадарства, чаму мне так сумна ?
чаму
маю пачуцьце чырвонага падмосту ?
старыя нямецкiя статуты мелi асобны лад
дзеля ката
(да увагi,я - жыд)
цяперака гэны лад удасканаляны...
ласкавае спадарства, я сумую таму,
што маю калёнаю галаву -
сёньня на плячах, назаутра - у яру...
але, дзеля мiласьцiвых пачуцьцяу да пакуль ня узьдзёрнутых
гiлячнiкау,
ня ладзьце з майго чарапка вучэбную прыладу:
ня жадаю каб яго падкiдвалi у далонях
,зпэцканымi пярсьцёнкамi калупалiся у вачнiцах...
я шалёны,
я разумны,
мне належыць бязтурботнае пазагробнае жыцьцё...
насамрэч, калi мяне засмуцяць,
я здольны ... зашкрыпець труновай дашкой
й тым раз'юшчыць маiх сяброу - выпаузьняу...
зкажу таёмка,
што тыя выпаузьнi занадта абмяжаваныя хлопцы...
апрыч гастранамiчных пахау
iх няшмат што цiкавiць...
але, мнiцца мне, я пакуль жывы -
накрай, шэрая рэчаснасьць мазгоу,
палоскiя косьцi чэрапка, злучаныя швамi,
й iньшыя рэчы
якiя клiчацца разумнай галавой...
     1941

     Маленькая котка.

мы разам шкадавалi маленькую котку,
яркая жыла у дзiуным сьвеце:
тоже, што нам мнiлася сусьветам,
дзеля яе было думкай ды дыванцом,
дык на думцы й дыванцэ
анiхто ня умысьны гулять з сьмерцьцю
....,.............................
сонячны праменьчык
цiкавiу котку больш за зоркаведа,
але сураць усiм навуковым загадам
яна ня саступала яму:
спачатку прамень, потом - котка...
не, адразу котка - потым прамень...
...............................
вось дзеля чего яна лупила па праменьчыку
гульлiвай лапкай,
чаго, бязумоуна, ня муси рабiць зоркавед,
ды ня я, ды ня вы
...................
калi б маленькая котка
ведала хаця б адсотку з таго, што ведаем мы
(я ды вы),
яна апынулася б пачварным тыграм,
сьцерагучым свае сьмецьце
........................
але ж яна прыбiрала сьмецьце
з падманным выглядам,
мiж тым яе вочкi пiльнавалi
лётаючую павуцiнку
ды адшуквалi ейны хвост...
.........................
ня ведаю чым мнiлiся ёй людзi...
...магчыма дрэвамi,
магчыма морам;
хаця ж яна й ня бачыла мора...
.............................
калi я ладзiуся сьнедаць, варуша лупамi,
яна бачыла нешта нябачнае да мяне:
вялiкiя цыцкi паветра...
таму яна далучалася да сьняданьня
...............................
па ежы яна адмывалася (рытуял аднавеньня!)
......................................
......................................
у пустаце нячаканай сьмерцi
яна спытала усё тое, што спытваем мы:
няёмкасьць за вялiкага цела,
жорсткае сьцярнiстае паветра,
вагу ды памеры рэчау
...................
ды iх варожасьць!
...................
у ейных вочках, пакутлива сьлепнучых ад сьвятла,
дыбiлися вялiзныя небадатыкi -
яна жалобна енчыла:
патушыце сьвятло!
................
бо цемра вяртала ёй нявядомасьць
..............................
памiраючы,
яна на ймгненьне зразумела сувязь
памiж цемрай ды сьвятлом,
сьпякотай ды сьцюжай,
жыцьцём ды сьмерцьцю
.....................
маленькая зьмерлая котка
......................
......................
сьмерць iзноуку адкрочыла ад нас
(ад мяне ды ад вас)...
але, адыходзячы, унесла
маленькае бязжыцьцёвае зкравауленае цельца
.........,......................
й я аювiнавачваю ва усiм паверхi!
................................
...гэй, паверхi!-
важкiя
шэрыя
каменныя паверхi,
забiушыя котку
     1954

     У хвiлiну гону.

...ня у iнтымныя зносiны увайшоу я з гаспадаркай
шыкоунага цела...
не, я зачапiу гачком байду,
рагацьцем паддзеу мядзьвядзя, скокнуу з шматмятровай
вышцы у ваду,
падбiу гранатай звышцяжкi танк...
бо тое, што я адчуу, было да жаху варожым,
салодасным,
дакранальна падсьмердзяючым сьвежай кроую...
мабыць у каршуна з здабыткам таксама
"iнтымныя адносiны"?
.....................
гэй, саромячыяся кабеты, ведаючыя сваю справу у ложку,
     ахвяры цi пераможнiцы,
     высмоктываючыя мужыцкую моц
     як полымя захапляе масла,
засмучана уладковываючыя трохi уздзёрнутую спаднiцу
     ды раз'юшчана выкручвачыюся у хвiлiну,
     якая усё даруе...
гэй, лыбячыяся ахвяры!
.......................
...пераможца "у хвiлiну..." ды перамоглы "пасля...",
здзiуляна узiраю як усё вяртаецца "да хаты"
й Жанчына робiцца сукай
     1973

     Сьмерць ды Шагал.

сьмерць завiтала да Шагала...
о вэй, Марк, Марк, -
качала яна на падыходзе галавой,-
да нiкога я ня йшла з такой няахвотай
як да цябе, мроячаму старому
з дзяцячай ухмылкай...
.....................
зразумела, маеш дзявяноста сем гадоу...
гэта, прабач, узрост сьмерцi...
але ж я й сёньнi жадала абмiнуць тваю майстэрню,
дзе ты майструеш з чарцей галубоу,
з галубоу - кароу,
а з жанчын ружнакаляровыя агнястворы...
.....................................
аб гэнай майстэрнi мне шмат чагосьцi вядома:
сiвабародыя нябожчыкi,
трохi адкiнуушы саваны,
хавалi у далонячках усьмешкi...
яны памятаюць аб тваёй вар'яцкай выстауцы,
дзе ты па прыкладу Гаспадара Бога
цi вiцябскага крауца
зхапiу доугiя кравецкiя нажнiцы
ды сапсавау йiмi тканiну...
ды усё дзеля таго,
каб лётаць вакол стала,
кляцая кравецкiмi нажнiцамi:
- я сапсавау, я й пашыю!
...пашыю няверагодны лапсярдак,
пашыю асьлiна-казьлiна-зьвярыны сьвет,
пашыю кароу, галубоу, каней...
бо галоунае у працы - гэта марка,
ды марку заусёды маю назапашанай
(у тыльнай кiшенi брук)...
...дарэчы, прыладзiм яе да iлбу Гаспадара Саваёфа,
да iлбу асла, казла ды рабiна -
атрымаецца Марк Шагал!
.......................
Марк Шагал -
гэта зусiм ня кепска,
калi магчыма зыйсьцi з хаты
ды спынiць выпадковага праходжага:
- адкажыця, я нагадваю блазана?
..,...........................
ня шкадуйця мяне абразiць -
буду вельмi удзячны, калi вы запэуняце, што я
нагадваю блазана...
сапрауды, убачыу блазана сьмяюцца дзеткi -
ён поунi йiхнiя дзяцячыя роцiкi драбiнкамi сьмеху
як птушкi дзюбкi птушканят зярняткам
..................................
...гэдак бухцела сьмерць -
у яе пачалiся слыхавыя галюцынацыйi...
бухцела, iдучы да Марка Шагала ды,
бухцеушы, блытала усё на сьвеце,
забывалася хто яна - Сьмерць цi Марк,
клiкала сабе Маркам, маркай, нават маркiтанткай,-
бо яна канчатклва заблыталась
у пошуках свайго имя...
     1985

     Згубiцца памiж зоркамi.

згубiцца памiж зоркамi
за позьнiм вечарам,
быццам у знаёмым завулку
з вялiзнай лужынай, куды ты сцау,
пiяны,
з бязглуздай адвагай Поля Вярлена
...............................
- дзе ты, мая хата?
дзе ты, мая няскладзяная паема?,
дзе ты, маё хлапчанё Арцюр Рамбо?,
ды твой пияны карабель?..
бач, у сьмярдзючай лужыне ня увасобiш
анi запалкi,
анi выпадковай шчэпкi...
     1999

Пераклау Алесь Шалёны. 2021

     ТУТЭЙШАЙ ГАВОРКАЙ. АЛЕСЬ ШАЛЁНЫ.

     ТЛУМАЧЭНЬНЕ КАХАНЬНЯ.

          Цягнік каханьня.
Каханьне – гэта тое,што цягне нас
праз няўтульны сьвет
па каляіне жыцьця...
...............
Даруй Бацька – я спынюся ў сьпякотнай цемры,
ля ўваходу да Цябе...
....................
Затрымайся й ты – як сустрэчны цягнік,
бо спатканьне рыхтуе нам небяспеку...
....................
...Спрабуем рухацца як птушкі –
бязгучна,бязсэнсоўна...
          ***

          Дзіўны сьпеў.
Ійсьці насустрач,ўзрушвая кволае лісьцьце...
Моцна закульгаць,ўбачыўшы нічыйнага сабаку...
Прыстасавацца да навакольля як ён...
Спадзявацца.Рабіць па-свойму – як ён.
..........................
Зьвярнуць на нешта увагу як на дзіўны сьпеў
ў мінулым,ў нявыразным...
        ***

        Змовы.
Час нагадвае заверуху,
за йім нябачны зьмены...
Ўстрымляваемся...
...Каханьне – гэта змова з кімсьці,
як гадзіннік – змова з часам,
як спроба
назапасіць сардэчныя тукі ў грудзях,
........................
нікому ня чутныя,нікому ня патрэбныя...
          ***

          Невядомыя літары.
Тлумачыць.Павольна,гледзячы ў вочы –
што гэтага ня вытрымаць,
што лепей адразу спыніць,
што кроплі,якія вецер кідае ў твар
ды зжаўцелыя ліхтары,якія паволі крочуць
па той бок –
гэта схаваны сэнс нашай прамовы...
.........................
Ў старых часопісах сустракаюцца
невядомыя літары – адгучча
хвалюючых падзей.
...Яны скочуць –
нядатыкальныя,нясхапімыя...
         ***

         Бязглуздая мара.
Бязглуздая мара – сустрэцца ізноўку...
.........................
...Як цацкі ля ганку маленькай крамы
ды пакінуты ровар
здольны перачакаць дарослае жыцьцё,
так нам трэба пачакаць
пакуль сустрэчы ізноўку зробяцца патрэбнымі.
..........................
Бо мы засталіся адзіныя ўдзьвох –
на востраве былога каханьня,
пасярод ракі жыцьця...
          ***

          Гучаньне сусьвету.
Глядзіць проста ў твар...
Мае вочы вялікія,шызыя,
але гэтага ня ведае...
Ведае,што вакол вялікі сьвет.
Ён гучыць.
Ведае,што ёсьць каханьне.
Яно мае смак,таксама гук...
А выглядае –
цёпла ды смачна...
          ***

          Размаўляючыя дрэвы.
Яны таксама размаўляюць.
Паміж сабой.
Спрабую пачуць – ніяк...
..................
Дапамажы мне зразумець сабе,
пачуць як па скуры паўзе мураш,
скарупкамі крылаў здабыць Волю –
гайда лётаць вакол агеньчыка!..
.......................
Гэта дрэвы ледзь бачна пасоўваюцца
вакол нас са словамі – “развітвайцеся”...
           ***

           Каханьне на сходах.
Каханьне на сходах?Аці
жывёлы дурнейшыя за нас?- кажаш ты,
Ці не жывем ўжо апошні раз?
..........................
Каб потым чакаць,чакаць...
...Пакуль да нас патрапяць рэчы.
Тыя ж сходы – разбурацца
ды зноўку адбудуюцца як новыя...
...................
Ды мы з табой,хістаясь
ад працяглага пацалунка,
павольна пойдзем па йіх
да звычайнага каханьня...
         ***

         Дзявочая сьлязіна.
Ноччу нейдзе лаяліся.
Потым дзяўчына галосіла пад вокнамі.
Ляпалі дзьвярыма.
Мятусіліся ано да ранку...
......................
Засынаю з думкай – гэта каханьне!..
...Пэўна ад дзявочай сьлязіны
атрымліваюцца дзеці...


          Дыхаць.
Дыхаць.Адчуваць.Спадзявацца...
...................
Ўсё як заўжды – хуткі позірк...
...Раптам спыняецца рух падземнай чыгункі.
Муры заплюшчваюць вочы...
..............
Дзе яна – дыхаць?
Яе няма...
Дакладней ёсьць,але нам не належыць...
Як наша каханьне –
яно належыць мінуламу...
          ***

          Мыш.
Маленькі,шмыглявы.
Нешта ведае – бо хаваецца...
...........................
Слухалі яго пад ранак.
Піскацеў – нешта сьпяваў па-свойму...
“Злавіць?”
“Крый божа!Ўтульна...”
....................
Раптам зьнік.Засталася дзюрка ў падлозе...
...Няміга.Будынак зруйнавалі...
          ***

          Выгляд у люстры.
Ўспамін мацнейшы за існуючае,
бо тое звонку,а ён...
...А ён прываблівае
як твой выгляд ў люстры –
мацней ды мацней...
...................
Хай яно ляснецца,
гэтае жорсткае люстра ўспаміну...
          ***

          Пусты пакой.
Ў пустым пакоі,пад ранак
мы стаялі ўвабдымак
й людзі,якіх ўжо няма,
спыняліся ля ўваходу,
прасілі прабачэньня за нешта...
.........................
Пакой бяз мэблі ды людзей.
Толькі музыка,толькі мы...
          ***

          Размаўляючае быдла.
Калі ўжо дасі мне прывабных сноў,
ты – бляшаны небасхіл?
.....................
Падрыхтаваны да паўстаньня
выконваю хатнія абавязкі...
Як размаўляючае быдла
пытаю кошт солі ды запалак...
.................
Абараціся хутчэй – болей ня зьвідемся...
           ***

           Малюнак на шыбе.
Як малюнак на зайнелай шыбе
студзеньскага аўтабасу
адштурхоўваючы яскравая
адначасова
хаваеш цяплыню датыку...
           ***

           Стары гадзіньнік.
Шклянка тонкага шклу.
На талерце – нябёская вадкасьць...
..................
Пасунься бліжэй –
бо ледзь бачная за брудам быцьця...
....Абсмактай гачок мязеньца,
сыдзі...
Ды ня вяртайся...
...Як благі сон,ў якім
лупіць стары гадзіннік
ды ня меньш стары далягучнік
балбоціць,балбоціць –
ніяк ня сьціхне....
..........................
Пусты шлях.Ноч.
Ня ведаю як і трапіць да дому...
         ***

         Цыганачка ля піўной.
Акцёрка.Шкандалістка...
Супакоілася пасля сарака...
...........................................
А мне як?
Як ійсьці міма піўной
ды бачыць
тваю бязгучнаю цыганачку?
...Цябе ажылую.
           ***

           Заставайся побач.
Чую твой голас.
Пазнаю яго.Вылучаю з гоману.
Вось ізноўку....Не,ня ты...
...Заставайся побач.
Будзем перамаўляцца.
...............
Пакуль ня сустрэнемся...
           ***

           Заверуха.
Ані зямлі,ані неба...
Заверуха прыхапіла ля Дукоры.
Таўчэмся наўзбоччу шашы.Сьпяваем.
...Вадзіла спыніў фуру – “сядайце!”
.........................
Вярталіся з вясельля.
З “сваёй” ды вэнджанінай –
й самі былі зусім маладыя...
          ***

          Адлiга.
Адлiга.Магчымасьць вольна
рухацца...
...............
Лёкки сум.
...Што хутка сьцюжа iзноу
зкуе цела й думкi.
Што хутка апынёмся
бязрушнымi,зьняможнымi...
          ***

          Сьмерць мая.
Вышчэмліваецца адкуль-та зза шафы...
Жоўтаскурая,з адвіслым брухам –
ажнік бачны кішкі пад скурай...
Сядзіць на лаве ўскасяком...
Гучна сёрбае каву.
...Алеж ня сыйдзе – бо
імя ёй – сьмерць мая...
...Як чарга за ільготнай пазыкай.
.......................................................
Ўсё вакол нагадвае аб цябе.
         ***

         Тукі сэрца.
Тукі сэрца клічуць ў дарогу...
Пачкай!Апошні раз спытаем сябе –
ці не зрабіліся мы нейчым адзіным,
непадзельным,
чырвона-бела афарбаваным?
........................
Хаця яно складаецца з нясумяшчальных
часцін – цябе ды мяне...
          ***

          Трохі пачкай.
Размаўляю з табой.
Ня чуеш.Стаіш па-за нябачным шклом...
Імкнуся дакрануцца да тваіх далоняў
сваімі...
Ды адштурхоўваюся ад сьцюдзёнай паверхні...
...........................
Не,пакуль што.Пачкай трохі...
          ***

          Кунстштюк каханьня.
Як заўсёды прыціснуўшыся
адзін да аднога так,
што нашыя целы ствараюць
нейкі кунстштюк,
бачым адзін й той жа сон –
разам за рукі,як дзеці,
бяжым да долу
па мураве сонячнай раніцай...
.........................
Больш ня бачу добрых сноў...
Мніцца – ўсе адгледзіл разам з табой...
          ***

          Незнаёмая хвароба.
Няабгрунтаваная дабрыня,
аднаскладныя адказы “так – не”,
налітыя крывёй зенки...
...Нейкая незнаёмая хвароба прычапілася
Нібыта я – вавёрка,нібыта –
састарэлы ці нават здурнелы...
.........................
Гэдак я існую без цябе...
          ***

          Жыцьцё як заклік.
Жыцьцё – гэта сапраўдны
заклік да паўстаньня,
бо яны апануюць нас,
зьняважаць,потым – заб’юць...
Яны – моцныя,рухлівыя,цітана-магніявыя...
А мы – кволыя,мяланхалічныя,
нават дыпрэсыйныя.
Палохаемся цемры,крыві,адзін аднога...
....................
Пасунься бліжэй – хутка засьвітае
ды неруш замуцяць
птушыныя сьпевы...
          ***

          Лісты Тудой.
Нейкая журына авалодала –
марную гадзіну за гадзінай,
здзьмухваю з галінкі лісьцьце...
...Яно как лісты бяз адрасоў.
.........................
Адрасы ня патрэбны –
бо Тамака толькі ты,
а Тутака – толькі я...
          ***

          Сьпеўная птушка.
Але ж добра сьпявае халера.
І ўранак і ўвечар...
Што раз абяцаю сабе
Адведаць гэтую мясьціну...
Ды нешта перашкаджае...
Ўтыкаюся ў справы...
.....................
Падыходзіш да нябачнага сьпявуна –
не заўважае...
......................
Сьпявае таму,што гэта яму патрэбна...
Каб яго слухаць мне патрэбна ты...
         ***

         Зьнічка.
Зьнікла...
Калі бачу зьнічку,ведаю –
да тваёй старонкі...
.................................
Пакуль што зьзяю
чырвоным сьвятлом на брудным
небасхіле...
Пакуль што...
          ***

          Няўралептык.
Няўралептык хлорпрацяксен,
антыдыпрэсант лядзісан,
Гуртоўны гіпноз дзе араць як
пацярпелы – “сыдзі хвароба!”...
...........................
Ведаеш – я толькі зараз зразумеў
глыбіню твайго адчаю,
людскую жорсткасьць
ды сваю дурноту...
         ***

         Галота цела.
Засмучваеш галотай...
Рэжуць вока поўныя грудзі...
Прыродная сівіца –
“хадзі бліжэй”...
...Чуваць воцатны пах.
.................
Й рука мая хапае пустоту...
          ***

          Драбінка.
Ўноч,моцна датыя,
вярталіся дадому з вясельля.
Нам сьпявалі ўдагон – “вярціцца галава.
Ледзь стаю я на нагах,
але ж я не п’яна...”
“Што яны пяюць?” – пытала ты...
......................
Ды я ўхапіў цябе на рукі,
лёккаю як драбінка...
          ***

          Шалёны супакой.
Мяланхолія апанавала...
Даравала мне блакітныя вены,
пашырыла зенкі...
................
Дык дадай жа
салодкай горачы,
бязлітаснай дабрыні
ды шалёнага супакою!..
          ***

          Ў зорачнай сьцюжы.
Лётаеш бязспынна ў зорачнай сьцюжы...
.........................
...Пазбаўляю сябе ежы,
калашмачу сон на дробныя аскепкі...
..................
Хутка,
хутка спаткаемся...
           ***

           Нябачная прысутнасьць.
Галеча.Пустадом’е.
...Значна лягчэй вытрымаць гэта
чым дабрабыт.
...Дадаць толькі твой голас,
грукатаньне посудам,
хуткія крокі...
........................
Нябачная прысутнасьць –
гэта й ёсьць відавочная нагода
каханьня...
          ***

          Вастрыня пачуцьцяў.
Ізноў адчуваю вастрыню пачуцьцяў...
Чую ледзь чутнае,бачу нябачнае –
пахі,галасы...
.....................
Абхапі – эленіюм рэчавіснага...
Джала жалю – джыгай...
          ***

          Чаканьне каханьня.
Ўзруш мяне – натхненьне,
зьняваж цела.Папхні сэрца.
Каб чыстыя словы
пацеклі з дыха
ды апынуўся ў далечы,
няважачы,нябачны...
Зрабіўся кропкай геямэтрычнай....
...Але ж каб думкі мае
былі чутны кожнаму.
Нават бяздыхнаму...
Нават праз час...
Нават Тамака – дзеля
памёрлых ад часу,
ці ад нясьцерпнага чаканьня каханьня...
           ***

           Ўзіраць на сонца.
Гэта магчыма,калі –
заплюшчыш вочы ды
зхрэсьціш рукі на грудзях...
Тады сонца зробіць звонку веяк
прывабны малюнак,ў якім
згадваецца Мінулае ды Наступнае,
твой твар,
празрыстая шыя...
...Моўчкі ўзіраеш на нешта
скрозь мяне...
Потым сыходзіш.Нават ў мроях
ня затрымаць...
.......................
...Таму расплюшчваю вочы дзеля
сонечнага праменьня...
Калі так – пазбаў мяне зроку!–
бачу дыхам...
          ***

          Той дзень.
Калі ўжо нешта пачую –
гэй,маўклівы Сусьвет!
Адгарні старонку "Сёньня"...
Далей...Далей...
Пакуль ня ўбачу сонячны дзень,
транвайны прыпынак
побач з піўнiцай...
...................
Дзень нашага спатканьня...

     СМАК ГУМЫ.

          Смак гумы.
Гукі мовы.Смак гумы.
...........................
Менск – мясьціна пацалункаў.
Калі піянтосы ды нішчанкі
нагадваюць аб часінах Вольнасьці
й нават Непадлегласьці –
надыходзіць сьвята...
.....................................
Вакол сьметніка – апранак нябожчыка...
Дзюравыя шкарпеткі поўзаюць па хаце...
......................................
Добры сабака завітаў на сход,
ліжа пустую далонь...

           Прышчыляныя вочкі.
Брыдкае шмаргоцьце – навакольнае асяродьдзе.
Вашая праўда ды нашая сапраўднасьць.
Сьвятло лічым за добрае –
а як вытрымаць,калі ў вочы?
Зьдзіўляны дзівак – аніколі ня бачыў;
аднае бабак здурнелых,калі вандраваў
наваколак Смалявічаў,
мабыць ля Пятровіч?
Кідаюцца гаўном,кажуць – так трэба.
Раззлуюся – дык ня трэба й хлеба...
Колькі ж вас – прышчыляныя вочкі?
Нейкая мятусьня – лавілі парася.
Гуртуйцеся пулькі вакол бабулькі...
........................................................
Здыхаю – але варушуся.
Нешта ня сэксуецца – толькі бздіцца...


          Трохі цішэй.
Зьмяню кватэру на жыцьцё!
Ўладары дамовых кніг –
барані вас ад вар’ятак
ды дачок службоўцаў...
.....................................
Дробныя рэчы хаваюцца...
Апошні раз азіраюся.Ўсё.
Далей – жыцьцё...
............................
Сходы ўздымаюцца як конік...
Мусарахоп глынае сцулі...
Начны ўздымальнік сьпяшаецца...
Трохі цішэй.

           Тычуць.
Тычуць адзін адному.
Ты – гавораць .Я злуюся
з гэткага звароту –
ну вядома мы – тыбыльцы!
.........................
Ці ты? – запыталі ў ЯГО.
Дык ЁН моўчкі пракрочыў
скрозь нас;з бліскучымі рэбрамі...


           Напой з пацукоў.
Пакаштуем.
.....................
...Ня горшы за іньшыя –
з бізуноў,з смуродных парцянак,
з гумавых палак,
з попелу надзей...
................................
Калі зачыняюцца дробныя крамачкі
й раптам зьнікаюць бамжы,
здаецца мы напрыканцы сьвету
й трэба маліцца...
............................
Ніколі не палюйце на пацукоў!


          Шмат сала.
          А беларусы нікога ж не маюць,
          Няхай жа хоць будзе Янка Купала.
          “Я не паэта.” Я.Купала

Аднойчы пачуў –“ кавалачак сала”.
Ано ўзьняўся – “Не даражэнькія,
сала павінна быць шмат!
Таму што яно...Разумеяце,
сала – гэта шмат чаго...”
.......................................
Шмат сала маёй Радзімы,-
гучыць!


          Эротыка супраціву.
Ноч.Ўзброяныя рымзаюцца ля ганку
майго я...
 Падпіраю вушак,
апрануты толькі ў доўгія падштанкі...
Пакоцаныя муры сыходзяцца
ў ня вытрымаць яскраваю кропку.
Там.Далей.Дзе Дабрыня ды Воля...
Кнігі ў кардонках з-пад дабразычлівай дапамогі
падбухторваюць мяне да шалёнага учынку...
...Гэныя таксама радзяцца...
Рацыя раптам кідае хуткаю чорнаю
маланачку –
нібыта мірганула піянае дзяўчо...
Эротыка супраціву!
.....................................
Ракшасы адлётваюць.
Абасцаныя сходы лыбяцца ўдагон.
Я таксама.
Не. Ня сёньня...


           Пакуль я на волі.
Падышла.Моцна піяная.
Маладая.Ў металічным строі.
Папрасіла на піва.Я адмовіў.
Казала што на паесьці.Ізноў адмовіў.
Казала што жыдоўка.Я раззлаваўся.
...........................................................
Ноччу прывідзілася
што мяне “здае” сябр дзяцінства...
Потым зьявілася “былая” – аблокі ёй пухам...
Зразумеў – мяне папярэджвае
востра-празрысты Паралельны Сьвет.
Мая карма пагоршылася.Дао нябачны.
Каты ня подыходзяць з хвастамі ўгору.
Маленькае сабачанё адводзіць карыя вочкі...
Ці я пераўтвараюся?
Ці набліжаецца жахлівая мятамарфоза?
Ратуй Кафка!
......................
Дайшло...
Дзякуй нябачны Абсалют!
Закахаюся ў металістку.
Зраблю ёй добрае дзіцянё.
Залічуся ў праўднікі!
Пачну мыць рукі пасля прыбіральні –
каб не разносіць мелкаствораў.
Абяцаю.
Пакуль я жывы ды на волі.


            Мэтры абяцаныя.
Нешта вялізнае здохла на Тым Сьвеце.
Зьявіліся разам –
Архымед з доўгім валосьсем па пузу,
Гэр Ляйбніц дыхаў праз жалеззе
штучных зубоў –
выраб сьляпога зубалекара Левапольда
Годфрыда Трупянпупера,
нейдзе ззаду шморгаўся гяніяльны Канторовіч...
Чулася на розных мовах – “гросауфгабэ...,
мэтры агульнай плошчы...”
............................................
Яны нагадвалі АМАП падчас разводу,
таму я залупіўся –
“вольн зі нох лебен,шмутцыге швайнэ?” -
словамі,якімі Фрыдрых Вялікі
кідаў ляндскнехтаў на нябачна-жахлівыя гарматы.
З якой нагоды? – дзівіцца навуковая дурнота...
А я разумею!
Ён абяцаў ім Адвечнасьць!
...............................................
Але што ні прыбачыцца шматдзетнаму
аліментшчыку...

          Ніхто.Нідзе.
Гэта мы – стомляныя чаканьнем
ў бязконцых чэргах,
барацьбой за ўжо непатрэбныя
жыльлёвыя мэтры,
зьмерзлыя ды сіпатыя ад
мітынгавых слоўганаў...
.......................................
-Пачкай,
зьбій сьнег з каўнера...
Ды пойдзем далей...


          Амаль бязсьмяротныя.
“Ад імя...такім чынам...ўлада...яны...”
Пайшла трэцьця гадзіна сходу...
На сваёй сьліве бачу вялікую кроплю...
Нешта шукаеш ў торбе.
Й мы бачым ў тваёй закарчанелай руцэ
хлеб!
............
Мы елі яго.Адразу ўпэўняныя,
амаль бязсьмяротныя...


          Загад “адставіць”.
Стаміліся пасля марш-кідку...
Разматалі парцянкі...
Пакідаліся хто-дзе...
...Ды знянацку засьпявалі.
Ня памятаецца ўжо...
Спачатку нешта сумнае.
Потым сваё...
....................
Пакуль ня пачулі – “Адставіць!”


          Дзембяль.
Афiцэрскi дзембяль.
...Кiдалi у' столь.
Ратуйся як хацiш!
Маёр цалавау' ледзь не у'засос
папярэд шэрагу...
Пiлi.Сьпявалi.Развiтвалiся.
...................
...З маладосьцьцю.

 
          Памерці ад шчасьцьця.
Бачу памерлых.
Клічуць да сябе.
Не згаджаюся – лепей застацца
харом з кардонкі...
..............................
З часам будуць ганарыцца...
Зробяць шыльду:
“Ў гэтым панельным даму
жыў ды памёр ад шчасьцьця
водны з нас.”


          Пярліна асуджанага.
Пярліна асуджанага – пярловая каша...
...На вадзе,
трохі нядавароная,трохі нясоляная...
Але ж гарачая,аж лупіцца нёба!
.............................
Калі буду канацца – паклічу:
“Кашулю мне,браце,белую
ды кашы пярловай хутчэй,
й каб пагарачэй!..”


          На другі бок.
На “падпалах” ўзьнялі “літар”.
Потым сьпявалі.
Потым,позна ўноч,
пакідаліся на драўлянаю падлогу
адзін ля другога –
ранкам “этап”...
Ранкам каму-куды,абыдзённасьць...
...............................
Ніколі ўжо ня ўсхвалююся як
таёй ноччу,
калі ясная зорка зьзяла
паміж рэяк “налычніка”...
...Ува сьне
асуджаныя разам перакульваліся
на другі бок.


           Ня шкадуйця!
Ня шкадаваў ніколі ані грошаў
ані мэтраў...
Жыцьцё ня назапасіш!
.......................
Пэўна ў пекле буду блажыць –
ня шкадуйця дровы – нячысьцікі!


          Запавет нумар сем.
Калі падохну – кіньце
сярод жывел,
на раівонным быдлапаховішчы...
...Каб груган павольна падышоў
выдзяўбці зенкі лякірованай дзюбай,
каб здзічэлы сабака адарваў
шматок чагосьці,ўпершыся лапай...
...........................
Каб лётала мая душа над усім
маленькай птушкай
ня ведаючы ані зімы,ані тугі...


          Мова гонару.
Паразмаўляй са мной неяк па-іньшаму...
..........................
Калі ласка!Ведаю мову гукаў.
Яшчэ?, -
гэстаў,мову доўгага маўчаньня.
Яшчэ – ўцёку ды звароту.
Нават мову пугі ды гумы...
...........................
А ці чула ты мову гонару?..


          Вольная воля.
Бачу.Порхаеш бязтужным матылём
па-за чорнай рысы спяцвызну...
Яшчэ й крывішся здалёк...
Мяханічным мышам крочу
Ўздоўж бязконцага радку...
.......................
Вярціцяся шкляныя дзьверы!,
намотвайце ў Справу...


           Нумар 010347.
Не знаходжу.Згубіў.А дзе-калі?
Мабыць калі драпаў ад амапаў?
Ці яшчэ раней,калі адштурхнуў цябе адным
бязлітасным словам?..
....................................
Аць!Вось ён – партквіток нумар 010347.


            Сярэнявая iмгла.
Мяне чакалiпад Каляды.
Я зьявiу'ся праз пяць гадоу'...
Дзецi у'зiралi зпадлобку.
У' шафе - чужая вопратка.
Вакол - незнаёмыя рэчы...
Што рабiць?А сьпяваць!
"Сярэняву iмглу"!
...................
Гэць лiха!


            За доўгія кішкі.
Ці ня занадта доўгія маем кішкі?
...Палову адцяпалі – й хапае
на нашу родную страву –
кашу з кіслым хлебам...
..........................
...Калі спаткаю зтлушчанага,
дам рады – “Адматай кішок,сваяк!”
...Ды зробішся падобны –
Хударлявы,рухлівы ды злы...


           Падхапі мяне.
Бацька скалечыў чарапаху,а нас – бязхатнасьць.
Гэць – куляюцца чаркі з нафтахіміяй...
Куды ня зойдзеш пасцаць – ваніць...
Нешта добрае чакае на прыпынку –
ў празрыстай сукенцы...
Хутчэй хапаць адзін аднога за доўгія рукавы!
Бо пакуль дакульгаеш – ўжо расхапілі...
Карагод ля банкамату!
......................................
Й мяне падхапі,звычайнае жыцьцё,
сваімі вострымі кіпцюрамі...


          Дрэнны прыклад.
Возьмем,напрыклад,калідор...
Ты йдзеш.Спадзяваешся.
Бачыш нават зьнікомыя адзнакі.
Разумееш сэнс ўсьмеху,гукаў...
Вакенцы – як дробная бялізна,
развешаная да просыху...
...Ці Лёс рыхтуе пачастунак?
Яшчэ паўадварот...
Вось ён – твой Сьвет!
..................
Імглісты,сьціснуты,сьцюдзёны...


          Пустое полымя.
Мяне заўсёды палохае гэны сон:
басы,ў сьнезе,сярод разбурань...
Яшчэ паспрабуй,пустое полымя,
мяне абагрэць...
Ато – ўяві – прага да непатрэбных ухвал...
.....................................
Зноў час цягнецца як нітка.
Як тая – в’ецца ўздоўж шыі...
...Застацца хаця б пакутнікам.
...............................
Калісьці я выпрастаюся з пятлі
як полымя!
Ведаю глупыя словы – “люстра душы”...


          Залацісты адлітак цела.
Цела – залацісты адлітак,
трохі ружовы звыварату...
Трымае наступствы катаваньняў,
таксама шво ад каханьня...
...........................
Паспрабуй радзіць!Потым ўжо
размаўляй на пшэцкай мове кулі...
...Ты – маючы адныя нулі
напрыканцы радку “нарадзіўся-памёр”...


                Будова стагодьдзя.
Абартарый – будова стагодьдзя.
Праз колькі там гадоў – ані чалавека.
Адныя колбачкі ды шарыкі
на абодзьвух паўшар’ях...
Ўсё моцна спрасьцілася.
Адсюль – неўрасьцянія
ў выпадкова зацяжарнічалых...
Замест кансультаваньня – ўслаўленьне.
Здымкі ў часопісах сьвету –
вось новая Дзеўка Мар’я!
(Аклікалі ўпрост – Манька
пакуль не панесла ад Сьцяпана...)
...................................
Будучыня – сапраўдная пачвара.
Таму даражэнькія аб’яднайцеся па парах.
Разлічвайцеся сэксавай дзеяй.
Рвіце адзнакі адрозьненьня,
бо ў будучыні ня будзе розьніцы...
.............................
Хаця б на ўскраіне ўтрымацца...
Я блажую.
Мне – прапануюць баяцца...


          Гяройскія прусы.
Пасля патравы прусы
паўзуць да гары.Цяжка,
як калісьці ўзыходзілі на Гальгофу людзі.
...Потым,пад стольлю,перасоўваюцца ў кут
не палохаючыся мяне,
які ўзірае на йіх з павагай ды здзіўленьнем...


          Мясьціна нахабнікаў.
Я адведаў некалі гэтую масьціну
Й бачыў муры з вогненай цэглы.
Сонца,як квахтуха,садзілася на будынак.
Я чакаў,што пэйсатыя жыды
ў чорных доўгіх ляпсэрдаках
выйдуць разам й прамовяць:
“Мы застанемся.Вы – як хаціце...”
Але ніхто ня выйшаў.
Піяныя поўзалі па двары
як па-за рысай абароны...
.......................................
Ў гэтай мясьціне адусюль бачна рака.
Таму мусіць ўсе трымаюцца вельмі нахабна...


          З надрукаваным адрасам.
Бацька рве наступны ліст –
ізноў бязглуздзіцца...
..........................
Доўгі час носіш ліст,мілае дзяўчо,
але ня кідаеш ў скрыню...
Трымай прыгожую паштоўку
з надрукаваным адрасам – Да Бацькі...


           Лузяры пяюць.
Ці чулі?Не?Й не пачуеця...
Бо вы – “нязразумелыя”.
...Бо гэта й ня сьпеў...
Гэта – сказ!
А калі не хапае слоў –
Ўпрост маўчаць...
Й тэма працягваецца ў кожным.
Таму што яна – агульная.
..........................
...Як агульныя йіх думкі,прага
ды лёс...


           Пералік сяброў.
Пералічваю:адзін,другі...
Нікога ня засталося...
Кагосьці засмактала чужына...
Палова – ў нябожчыках...
А далябачнік ды ахладжальнік –
якія ж гэта сябры...
..............................
Ня пазбаві,Божа,сваёй літасьці –
надышлі шмацьця бяз дзюрак,
моцны левы чобат
ды вялікі кубак добрага чаю...


          Лямінявая лыжка.
Чаруеш,харчуеш мяне – прыгажуньня!
Ня маю лепшай сяброўкі.
Ды ўжо пэўна ня буду мець...
Гавороць – нягэгістая нейкая,ня блішчыць...
Ну няма паратунку ад дурняў!
...................................
Хаваюся ад дажджу ў каўнер як чарапаха.
Валачуся ў калёне,ледзь трымая ашалелы сьцяг,
ці сумую сам на сам...
...А лыжачка са мной!


           Прывабны ды гаўнянакрылы.
Дзяпрысьняк.Цяжка
бачыць як яны займаюцца мудатой...
“Жывуць” – па-йіхняму.
...Размаўляюць.Але словы умысныя.
Спрабуюць наблізіцца.
...Адхіляюся.”Кроч далей – зкарэлая манда!”
.........................................
Анічога ня трэба – найвялікшая сапраўднасьць.
...Паспрабуйця дзяпрысыйнага стану –
ды ўбачыця сьвет насамрэчны!
Ды ўжо ня паблытаеця з гэнай дрысьнёй...
Абдоўбкі ды адпіткі ня робяць благога,
бо знаходзяцца ў шклянцы свайго “Я”,
дзе ўсё насапраўды,нават сустрэтая
размаўляючая мурашка –
Маю “кропку”.Улётная рэч!
Ляцім разам –
мой прывабны гаўнянакрылы хрушч...


          Зьваночак.
Была дзіўна што ты размаўляеш,
бо нагадвала птушку...
Птушку з Шанхаю,калі
дасьпявала мялодыю маёй мабілы...
- Як зваць?Адказала – “Натальля”...
- Не,сапраўднае...
- Цзынь.Ранішні неруш па-вашаму...
.........................................................
Ўспамінаю цябе,
калі чую дзесьці зьваночак...


          Ў.
Верш – гэта адрода нямагчымасьці
моўчкай вытрымкі...
Гэта хуткі шлях сярод разбурань
да адзінага ацалелага будынка –
вялізнай вежы градзірні ЦЭЦ.
Гэта калі мы ірвем кветкі
пярсьцёнкамі ног каб
скласьці вялікую літару Ў...
Тлумачэньні нямагчымы.Яны
як шыкоўнае футра
на сапраўднай раскошы –
голага цела маладзючкі...
...Ад яе застануцца два праталка,
Й абодва ў выглядзе літары ў...


          Пляшучы флямінга.
Пляшуць рэчы ў маёй руцэ...
Гавораць гэта – праява хваробы Паркінсона.
Але чаму плясаць – хвароба?
Ці ня ратуюць плясы ад чумкі
дыктатуры?
Ці ня забіваюць маленькіх
Істот-яфрэйтараў?..
...................
Ён просіць літасьці.
Атрымлівае – аднае грошы,
прыплясваючы на сьцюжы як...
як флямінга!


          Да Язэпа.
Зусім ня зьменіўся сьвет,дружа Язэпе,
ў галоўным – ў колкай асалодзе жыцьця...
Сьцежкі Віцябшчыны вузкія,
хаткі чорныя,яблыні вялізныя...
Й ведаеш,дасюль патрэбны твае малюнкі
людзям болей за ўладу...
.......................................
Як й сонца,ўнізанае бегамі небакаменьняў...


          Маленькі ды верны.
Зьявіўся знянацку –
нешта пісканула ля нагі...
Ледзь заўважыў – шчанё...
...Тк й пазастаўся маленькім.
Але ж верным!
............................
...Адвезлі  ды пакінулі нейдзе ў лесе.
Маленькага ды вернага...


          Забарона жыць.Псыхлякарня.
Забараняецца:
кранацца вадападводных трубаў,
глядзець напрамкі на сьвятло,
скардзіцца ды пытаць аб нейчым...
Гэта...
Гэта сапраўдная забарона жыць!..


        Трэцьцяе вока.
Ніяк ня сустрэнямся.Нашыя шляхі
ня перакрыжоўваюцца
хаця ж бяжым вакол тоесамага –
вакол асноўнага інстынкту,які
хаваецца нейдзе ў думкаці...
Вакол – пялёсткі вухаў...
Псуецца зрок.Гляўкома.Але ж
трэцьцяе вока зырыць як сьлед!
...Твае пошукі шчасьцьця сярод
паліц супяркірмашу,ўтоўканых
ежай ды напоямі...


          Чэлавекі.
Чэ,чэ.чэ.чэлавек!Так трэба пісаць
ды вымаўляць...
Ды лісток кокі лічыць найвышэйшай ўзнагародай...
Кожнае паўстаньне калісьці заняпадае –
але дробязі хаваюць ўспамін аб йім.
Ці хутчэй гэта робяць словы.
...................................
Слова – гэта нічога ня важачае калібры.
Лётае ўв адзінаццаціпамернай просторы
каб знянацку адродзіць адразу ўсё –
нават прэлыя шкарпеткі камандантэ,
якія ён сушыць ўнанізку на “калашу”
пад нязьнікомы зум гнюса...
....................................
Аб нас будуць нагадваць толькі сьляпыя
мандаты,фоткі ў навуковых працах,
на якіх мы няпазнавальна прыгожыя,
няверагодна маладыя...
Ды што казаць – чэлавекі...
Чэ...чэ...чэ...


          Пахаваць сэрца.
Недасяжная далеч...
А калi адштурхнуцца?
...Ляцi далей!
Бяз звароту.
............
Дзе пахаваць свае сэрца?
...Маёнтак дзеля сэрца,
кляштар дзеля вуснау'.
Яшчэ - захаваць вочы
на вялiзнай блiскучай вежы...

     БЫЦЬ СУПРАЦЬ.
     ***
     Атручаная адзёжа
Адчуваю шмат прасторы
Цяжка адважыцца у’ думках
кали вырашаеш за иньшых…
Я прабачаю…
Асьлица чакае мяне шэрым гарбом,
капой цьвилага сену…
Расшпиляю адзёжу…
Па фаласу бягу як па масту…
Над кубкам
вучни перхаюць
зглушаныя плоцьцю – у’ Словах няма…
Я бачу йих нявызначанасьць -
у’ атручанай адзёжы стаяць…
………………………………………….
Раскидваю рэчы
у’зрушаны пахам…
Порах гарыць на маёй скуры…
Асьлица страчвае зубы
Вучни засмучаны…
…Але яшчэ трымаю рау’навагу
     ***
     Дрэва нагадваючае дрэва
Вось дрэва нагадваючае
дрэва
якое расьце зьнизку вау’верх…
     ***
     Перау’тварыцца
У’ тамбуры апошняга вагону
надзираю
як зямля у’парта имкнецца
перау’тварыцца у’ неба…
     ***
     Малюнак звычайнасьци
Скарупа недаедка,
скарэлая лыжка;
капае вадаводны кран -
просиць литасьцину…
……………………….
Друкоцьце за минулы тыдзень
бачыцца дзюркаватым…
     ***
     Хата начы
Дрэвы
пакидаюць абутак
каб увайсьци у’ хату начы…
     ***
     Абуджаньне у’ сьнезе
У сьне мяне наведали нячаканыя госьци -
тры сабаки,
цудоу’ныя твары,
яскравая адзёжа…
…………………….
Й супраць звычки
я абудзиу’ся у’ цемры,
у’ сьпякотным сьнезе…
     ***
     Зглушаны
Зглушаны звонам,зь яким
зямля аддзираецца ад неба
вымау’ляю ледзь чутна -
вузляки на нитцы часу – вось хто мы,
сярод бурбуляючай Глебы
падчас адрыву ды улёту -
вось дзе мы,
у’ сьпякотных выбухоу’ках слоу’ хаваемся…
     ***
     Басанож
Басанож
пад пау’дзённым дрэвам
ци над калодзежам
прытрымливая вочы
я у’яу’ляю сабе
кислай зялёнай падалкай
ато кау’шом,край якога
счарнеу’ ад зацяглай смаги…
     ***
     Адзинота
Алькагалист ля начной лячницы
сачу
як з кубка майго
скочуць кропли водная за воднай…
     ***
     Дзиу’ная суполка
Сьведчы дробных свар – прас,
бацька кожнага хатасидня – вадагрэй,
ды я – зьцёрты як кипюра…
Мы – дзиу’ная суполка
зкутних надзиральникау’ за хатним катом,
ахоу’ники пустога ложка…
……………………………..
Пястуем кожную кветку на малюнке…
     ***
     Лютая карма
А кали я адраджуся
простай цаглинай
ци бруднай падлогай пиу’ницы…
     ***
     Памиж Тутака ды Тамака
Адыходзячы у’Сьвет Иньшы
кароткими перабегами,
у’цискиваючыся твара у’ лакоць,
сустракая цемру ды смурод,
памерлыя працягваюць жыць
памиж У’чора ды Сёньни,
памиж Тутака ды Тамака…
     ***
     Мау’чы
…мау’чы
кали цябе пытаюць
аб нечым
пакуль пытаньни не пачнуць
зьвяртацца рэхам…
     ***
     Дзиу’нае перау’тварэньне
…прапрау’шы адзидаску
я нафарбавау’ на ёй сваё имя
ды дзиу’люся
як яна перау’тварылася у’ …
перахапила мае гэги -
зрабилася крухмальна ганарыстай,
бела нахабнай
ды мыльна грэблявай…
     ***
     Кали Ён ляцеу’
Кали Ён ляцеу’
хто цягнуу’ да Яго руку ад пляча?
Лазар,вогненны ад рызманоу’
ды стах*ёу'ка Мар’я мандой галосила…
………………………………………….
У’ аблоках Яго бачыли…
Як сьлина за Йим цягнулися…
     ***
     Рак’н’рольчык
Яму нават спадабалися
чуцьцёвыя абхопы крыжа…
На грыбах зайграу’ рак’н’рольчык…
……………………………………….
Ды адышоу’…
     ***
     Салатная плынь
Разбэшчаны
я дарую им настойливасьць…
………………………………
У’ глыбини салатнай плыни
у’рау’наважваюся,
адчуваю дзьменьни…
Раптам спыняюся бяз бачнай нагоды…
…………………………………………
Бацька мой!Хай гэта цягнецца…
     ***
     Верш Быцьця
Тыя,хто адчалил з Ёрку да Новага Сьвету,
й тыя,хто заблытау’ся сярод праплывин Вянецыи,
й лихия ляхи,
й жыды Сувалак,
и нават
тая прыгажуньня ув ильнянай спадничцы…
……………………………………………..
У’се яны были…
     ***
     У’зьнясеньне
тры затыкалки ды пустая пляшка
кропяць мае ходни…
вянец сходау’ сьцюдзиць патылицу…
як жменя глынок вады
падлога у’зносиць мяне да Яго...
     ***
     Катарынка раньциста
раньцист павольна верциць
катарынку цела…
ягоны сабака з
перахопляным рэбрами брухам
енчы…
яго блискацистыя вочки малююць нешта
на пешаходзине
як лихтарык у’ цемры…
     ***
     Ад имя каня
за плячыма цягнецца цень…
дакучвае важжына сьлиняу’…
моцна у’збуджваюць брухатыя аблоки –
ано вочки мае
выпорхваюць нибыта дробныя птушки…
     ***
     Мяне пильнуюць
я у’жо ведаю -
мяне пильнуюць,бо
навошта Глебе мае аддрукоу’ки,
а зёлкам – збочны здымак…
     ***
     Гэтае слова
кали я у’здымаю галаву ад кален
у’ сьмярдзячым калидоры цягзала -
яно падтрымливае за падскулак,
гэтае слова…
     ***
     Як п’яны
Я швындау’ ля смуроднага скурзакладу
дык лихтар высочвау’ грошы у’ маёй кишени…
…пэу’на я быу’ п’яны,бо
не пазьбегнуу’ сьпякотных
абдыманцау’ слупа у’збоки дароги,якая
звар’яцела кидалася у’ бераги пешаходняу’…
     ***
     Пачуцьцё
прашу ад ранку…
…й адчуваю -
мае шкарпетки паволи  тау’сьцеюць
ад дробных кипюрау’ мазалеу’
сярод яких вылучаецца
чырвоны квиток сьлядку…
     ***
     Ранишни атак
страу’ник грае у’скок…
хутка кидаюся да вунитазу,
адчувая прыемную ахалоду у’ лытках…
пачынаю лёккай рысьсю…
але у’жо чую пакуль-што задалёки гук атаку -
ён нагадвае журбачэньне струмянька…
     ***
     Загкрам Напалиён
Кали з хатняга палону
я трапиу’ да прадуктовай крамы,
загкрам Напалиён
пашанавау’ мяне трохкутным капялюшам
ды ня пашкадавау’ некальки кил
добрай бульбы…
     ***
     Зьяу’леньне бамжа
Птушынае пер’е,
зжау’целыя друкаписы…
Робицца трохи блага…
А вось й ён!
Ягоная рука хросьциць пляшку пива…
...З-пад даху пикируюць ангелы
з крылами клинам да галавы -
як драпежныя птушки…
     ***
     Хады у’ Супрцьсьвет
мае пярсты зьбеглися
на квахтаньне кишени
адкуль пэу’на ёсьць хады у’ Супрцьсьвет
…вочки  закатваюцца пад срачку суседки,
а абуу’ки нахабна друкуюць разликоу’ки…
     ***
     Звышкароткае старшынства
у’зьдвигаюся на выступляльню вунитазу…
чутны пляскат…
страу’ник робиць звышкаротки выступ…
цисну руку прыбиральнай паперы…
у’сё!..
     ***
     Малитва сьняданьня
Лабызаю кубак кавы
страу’ник бурбациць “Бацька наш”
раблюся зьмираны супрць вобразу
духмянай яешни…
………………………
”Бацька мой!Даруй,кали што…” -
цыбулина прыганяе да прбачэньня…
     ***
     Ци гэта я?
ён соуваецца па каморы
циха,
як чуецца зглушанаму выбухам,
ды павольна,
як бачна у’сё кинутаму на сьпину…
пациху сьмяецца…
ци гэта я?
     ***
     Адпачынак
адпачываю
сярод плявоты ды абкуркау’
ноги адпау’заюць…
вандроу’ны сабака маёй цени
абсмоктвае сьметник,
ягоная блаха б’е паклоны…
пульц падличвае здабытак дню…
валосьсе ветру сунецца у’ твар…
ля ног лётаюць
мошки пахау’…
зсохлы кавалак киу’басы
бачыцца саснулым…
     ***
     Надзираньне за людзями
надзирая
як людзи працуюць,
я у’бачыу’
што ад працы йихния руки
падобяцца на карани дрэу’,
а жылины у’стрэмкваюцца у’ скуру…
…кали ядзяць –
галовы робяцца квактухами
над вялизными яйками мисау’…
…кахаюць -
зямля йихних тварау’
чырванее ад сьпякоты…
     ***
     Трэба зьвярнуцца
зьвярнуцца йзноу’ку
да недагрызка маладосьци,
недакурка каханьня,
да мяжы памиж У’сьмехам ды Жалеем…
     ***
     Прарослае зерня
У’ млыне начы,
на жорнаве прутких булак,
у’ печы хутких позиркау’…
…Там,у’ млыне начы,
я зразумеу’,што я – зерня,
прарослае чалавекам…
     ***
     Ён падыйдзе
Ён падыйдзе да мяне.
Йя пазнаю Яго па хмурынах
хрост-нахрост…
…………………….
”Ци гэта ты,Стары?” – запытаю я…
     ***
     Изноу’ку у’дзьвох
Мы зноу’ засталися у’дзьвох -
я ды шаша,
якую шкадуюць мае сьлядки…
У’сё маем роу’на -
мой пот – яе пыл…
………………………
Мяркую
неяк падобна трапляюць Туды людзи…
Й слупы варотау’
блишчаць,зьцёртыя…
     ***
     Дзиу’ная спадоба
…Спадабаецца мяне,дружа,
дарога.
Яна высмоктвае мяне ды
зьмирае пасьля пау’ночча…
……………………………….
Шаную тое,
што даруе мне нянависьць…
Нянавиджу,
бо ймкнуся да суму ды туги…
     ***
     Белае капыта
Еляктрычка – ты
каштуеш мае мяса
абяззубялым ротам…
Чаму ты злуесься,
старая иржавая бляшанка?
…Коу’заюся як лыжка па дне.
………………………………..
Скачу у’прост па шпалях -
дзики паляу’ничы…
…белае капыта слупка
у’зьняла пыл на адлёце.
     ***
     Кали спаткаю
Кали я спаткаю Яго,
зьвярнуся так -
адчуваю сабе адзинотай
больш за калядарожнае каменьне.
Малю цябе -
дай мне айца – крыху хлеба,
маци – трохи боу’танки,
братоу’-бацёнкау’
ды сяструху – новую кашулю…
……………………………………
Будзь пэу’ны – буду добры сын ды брат!
Айца апрану у’ палатнянку,
пацалую маци,
ды братоу’ николи ня пакину  -
нанач буду класьци пад патылицу…
     ***
     Хай
Хай жыцьцё маё будзе простым
як хрост
ды доу’гим
як далонь жабрака…
     ***
     Брыдкае нябыцьцё
Мае руки зчэпляны за сьпиной
у’ гэтай мясьцинке
брыдкай як нябыцьцё…
     ***
     Трымаем сонца
Нашыя булки
трымаюць сонца
пакуль мы гадуем
чорнае сала зямли…
     ***
     Добрая мянушка
Ён даси мне прыпалиць
старанна агароджвая агеньчык.
Я боу’тну сивым лахмаччам.
- дзякуй-як-завуць
- Бацька
- алеж добрая мянушка!
дай на пива,Бацька…
     ***
     Няабмяжаванае старшынства
Я – Старшыня!
Памежныя войски маих вачэй пильнуюць
мяжу,акрэслянаю кавалка цэглы…
Лунае сьцяг адарванага гузика…
…………………………………….
Шукайце гэтую дзяржау’ку пад литарай Я.
Сёняшняй ноччу,кали
пад латкай хмарки ясна нагадваецца
булка маладзика,
я пакидаю сваю краину каб у’ранак
апынуцца аб’яу’ным
па слупах ды мурах…
     ***
     У’ кратах цывилизацыйи
Кадыцыйняраванае паветра зтыкае дыхоцьце
бязпахствам.
Ноги фляйтуюць
пакуль слуп касьцяку у’трыливае капялюшку…
…………………………………………………….
Маё цела напалову замуравана
у’в хутка имкнеючыю вулицу…
     ***
     Парожня рэчау’
…у’ парожни рэчау’
так джалиць сьвятло нявонавых лямпау’
што цени лушчацца са скуры
пры кожным русе…
…таки гарачы пясок падлоги,што
ходни сьвярчаць як
кропли на чырвоным чыгуну…
     ***    
     Пакутник сярэдняга чыну
…Винны
у’в захаваньни литарниц,
у’в адказе мець асобны нумар,
у’ складаньни так званых вершау’,
спробах размау’ляць бяз гукароба,
вау’надзираньне зорак з нявызначанай мэтай
згодна з данёсам
Суполки Надзираньня за Грамадским Асяродзем…
Й таксама -
у’ целяпаньни па шашы,
у’ гадаваньни небясьпечных жывелау’ -
бязхвоснага сабака ды белага мыша…
………………………………………….
Далей ня чую…
…Лямпы “дзённага” сьвятла
з ровам лётаюць па-над галавой
Пакутняка Сярэдняга Чыну…
     ***
     Супрацоу’ники раю
Адкуль-та здалёк -
”Падрыхтаваць думки да дагляду…”
у’ж-ж – атвараю чарапину -
як сьцяг лунае язык…
Чую – “падрыхтаваць сэрца…”
Хай зирнуць на гару маёй сэксапоу’ни!
’Падрыхтаваць…”
…Ад рогату канчаюся!
…………………………..
Штэмплюйце мары ды думки -
супрацоу’ники рай-выканкаму…
     ***
     Заблытацца у памяци
Ноги маёй памяци блытаюцца у’ поли,
якое ад кратавиньняу’
нагадвае Месяц,яким яго бачаць
мытары,лётаючы у’ Сусьвеце…
З драу’нины маёй памяци робяцца
глыбокия мисы да начных думак…
За шыбами маёй памяци – дошч,яки
змывае з цела рэштки жаданьняу’
й робяцца бачныя,як на самаробным рушнику -
зялёныя каравы ля чырвонага возера
ды моцна синия пеу’ни…
На шкле маёй памяци малюнак сьцюжы -
й я заблытваюся у’ ягонай павучай пастцы…
     ***
     Новы Ной
адрошчваю крылы
…нядатыкальны у’ сваёй зголянасьци
у’ шорасе ног
у’ блакитных водзирках вухау'
адлётваю да мацюхнай цяплыни воблака…
     ***
     Нейдзе вышэй
Там,вышзй,
востры смурод ад падохлых зорак…
Шторанку па сярэднегаляктычнаму часу
мы ходзим працаваць да рову Зорнага Шляху…
………………………………………………….
Адзинае,што маем – схаванае у’ падсьвядомасьци -
пасьведчаньне аб народжаньни дзяцячага малюнка,
аб шлюбе – скарэлага пялёстка кветки
ды актоу’ку аб скананьни у’ выглядзе
нумара друкалиста з жалобным артыкулам…
     ***
     Скоки ля  карыта
Яны скочуць на вулицы…
…Без шкарпетак,
некаторыя – з тварам як бачным
у’ шафе чорнага ляку…
некаторыя галосяць з захапленьнем…
…Здаецца ня дзиу’ным,што робицца гэта
як раз ля ежападводу,прсьцей кажучы,
доу’гага карыта з ежай -
нейчым
з добра бачными соламинами ды пер’ем…
     ***
     Пнуты боу’т
Люстэрка задняга гляду ды
пнуты боу’т…
На гэтай “зямли” нехта ёсьць…
У’жо бачу!
Вяликия вочы йихних шклин!
Чутна йихняя мова на звароце…
…Миргаючы лихтарыками вачэй,
накироу’ваюся да першага датыку…
………………………………………
”...таким чынам,знойдзен сьвет
без прау’ литасьци…”
     ***
     Дробны дошч
дробны дошч дазваляе бамжарничаць…
...ад яго у’начы дрыжыць дах
хутка адказам застанецца рэха
…йих закликали зьвярнуцца
…………………………………
павольна цякучай шашой
адплываюць…
     ***
     Наймитчык гукау’
Наймитчык гукау’,раблюся
спрошчаным сэнсам слоу’ :-
Воля.Моц.Бой.
………………..
кали кожны гаворыць…
гаворыць нешта нявыразнае…
чутна тольки я…я…я…
пры гэтым шукаюць
куды схаваць вочы
………………………
вакол – зьдзиу’лянасьць ад
гукау’ нявядомай мовы…
     ***
     Яе няма
Твае вока пазирае на мяне…
Так,я вины,бо трапиу’ у’тэксты…
Зраби з мяне драу'ляную ляльку…
……………………………………
Але ж кали ты паразмау’ляеш са мной?
Аднесьцися на палову жыцьця?
Жывеш – пакуль ня ведаеш…
………………………………..
Кольки б ня у’пэу’нявали – “ёсьць”,
я адказваю – “няма”…
     ***
     За далёки месяц
мяне да яго николи…
аднашуся крылами апранка
да Наступнага…
гадуйся месяц  - ды й я разбягуся,
зьбираючы у’сих да ранишняй вячэры…
магчыма загинуць,але потым
у’васкрэснуць дзеля чарговай сустрэчы…
…………………………………………….
раса ставиць па месцах  -
хто стамиу’ся – вызначэньне гадаваць…
я ж – у’сьмехваюся на начным прыпынку
ды у’ранку ня пазнаю сабе -
як мяне у’зросьцила ноч!
зрабила дзяцяткай – зьбираю кветки
запалоханнасьць загадвае мне
аддалечаньне цел…
………………………
рваньнё ды попел -
далучаюся да Сусьветнай Суполки Пачуцьцяу’
распушчаю у’ кожным соль…
хрумсцячы Месяц
пазнае мяне…
рупливасьць ды любоу’ – я прасынаюся
у’ тваим целе…
дзиу’ны Месяц!Розьница памиж У’чорам
ды Зау'трам – на тваёй доу’гай грыве…
     ***
     Гарбылёк хлеба
Два гарбылька у’ хлебе -
як народжаньне ды сьмерць…
тое,што пасярод – ня варта у’ваги -
у’ сярэдзине пакидаеш зубы
як каменьчыки
на сьцяжынцы ад гарбылька  народжаньня
да гарбылька сьмерци…
     ***
     Сумны прадуглед
…бязгучна шавелиць грыбками
над старонкай талерки
рэштки селядца у’спрымая
за нарыхтоу’ки раскрыжжау’…
………………………………
…зау’важае моцнае паходства -
сабе ды навакольникау’,кали
нешта цибрыць у’ краме самаабслуги
ци кали выпушчваецца у’ падымальнику
памиж другим ды семым паверхам…
………………………………………..
аднойчы ён загине ад плюнька
выпадковага праходзьца…
     ***
     Недахоп пярстоу’
Выкручваюся праз расшпиляныя джынцы…
як ноччу,на вулицы
ня ведаю кудой трапиу’…
…хаджу глядзець на сабе
да пакою у’сьмеху…
………………………..
мне у’жо замала пярстоу’ вакол далони…
     ***
     Вогненны воблак
У’ дзённым сьне
кали прастора ад адсутнасьци рэчау’
 - хаця людзи амаль зау’сёды
прысутничаюць у’ дзённых снах! -
мне зьявиу’ся воблак…
…личу што Майсей таксама бачыу’ сны
пазбау’ляныя  глыбини…
…цень Йяговы скоками рухалася
па бялыни воблака,
якое ён бачыу’ у’ дзённым сьне…
…кали ён крочыу’
з нагами як цяжкое каменьне
ды бачыу’ сон праз прышчыляныя вейки…
…рыски разыходзилися  у’далечы…
………………………………………..
воблак Прарэчца -
як сьведчы Стары Запавет -
а насамрэч у’здых
быу’ бачны ясна
як у’ дзённым сьне…
……………………..
…скура як гной сальецца
па целу
ды вочы будуць бурбалицца у’ далони,
й кожны у’яким грэх
будзе пау’зьци па вогняных сходах
да воблака,
якое я у’бачыу’ у’ дзённым сьне…
     ***
     Каменьне Цяйяра
 - Бачыце гэту хацину?У’ ёй жыве чалавек…
 - Я вельми,вельми у’дзячны…
 - Гэта як выгадваць жывёлину у’лётками…
   - Так.Ницша папярэджвау’ – звышчалавек
народзицца на задках…
…………………………
Трапляю у’ хату -
вось яны! – хударлявыя,з вачами
якия падпальваюць паветра…
Пытаюся
куды зьникли людзи без кишеняу’,
людзи у’ няверагодна прыгожых строях?
……………………………………………..
Цяйяр дзесьци на У’сходзе
шукау’ каменьне,здольнае
перау’тварыцца у’ жывое…
     ***
     Старонки болю
З вачами
як адматаны клубянёк
у’вайдзи у’ маё цела…
Нау’чы мяне трываць пот
ды сьлиню,
зьвяртацца да Сусьвету
як да надзеи…
…………………
…Перагарнуць старонки боли
й спыницца на апошняй -
дзе дыяслоу’ з Йим
робицца Ягоным самасловам…
     ***
     Зварот да дрэвау’
У’ вокнах лужын бачу твары…
Мае цела – засцанае вогнишча…
Яки востры нож дробнага дажджу…
Мае вочки хутка кацяцца
да дрэва,
апранутага не па росьце…
Яго сны простыя -
дошч,цяпло…
Ци й я ня быу’ сярод йих?
Як рака быу’.
Так цёк павольна…
Яны чакали адказу,
заклапочаныя сэксаваньнем…
Магчыма кавалка хлеба?
Я ня разумеу’…
З заплюшчаными вачами яны
павольна крычали у’начы…
Рэхам быу’ пот…
…………………..
Мае дрэвы -
выратуйця апошни раз…
Я прашу так няшмат…
     ***
     Захапленьне У’сходам
Як слова на языку
стаю пасярод царквы…
Ангелы пасьценах ледзь варушаць
мяккими крылами…
……………………..
Кали я быу’ пацуком,
шэрым ды шмыглявым…
Не…
Кали я пламянеу’ у’ пусташы Синаю
й ня чуу’ боли,
а вы падыходзили каб паддаць палу…
Не…
Ци кали я быу’ Йлжезьмицярам?..
Йзноу’ не…
………….
Як цяжка прасунуцца чорным ходам Слова
да Зьместу…
Таму глядзице адзин адному у’ вочы!
У’сход!Захапленьне!
     ***
     Абвинавачваньне
Ци памятаеш як ходзячы
начными вулицами ты
палиу’,палиу’…
……………..
Дык вось -
у’зьникла неабходнасьць
цябе абвинавациць:
ты – цьвярозы,задаволяны,
адскуб родныя плямки…
     ***
     Водны з нас
Гля – вось мы разам.
А ты казау’ – гэтага ня было…
Вось ау’тадаганки.
Вось наш бяэмпэ.
Вось ты пагражаеш камусьци зброяй…
Так-так,
ты водны з нас!
Апаведзь як ты жывеш…
Апаведзь…
     ***
     Кроч па шклу
Якая ты зрабилася ганарливая…
……………………………………
Алеж пэу’на кожны робицца
таки з часам…
Зьвярнися да мяне -
й я распавядаю цябе
як зьмяняе людзей час…
кроч па шклу
на разлик раз-дзьва-тры…
…………………………
Гэта пакуль што ня любоу
Гэта пакуль што – хлусьня…
     ***
     Пакинь нас
Ты – недарэчан.
Азирнися вакол – ци у’си ёсьць?
…………………………………….
Таму ты пакинеш нас,
а мы застанемся разам назау’сёды…
     ***
     Непатрэбнае жазло
Бач.Бяру каменьне,
кидаю куды далей…
…Сдымаю пярук,
кладу жалезнае жазло…
……………………….
Вогуле ня сумую.
”Не” – адказваю…
     ***
     Хата дурня
Стаю пасярод вулицы.
- Гэй,дурны!Ци пазнаеш сваю хату?
- Так.Вядома.Вунь яна…
- Дык вось.Я жыву у’ ёй…
     ***
     Смачная вада Крыдансау’
Захапленьне сыйшло.
Асэнсоу’ваю прайграньне.
- Личы што ты не патрэбна.Хадзи
з вачэй…
- А ты – аддай мае гады.Ведаеш,
я таксама магу злавацца…
…………………………….
У’ смачнай вадзе Крыдансау’
мыю ноги…
     ***
     Абмини мяне
Думки й прагненьня
як цяжкое каменьне
цягнуць мяне да минулага…
………………………………
Дык абмини мяне!..
     ***
     Падыходзьце
Падыходзьця.Калиласка.
………………………….
У’ва прыбиральни па колькасьци паперы
вы дакладна падличыли…
Брависима!
…Задавицеся маим гау’ном…
     ***
     Бязсорамны адказ
Навошта цябе адказы?
Кульнися на иньшы бок
ци спытай мяне пра нешта…
……………………………..
Дык я адкажу
адзиным бязсорамным гэстам…
     ***
     Праходзь
Праходзь далей.Цябе ня вытрымаць…
………………………………………
Гэдак адбывацца што раз,
кали ад чалавека патрабуюць занадта…
     ***
     Кали лепяй харчуюць
Имкнися зау’жды вяртацца…
……………………………….
Лепей харчуюць.
Меньш лупцуюць…
     ***
     За што магчыма
“За гэтае магчыма, - казау’ ты,
разцискивая тытунёу’ку,
- за грошы нельга,
а за гэтае – магчыма…”
……………………..
Нейдзе побач гучна сэксавалися…
     ***
     У’ краине гукау’
насьпявай мне
й зноу’ апынемся у’ тым гацелю
у’ хвилину адпачынку ад жахау’
у’ закуточку Жыцьця
пад дахам
у’ краине Гукау’
     ***
     Размова з нямау’ляткай
Паразмау’ляй са мной
як з нямау’ляткай
аб вершах,аб карупцыйи,аб каханьни…
Аб чым хациш…
………………….
Тольки ня смайлься кутками лупак…
     ***
     Дзивоснае видовишча
Я бачыу’ дзивоснае видовишча:
стоячы ля люстра
ён тыркау’ запалянай тытунеу’кай
у’ сваё адлюстраваньне…
     ***
     Словы на скуры
Не хациш пиць з майго кубка?..
Кали так -
я накрэмзаю вострым акромкам
некольки слоу’
на тваёй скуры…
     ***
     Дзюрка да пяшчоты
Зраби у’ва мне дзюрачку…
Ды у’бачыш – я,
як вочки алькагалистки,
ружаваты ды пяшчотны…
     ***
     Надзейны як квиток
У’пэу’нися у’ва мне.
быццам я –
квиток тудой ды адвротна…
     *** 
     Водным пярсьценкам
Прытрымливаю твой твар адным пярсцёнкам
ды цалую у’ вострую пипку носа
пакуль ты разважаеш пра каханьне…
……………………………………..
Лепяй икай,ци яшчэ што-небуць…
     ***
     Ты сьцьвяржаеш
Ты сьцьвяржаеш – я запазычыу’ся…
…………………………………….
Тым лепш.
Гэта азначае – я у’ кожным…
………………………………..
Маё жыцьцё пазыка?
Тым лепш.
Надыйшоу’ час различыцца…
     ***
     Канец цытаты
Зазирни у’ мае вока.
Ты вырашыла – сэкс пакрые у’сё?
……………………………………..
”Сэкс – гэта тое,што мы робим
са сваёй адзинотай” -
канец цытаты.
     ***
     Думки у’ паветры
У’ паветры новыя думки.
Хаця старая у’топия яшчэ пануе,
чытаюць улётки…
…………………
Я не перашкаджаю
Запальваю ад тытунеу’ки тытунёу’ку…
     ***
     Здольнасьць харчавацца
Чалавек – занадта складаная
здольнасьць харчавацца…
………………………….
Супакойся -
нихто ня пошкодзиць…
У’прост ты никому ня патрэбна…
     ***
     Малюнак болю
Накали малюнак болю
на майим целе…
…………………..
Ды атрымаеш
николи ня бачную у’знагароду…
     ***
     Як даруюць жыцьцё
У’яви што я – выпадковы проходзец,
яки спыниу’ся раптам,
але ня ведае з якой нагоды,
яки глядзиць на цябе як на мапу
й ты адчуваеш сабе востравам Вяликдня
сярод Вяликага акияну…
………………………….
Дык працягни да мяне руку!
Але ня як даючу Жабраку
з вачами на дыбках,а так,
як даруюць Жыцьцё…
     ***
     Стварылася небяспечна
Ён крочыу’ завысока у’здымая ноги.
Гэта вельми нэу’рвавала.
А адсутнасьць пярста на левай руцэ
рабила яго винным…
…………………….
Я чуу’ нибыта цясляр з Назарэту
таксама быу’ калекам…
     ***
     Вопратка пау’станьня
У’казвае стаць иньшым…
…………………………….
Трэба крочыць у’ вакно.
там гуки музыки…
…У’ будучыни будзе выглядаць лялячным -
хто ж ня спрабуе парушаць праваписы
мовы ды паводзин?
…………………….
Старая ды я -
маладая душа – маладое цела…
     ***
     Винны
Яна йдзе у’здоу’ж чарги балваноу’,
трымая бруха абодзьвамы руками -
ня гэты…не…ня ён…
…………………….
й мой фалас – нейки гыбрыд
мядычнай пыпетки ды мянтоу’скай палки
сам адчувае сваю виннасьць…
     ***
     Дыямантавы месяц
Кали крочыш па траве -
чуеш яе адозвы…
…………………
Пад гуканьне савы,
пискаценьне мыша,сьпевы ды лямант -
абарачэньне вальнадумка,
яки бачыу’ дыямантавы месяц
у’ дзиким каменьне неба,
а зорки кулялися вакол яго…
     ***
     Патрабаваны сужэт
Зашмат гаворак.
Нават ня вытрымали матэматыки
з чырвоными як у малпау’ дупами
 - й патрабавали сужэту.
Калиласка!
Спачатку ён сэксуе яе,
а ёй падабаецца рымзаць
па гацельнаму ложку;
потым ён сварыцца з хасьцесай
ды лахманая сучка циха
сядзиць у’ кутку.
     ***
     Дабрыня да сабак
Магчыма
аднойчы мне пагукуюць.
Незнаёмы голас скажа:
”Дабрадзень,стары.Гэта я.
Ци ня пазнаеш?”
Я адкажу:”Дабрадзень незнаёмы.
Слухаю…”
Ён працягне:”Робиш у’сё як трэба.
Ды у’вогуле ты спрау’ны хлапец…”
Й  зробицца канец сувязи…
………………………………..
Менавита ад гэтай хвилины буду
добра ставицца да людзей ды сабак…
     ***
     Жуйця словы
Гэта цудоу’на.
Гэта я знайшоу’ у’ часописе дзеля хатних гаспадынь.
Гэта лепш за сяу’бу выкличникау’ скрозь зубы.
Мяркую зьвярнуцца да низавой каморы Боу’тни
наконт у’ратаваньня папяровага чоу’ника у’ сажалцы,
дзе як здохлы кот
боу’таецца месяц…
…Хаця б нейкая думка ци
камяк волглага сьнегу з-пад Вицебску…
…У’ кишэнях – тольки дробныя рэчы.
Кинуць зьдзиу’ляцца ды запалиць?
Пытаюць – ня адказваю…
А кали я пажадау’ ранней чым у’явиу’?
………………………………………….
Кипцюром рабице рыски на хлебе.
Жуйце словы як хлебны акорак…
     ***
     Сьпяваць-сярод-глухих
Яны добра папрацавали над складам
сьлизагоннага газу…
……………………..
Спрабую растлумачыць – я ня Ён,
лезьци на крыж няма сил…
Сыстэма доктара Спока да сраки,кали
трэба бурыць!
Дамау’ляцца – гэта як
сьпяваць-сярод-глухих,
гэта як
хадзиць-па-Поу’ни-у’-адных-шкарпетках
й бицца у’ кратары
як у’ падпертую хату…
     ***
     Шалёны байкер
белая дарога!
расшпильвай сваю адзёжу!
я прывитаю падданасьць у’зрушваюся
пытаю сабе дзеля фармальнасьци
адказы ня йснуюць
невядомасьць
”не” – мая вера
гэта – филязофия хуткасьци
у’цякаю,замураваны у’ скуру
мой начны у’цёк – азьбест ды бабит…
застаюся начнасьпеу’ным знебакаменьнем
ймкнуся…
дрыжливы монстар шалёны байкер…
     ***
     Пагэтуль Царских Варот
У’ коле паминачных васкавиц…
Па аплыламу воску у’згадваю минулае
………………………………………….
У’сьвятленьне у’зьникае сярод абыдзённасьци –
у’ гэтым бачу праяву Сапрау’днасьци…
…………………………………………..
Царския Вароты зачыниляся.
Пагэтуль засталося галавазмрочаньне,
адчужаннасьць…
     ***
     Прапанова зрабицца блазаном
У’пэу’ниу’ шматликих – гэтак нельга…
Пераблытау’ месцами словы -
кали жадаеця – крэзайце чырвоным алоу’кам…
…………………………………………………..
А хочаце – зраблюся блазанам?..
     ***
     Жоу’тае джала
У’ваходзячыя у’ дзьверы…
Хто вам адчыниу’? Хто вам даверыу’?
У’ нашых мясьцинах няма вандроу’никау’!
…………………………………………….
Хай глупства – але ж ёсьць!
Хай у’довы – але рыгочуць!
Анутка ближэй – памацаць
жоу’тае джала!
     ***
     Стрэптацыднае паветра Луу’ру
Хутка личыльник зьнишчыць:
гульню у’ дамино,
навычку зьбирацца па трох й нават -
злучацца па дзьвох…
……………………….
Шчасьливыя жывуць у’ малых паседзишчах,бо
у’зрушваюцца ад невяличкага.
Вунь яны крочуць – руки у’ кишэнях…
………………………………………….
Хай сабе Кардзен апранае Вянеру  у’ Луу’ру,
вышморгвая стрэптацыднае паветра…
     ***
     Калыханка ликвядатара
Старыя бабцы
гуляюць з блакитными котками…
………………………………….
Саскуби вакно ды у’пэу’нися у’ падазроным…
…………………………………………………..
У’ пылахопе з ясна бачным пацалункам
спрабуе сьпяваць калыханку…
     ***
     Литары жаху
Па зжау’целаму лисьцьцю крочу
як па краю прапасьцьця…
Незнаёмыя падыходзяць павиньшаваць…
У’хиляюся ад адказау’…
У’ наталач выслабаняю страу’ник…
Чую палёгку.
………………
У’ веры запэу’ньваюць,але бачны
йих  бязсаромныя рухи.
Пад падыходзячых кидаю грошы,
агараджваюся…
У’ моцы адказваюць…
Яны патрабуюць нарыхтовы слоу’!
Хутка чакае бязсэнсоу’насьць!
…………………………………
Застануцца литары жаху – у’во…у’вы…у’ву…
     ***
     Лист ад Бога
Я хаджу пад стрэльбай.
У’прост – я забиваю.
Я ведаю – цябе няпрыемна.
Але я у’пэу’няны.Я спадзяваюся
што мы будзем разам.
А пакуль мне загадваюць.
У’ гарах такия кветки,што цяжка хадзиць.
Калисьци я пазбау’люся ад литасьци.
А пакуль я пяшчотны як
хлапчанё бяз наги.
Вузкай сьцяжынкай крочыш,пртрымливая зброю,
й мницца цябе – ты Бог.
     ***
     Марныя з’яу’леньни
Ён з’яу’ляецца зноу’ку ды зноу’ку…
То ён у’дзельны з у’дзельными вочками,
ато – валанцёр Таварыства Аховы Вавёрак,
ато – смуродны бамжара,яки частуецца
абапершыся аб жалезьзе сьметника
сярод аднавоких катоу’
з  у’зьнятыми да гары хвастами…
Але марна!
Яму у’жо аникога ня у’пэу’ниць…
     ***
     Фанабэрыстасьць жанчын
Нас агароджваюць старыя сьцены
й мы маем тольки рэштки правоу’ -
мусиць на гульню у’ “дурня”?
Вось кут,дзе нарадзилася брыдкая думка
личыць грошы.
Вось маленькия шкарпетачки,якия
пэу’на за малыя дзеля Яго…
………………………………
…Нейкая казала – “новы чын
у’жо ня адшукаеш.
Я гандлюю целам,а ты – паветрам.
Алеж тое ды тое агульнапатрэбныя рэчы…”
………………………………………………
З часам нават у’ маленькай мясьцинке
будуюць Трыюмфальныя Вароты…
…………………………………….
Кали хациш зьмяниць сьвет -
будзь фанабэрысты,як жанчыны
падчас рэгул…
     ***
     Неабходнасьць паражки
Што сьляпыя бачуць у’ва снах?
Будучую зямлю – як Ён?
…Грэки бачыли бязгучна лётаючых аньгелау’
з запаляными васкавицами…
Мольтке – па дзясёцера тупаючую пяхоту…
……………………………………………..
Рэчы у’ начы чакаюць датыку.
Лупляныя цыбулины падрыхтавалися
да прынцыповай гульни…
……………………………
Патрэбна паражка
каб пачаць сапрау’днае жыцьцё…
     ***
     Экалягичны закуток
Нейкая з жоу’тыми ходнями:
- Захапляюся банджам,
таксама шаную жлабоу’ ды прайдзисьветау’…
- А я чытаю Маркса.
- Маркеса?
- Маркса.У’ синим абкладзе як у’ мышахопцы.
Адчуваю тугу па минуламу.
………………………………….
Мышы – нашыя супярэчники па экалягичнаму закутку.
Мы у’ йим разам -
мы ды мышы…
     ***
     Адзиная падстава
Крыху далей высьвятлилася ягоная рацыя.
Высьвятлилася – яму было у’сёроуна…
Высьвятлилася што гэта й ёсьць адзиная падстава
гаварыць прау’ду…
     ***
     Чарговы пау’станец
Чужыя,як пасля сэксаваньня,
Яны разьвитвалися пасля сходу…
…………………………………..
А побак – за хмызьняком
нацягвау’ падштанки новы пау’станец…
     ***
     Куляньне дыктатарау’
Народзилася адразу  сямёра,
пайшоу’ радыёнюклидны дошч,
скокнули кудысьци грашовыя курсы…
Сецива!
Ад цябе ня схавацца.
Ты як сумленнасьць.
Дзесьци,паверхам вышэй,
гучна куляюцца дыктатары,
забруджваецца асяроддзе,
дзиваки зьдзиу’ляюць адзин аднога…
Але – спынь!
Клыцаю – й я звольняны…
…Дасьнедваю,
стамляю сяброу’ку…
…………………….
Сецива – гэта дзюрка з сьвету клапот…
     ***
     Бязконцыя сходы
Ён таксама трымау’ руку у’в агню -
Але ж атрымау’ вяликую рэнту…
Мы атрымали жыцьцё -
бязконцыя сходы з туги ды чаканьня…
…………………………………………
Робим выгляд,што мы выпадкова
у’ гэтых мясьцинах ды мясьцинках…
     ***
     Кали ты бяззбройны
Зау’сёды знойдзецца нехта хто гаворыць
адметнае – пагартайце справы!
…………………………………..
…Яны лупили яйки ды смажыли сала,
а йих имёны у'жо были у’ Списах…
Потым яны апынуцца у’ апошням радку,
дзе звычайна знаходзицца  Сапрау’днасьць:
кали ты бяззбройны – марна спадзявацца…
     ***
     Мяса па-сталинску
Шагал малявау’ гэта ясным,
а Малевич – чатырохконтным…
Я пытаюся – “што гэта – свабода?”
Дык кожны азираецца па баках…
…………………………………..
…Трэба у’прост крочыць шызыми аблоками
й хай малюцюткия “супрацоу’ники” шморгаюцца
нейдзе у’низе…
     ***
     Валы як каты
Вол здалёк падобны на ката.
Каханки зплялися у’ зьмяячым каму.
”яшчэ ня было аниводнай расы”,
Але закапали у’сих нау’коу’цау’
………………………………….
Па скитах выпрацоу’вали прыхваты самааховы…
     ***
     Цянки бязброу’нага дзяпанца
Цянки склау’ бязброу’ны дзяпанец
высьвятляючы дачыннасьць паколатага люстра.
     ‘На кожным поли
      па дзиу’наму беламу валу
      ды нейкия танканогия
      змагаюцца з ветрам…”
     ***
     Люты Цынь Шыхуан
Хаджу у’ скуры.
Як у’се…
Але кали мацаю сьцяг -
ён липне ад крыви…
……………………..
Люты Цынь Шыхуан нават абскубау’
за у’тай литарниц…
     ***
     Лёс нязьменных
Страциги ваявали Кападокию.
Филёзафы харчавалися ля гандляроу’
…………………………………………..
Нязьменныя ня у’цякаюць – няма куды…
Апошни з  йих выгадвау’ сабаку бея…
     ***
     Дэмаскироу’ка кульгавага Яговы
Хаваешся у’ сьпякотны пыл…
Алеж гараць вакол купины!
     ***
     Спаланёны дрэвам
спаланёны у’ часины аццураньня
дзяснами
я раблю малюнак на киславатай кары…
/алеж як хуценька бяжыць кветка
па галинце!/
…выказваю падданасьць,
у’здымаючы руки да тау’стапузага воблака
/падобна ценю на бункяру
пасьля нукляярнага атаку…/
……………………………..
…спаланёны дрэвам
адхиляю галинку,як
магчымасьць аб’яу’ки да литасьци…
     ***
     Сёмы раз
Мае рукавы дыхаюць…
бацянки апярэжваюць адзин аднога…
стрэмка шляху балюча-вострая…
…вырок агалосили тры мураша на карчу
ды жук на галинце…
……………………….
у’ кожным киу’ку ёсьць хвиля зьняменьня…
каляндар дрэва блытае…
…спадарожничай – быццам
я ничыйны сабака,а ты -
мая блаха…
азираюся ды ня бачу сьлядкоу’…
…кали пакинеш назау’сёды -
з’яу’ляйся мне на лихтару неба…
…дзеля апошняга кроку не хапила месца,
дрэвы пасунулися ближэй ды папярэджваюць…
я дазваляю сачыць за сабой…
…………………………………..
на сьвеце у’сё адбываецца сем разоу’ -
потым зьмяняюць загады гульни…
     ***
     Дазвол падохнуць
Кольки магчыма вытрымливаць катаваньне?
Ня болей за жыцьцё…
Бо кали дохнеш -
робишся дзюркай,якую
бязсэнсоу’на тузиць…
……………………….
Пры у’сёй маёй павазе да Статутау’ -
чаму здохлыя дазваляюць сабе здохнуць!?
Ци быу’ якисьци у’каз?
Ци тлумачэньне больш ранейшага  у’казу?
Чаму яны саромяцца займеньникау’?
…………………………………………
Палице каб адрозьниць йих ад нас!
Ци падыдзи ды лупани -
раптам ён здохлы!
Цикава таксама панадзираць
за йихним асобным жыцьцём…
Й вогуле магчыма здохлыя таксама дохнуць…
Ды так бязконца.
Яны хаваюцца у’ пустачы – таму
пильноу’ка траци сэнс…
…………………………
Час у’ладкаваць справы
у’ Сьвеце Иньшым…
     ***
     Катаваньне князёу’ны
“Ци яси скаромнае,брыдкая князёу’на?
А дзе скарбник ды баяры?”
…………………………….
Выходжу на паветра
з цяжкай думкай -
мы стварэньни
небяспечныя дзеля у’сих…
     ***
     Здзичалыя манахи
Сивыя голавы яскравяцца -
чатырнадцаты матроз цалуе зямлю…
У’в акне на сонячны бок – стапушачны стрэл…
………………………………………………….
Здзичалыя манахи ды каты
жывуць у’ верасовай пусташы…
     ***
     Бег па иржышчу
бягуць па иржышчу
з вачами як хуткими колами,якия
нямагчыма спыниць…
Ён бачыу’ йих
бачыу’ людзей аднаго семяна
адной яблыни
…аднойкавыя пупы -
таму што ад аднога Слова!
Яны ж ня ведали Яго,
иржавую каску у’в иржышчы…
”бачу вас” – чули Яго,
ня минуячага слабых ци
абасраных
сярод бягучых па иржышчу
да сонца,якое коцицца
нибыта яблык па падлозе…
……………………………
Таму што Ён ня бачыу’ -
а у’ваходзиу’
й мацау’ вочы як цыцки…
”Бачу вас,-мау’ляу’, -
зялёныя яблыки,
салодки сок…”
     ***
     Тольки некальки скокау’
Надзирая за кациным жыцьцём
сидзючы на гары з книг ды сьмецьця
сярод биючых па неу’рвах гадзинникау’,
имкнуся зразумець сэнс
кипцюра у’ попелницы…
………………………….
Цяжка быць аниким -
гнуцца нават недакуркам…
…………………………..
Алеж вельми патрэбна
пасьпець зрабиць некальки крокау’
на сходах з минулага да даху…
     ***
     Сумны тэрмин
Сярод иньшых выкапняу
Я самы бадзёры…
Мы выканали сваё вызначэньне…
………………………………….
У’ нашай будзе з кардонак
ля пакинутай вёски
жыве павук,яки
аматар сачыць за падаючыми зорками…
Нас шукаюць
рыхтуючыяся да зимы мышы,
а у’ зьмяячым гняздзе
у’жо апанавала летаргия…
……………………………..
Гэтым часам зпоу’нилася
дваццаць гадоу’
дрэвам на нашыих рэштках…
     ***
     Недацёмак
Йзноу’ ня вытрымаць вершаскладу.
Яго трамаюць дзьвума пярстами -
бо ён сьмярдзиць нейчым
кали пах жанчыны злучыць з пахам сьметника.
…Калисьци вершаробы размау’ляли гучна ды брыдка,
палили дзешавейшае,
жанчын пазьбягали,
складали радки бяз прыкметникау’,
жыцьцё канали мнагакроп’ем…
…А зараз крочуць на зялёнае сьвятло,
ня сочуць за зброяй,якая засталася
ад часоу’ у’циску ды адзиноты…
Нават палохаюцца мышау’!
Ладзяць мышахопки!
Шмат у’жо злавили.
Моцна у’зрушваюцца кали мышахопки клёцаюць.
………………………………………………..
Калисьци й я пачынау’ радок литарай “я”.
Гэта было няцяжка.
Янават спрабавау’ павяличыць гэтую литару.
Але займеньник з вяликай литары
быу’ у’жо заняты Йим,
а писаць у’радок “яяяяяя”
я недацёмкау’.
Недацемак я…
     ***
     Да Боба Дзилана
Я у’прост няпрыстасаваны…
Хацинка,жанчынка,жыцьцинка…
Звычайна я адказваю “не”,
адыходжу па шашы у’ Никуды…
………………………………….
У’сё добра,маци…
     ***
     Вяликае жыта
спачатку йих цягнуць да печау’
паляць
зьбираюць попел у’ мяхи
ладуюць у’ цягник
вязуць
кидаюць попел у’ глебу
ды вось -
расьце вяликае жыта,
якое размау’ляе па-руску,пшэцку,жыдоу’ску…
…й было яго - ня з'яси!
     ***
     Часьцина кожнага
Аднойчы я зраблюся нябачным
ды пойду ад старонки да старонки
перасоу’ваць нирвану ды жаль,
екстаз ды у’стрыманасьць
пакуль кожны ня зробицца
часьцинай кожнага…
     ***
     Месца дзеля слоу’
Мару каб слова падпальвала паперу…
…………………………………………
Сярод прывидау’ Крэва я буду галосиць
ня спыняючыся ка6б набраць паветра…
Я буду гаворыць бязсаромными рухами
ня болей бязсаромными за мае думки…
…………………………………………….
Думки здзешавели – йих зрабилася боляй!
Йих пачали рабиць як келбасы!
Алеж чалавек – гэта ня жыцьцянарыс.
Гэта – прыдумак пра тое,як дзяцянё верыць у’сим,
содзиць з’рваныя кветки йзноу’ у’ глебу,
палохаецца цемры…
Й далей -
адчальвае у’в грымкацеючым канцейняру
да берагоу’,у’шпиляных пахиляными слупами
й вяртаецца з жалезьзем замест рук…
……………………………………….
Словы трэба зьвярнуць на месца,
да званилых инцярнацких пакояу’,дзе
робяць любоу’,як
цягнуцца на апошни паверх…
Дзе чакаюць начы каб пачаць жыць,
пачаць гаварыць…
…………………….
Ци гэта таксама тольки словы?..
     ***
     Ахвотка зьбирацца у’ наталач
Я звяртаюся адразу да у’сих…
Айнштайн! – Кольки важаць твае хмурыны?
Магелян! – нацягвай бялизну вятрыл!
А ты,Кромвяль – ня тыч у’ рэбры
жалезным  пярстом!
……………………….
Мы згуртуем вас у’сих у’ вяликую наталач
й вы зробяцяся прасьцейшыя…
…………………………………..
Бач – Сянека ходзиць на цырлах…
     ***
     Испыт псыхадосьляду
Венски псыхадасьледник
глядзиць у’ закратанае акно лякарницы -
стары сцыць на далонь,
доу’гаю ад дрыготы…
А ты што бачыш,франкфурцки мятуценьник,
у’ вачах жуючых чуйингам?
Дакуль ты будзеш помсьциць за газавыя каморы?
Дзивися – у’жо Адвечны Жыд чытае прапановы
аб продажу у’дзелау’ зямли…
Ты личыш – ён таксама працуе на  сиайгэй?
Адкажы й ты – калужски настау’ник
як бязвясомасьць зьмениць тэхнику палавой дзеи…
А пагуль што галоу’ная нагода гендзернай няроу’насьци -
цягацень Н’ютана…
……………………….
Вато!Як самапачуцьце тваих падпаскау’?
Ци ня дрочыць йих трыпяр?
Хутчэй ламай свае кисьци
ды раби барабанныя трэсачки!
…Сасалки Воли у’жо чырвоныя!
     ***
     Кажы “не”
Нейдзе у’ таннай карчме
выпадковыя грошы ратуюць былых пераможцау’…
…Чаму у’вогуле “былых” так шмат?
…………………………………………..
Цикавиць тольки магчымасьць иснаваць…
Гуманисты,падобныя адзин на аднога,
паспрабуйце пасварыцца!
……………………………
Кажы “не” – дык николи не памылисься…
     ***
     Вытрымаць аблогу
Зау’сёды з’яу’ляецца нехта у’ падсьцилцы
як у’ рымскай тозе…
Памятаеця интернат?
……………………….
Вогуле не абавязкова быць прыгожым -
дастаткова моцна циснуць на паскорвацель…
……………………………………………….
- Памнож на мильён – дык атрымаеш у’ еу’ра…
- Ты не стамиу’ся?
- Спытай муры,якия вытрымали аблогу…
     ***
     У’ касках як званах
Пачвары у’ва сьне  у’сё ближэй -
як сябры з жонками…
………………………..
Са мной николи ня згаджаецца нау’ковяц,
якому прыбиральшчыца у ‘ ружовых падспадницах
прадзирае шкло ад зимняга бруду…
…………………………………….
Засьпявайце галосна – у’ касках як званах!
………………………………………………
Ён выкладау’ лежачы на падлозе,
Крышку перасоу’ваючыся дзеля чарговага цезису…
……………………………………………………….
Дзиу’на,але зау’сёды
знаходзиу’ся адзины вершароб,
кали падпальвали барак…
Алеж гэта прадугледзил яшчэ Платон…
     ***
     Адражоныя люстрам
Веняцыянцы!Пазычце зялёнага шклу,
бо бачыцца надта ружовым…
……………………………….
Яны выходзили як адражоныя люстрам -
хударлявыя але рашучыя…
Радки запавету лунали у’ паветры,
нямау’лятки нараджалися ды адразу
выносили дошки у’ калысках…
Кожная жанчына мела таямницу…
…А далей распрацавали хутки бой
 ды конныя Панятоу'скага у’зьняли пыл
нейдзе па-за Смаленскам…
…………………………….
Кали Ён крочыу’ па Гяу’сяманскаму гаю,
дык спыняу’ся ля кожнага дрэва…
     ***
     Хай тольки пачнуць
Бач – бязконцая чарга старых
пау’зе да шпитальнага у’ваходу…
……………………………………
Хай Пёпл пачнуць,а Писталз працягнуць…
…Хай тольки пачнуць.
     ***
     Погляд на Волю
Гёльдэрлин!Што бачыш ты у’в акно свайго пакою?
Як швабы нарыхтоу’ваюць бульбу на шнапс?
………………………………………………….
Так.Магчыма Воля надыходзиць цалкам голая.
Алеж ведаеця – атак марской пяхоты
неабходная умова…
     ***
     Рэч-у’-сабе
У’ Парыжу страйкавали.
Лепшы вучань пераличвае дасягненьни камунизму.
Драчыльшчыки за апошнями сталами сканцэнтравалися…
Найбольш прасунутыя вучаницы каньсьпяктуюць камасутру.
…………………………………………………………………….
Вершаробства – гэта вандроу’ка праз час,
нейкая бязсэнсоу’ная рэч-у’-сабе,
якой зьяу’ляецца кожны да першай
палавой дзеи…
     ***
     Месца дзеля вячэры
Кали распрацавали гусячы крок,яки
за некальки гадзин рабиу’
са звычайнага бюргера
чалавека бяз кишеняу’
Яны,калашматыя,з захапленьням
хадзили вакол ратушы…
Пыл у’здымау’ся й скураныя штаны
патроху спадали…
…………………….
Амаль праз чатыры стагоддзя
мы выскарупилися з ау’т
й адразу зразумели – гэта вельми у’далае
месца для вячэры…
     ***
     Асабливасьць карыстаньня
Дыялектыку прыстасавали да разлику прыбирален,
хаця спачатку – да высьвятленьня сэнсу жыцьця…
Кожная рэч мае дзьва баки.
Гэта тычыцца слоу’ й думак,
таксама тыпова дзеля каханьня…
…………………………………..
Пажывем яшчэ крышку,
бо невядома як нами карысталися…
     ***
     Выбух скарупы
Скарупа выбухнула й Дали пацягнуу’ся да мальберту.
Сябра Троцки гне капот ау’та.
Працуюць лазьни.
Лёзунги зьвешваюцца з дахау’ як сталакциты…
На пляцу тау’куцца.
Потым вароты адчыняюцца й выходзиць калёна.
На вольнае месца зьбираецца тау’пень,
а праз тыдзень й яны у’жо здольны забиваць…
     ***
     Жоу’тая падводка ды бляшаны цыпялин
Жоу’тая падводка патанула з вяликими бурбалками,
Але бляшаны цыпялин лека перакрочвае мяжу.
Новае зрабилася бязпакараным й няма ахвотки
чысьциць зубы.
Прыгажуньни плятуць вянки з улётак.
Вакол – аматары безнадзейных лацярэй…
     ***
     Помник Невядомаму
Дзеци ахлакратау’ цотка пяшуюць
да помнику Невядомаму.
Дробныя падзеи зноу’ згуртавалися  па артыкулах.
Рэки цякуць па колу.
Эканамисты пястуюць марских дзюдзькау’.
Прапануюць у’знавиць дзеткароджаньне.
Злавили сьнежнага чалавека – ён гаворыць па-руску…
     ***
     Марнае чаканьне
Ён прагарнуу’ книгу.Забиу’ муху.
”Ничым чалавечым ня трэба грэбаць” – зацикавила…
Кали пачалися зьмены,у’прост
пачау’ блудзиць.
Яму прабачали – й лад й жанчыны…
Спроба пераспрэчыць ау’дыё – яго
самы моцны у’чынак…
Апошни раз яго бачыли у’ карчме
з дрэнными адозвами…
Ён выходзиу’ пахистваяся,са словами – “у’сё”…
У’ кишэни быу’ квиток
на ранишни цягник…
Яго чакали блудотки ды выканау’чыя паперы.
Але марна…
     ***
     Глынок воли
Апошни пау’станец абскубау’ доу’гия валасы
пазирая у’маленькае люстэрка…
У’се сконьчылася…
Йзноу’ магчыма будзе у’бачыць на гистарычных здымках.
Пачалося чарговае шаленьства,кали
спрабуюць у’сталяваць лепшы лад
як назау’сёды пазбавицца ад шклотары…
Але крама працуе па раскладу,а прймальная кропка -
па натхненьню…
Дзеци цягнуць книги на продаж.
Састарэлая настау’ница пиша листы да “установы”.
Гисторыя идзе задарма,а нярухомасьць даражэе…
Дыктатура наступае народау’ладдзе
й робицца непатрэбным нажылае…
Потым будуць пытаць адзин аднога -
што гэта было?
Адказваю – глынок воли на у’сё жыцьцё…
     ***
     Перашкода будучыни
Шэраг у’зрастае злева у’права
але зау’жды скончваецца недаросткам…
Восень пачалася амаль адразу за вясной,
алеж гэта растлумачыли
як й выники галасаданьня…
……………………………….
Будучыня надыходзиць адкульта ззаду
й сустракае нашыя патылицы…
     ***
     Пацуки Ёркса ды Додсана
Ёркс ды Додсан – хлопцы з зау’жды
зашпиляными гузиками,навыдумляли такога!..
Скочучыя пацуки  - чули?
……………………………
Настау’ница сэксавага жыцьця у’ старэйшых клясах -
Яны у’жо у’сё ведаюць…
Трохи раней праз дзьверы з шыльдай “Жыцьцё”
у’вайшли папярэдники й
у’здымаючыся па брудных сходах
прамовили – “не”…
     ***
     Вяликая колькасьць ценяу’
У’ парожним рукаву рукапацисканьни цискаюцца
як цискалися зау’жды ля парожни…
………………………………………
А вы спрабавали з трыма ценями за плячыма
хадзиць па начных вулицах
…Вакол нейкия непатрэбныя рэчы.
Ведаеце – у’начы папиць вады
як прайсьци тау’пень…
     ***
     Калисьци памрэм
Хаця гэта непазьбежна,
мала хто у’пэу’няны…
Па-першае,у’ нашыих пашпартах
няма старонки – “сьмерць”…
……………………………..
Кали бачыш шыльды новых крам,
таксама магчыма у’пэу’ницца у’ бязсьмяроцьци…
     ***
     Стан зьмены
Стан зьмены у’першыню
падсачыли у’ бардзелях Страсбуру.
Й зусим ня Оу’вян -
бабцы з падпиляными кипцюрами…
У’прост зьмяни партнёра!
………………………………..
А у’жо значна пазьней падхапили жыдакамисары
як стан зьмены месцажыхарства…
     ***
     Вар’яцки здымкароб
Вар’яцки здымкароб – ты зрабиу’ з мяне
Напалиёна,яки жыве у’ пиу’ницы!
……………………………………….
Николи на маим плячы
ня адпачывау’ вярцилёт,
а гэтая тубылка
у’прост пракрочыла мимадалей…
     ***
     Цуд сецива
я у’ваходжу
у’ хискую дрыгвоцинку сецива
сьлепа пасоу’ваюся -
раптам сустракаю халодную,жывую
дзявочыю нагу…
     ***
     Чорны сьцяг.Чорны хлеб
Як барсялонски бязу’ладник шалею
ад бязпакаранасьци.
Скрабу яйки у’ кишэни,
глыбокай ад дзюрак…
Так!Забиць лягчэй чым выслухаць.
На мур сцым.
…Так будуць й на нас.
З у’партасьцьцю праваписнай памылки
супрацивимся…
………………….
У’ гэтым падземьи пах миндалю,
жанчына з тварам,ня бачным з-пад веяк…
…Рукаць зброи кранае фалас.
Ранак разцягваем як дзею…
…………………………….
Нейдзе надрукавана – “салодки як пыл…”
…Апошняя наша каштоу’насьць – блудзи,
цытаты з Старога Запавета тырчаць з йихних дуп…
…………………………………………..
Гистор’я адвядзенам некальки радкоу’.
Мы у’в ёй будзем пакинутыя
як пабыльцы маленькай вайны…
…………………………………..
Чорны сьцяг.
Чорны хлеб.
     ***
     Выник кампаньи
Я знайшоу’выпадкова дзиу’нае месца.
…Закидана плюшчаными пиу’ными пляшками.
Побач – сажылка з нейкай фиялетавай вадой…
Нешта нагадваючае штучную траву мелася на им.
Вогуле у’сё выглядала надта штучна,
як кали на шкле намаляваць моцна-зялёныя аблоки,
а вакол раскидаць зкарэлыя кисьци замест кветак…
………………………………………………………
Магчыма яны адышли на каротки час.
Ци яны наведваюцца тольки на каротки час
й тады у’ся прастора напихваецца ихними целами
ды таусьцянушчыми клумками…
А магчыма им ня хапила агульнай бяды –
чагосьци нагадваючага нащэсьцьце божых каровак…
………………………………………………………
Хутчэй за у’сё яны у’жо ня вернуцца…
Павук зацягнуу’ галосьник сецьцю…
Трохи далей трусы абнюхваюць нешта зкарэлае.
Падхапиу’ пляшку – за минулы год…
Расхистаная илюстроу’ка,
гитара з ниводнай струной.
……………………………….
Хутчэй за у’сё гэта выник чарговай кампаньи,
кали папили бязкоштнага пива,
прагарнули илюстроу’ку…
Што яшчэ заставалася рабиць? -
разышлися,
цягнучы клумки
у’в яких – маленькия ружовыя трусанятки,
дзеля яких,магчыма,яны й зьбиралися…
     ***
     Права на адзиноту
Я гигачу ад Статутау’…
Им  месца у’ прыбиральнях…
З у’сих првоу’ мне не патрэбна аниводнае…
Час у’жо высьвятлиу’ кошт деклярацый -
дыктатары сморкаюцца у’ старонки Статутау’,
набухлыя ад крыви няу’расьценикау’
ды шызойдау’…
………………….
Я патрабую права на адзиноту!..
     ***
     Вынаходництва чалавека
Чалавек – гэта хворае ймкненьне
да непатрэбных рэчау’…
…………………………
А хутчэй за у’сё – щтучная выява,
час вынаходництва якой -
кали адзин у’першыню забиу’ другога…
     ***
     Статут мяханичных пацукоу’
Кожны мяханичны пацук
мае права
грукатаць ды кациць куды хоча
грукатаць ды кацицца
грукатаць
     ***
     Сэнс назвау’
Вядома – у’ назвах сьпевау’ болей сэнсу.
Гэта Сафокла шануюць нават мухи…
     ***
     Цудоу’ная гара
Ёсьць нейдзе цудоу’ная гара.
На яе адначасова у’зыходзяць варожыя баки…
     ***
     Непазьбежнае адрачэньне
З воблакам пару адчыняюцца дзьверы
й на прыпынак зходзяць людзи
з тварами амниставаных.
Нечакана мяне пытаюць – ‘дапамажыця,калиласка
набыць добрай бульбы?”
………………………….
Як пчала зьбираю рэштки размоу’
Й у’пэу’ниваюся – сёньня ня адракуся!
………………………………………….
У’ вялизным жоу’тазалатым ваколмалюнку
штукары заварушылися
ды зноу’ зкамянели…
Вось я вам! – пагражаю…
………………………….
Трава прарастае у’ лёд.
Ставиш ноги як у’ пусты ворах.
Нешта падобнае адчувау’ вынаходник дынамиту.
……………………………………………………..
Ён азирнуу’ся ды скокнуу’ за рог,
прытрымливаючы доу’гаю хламидзяну.
Алеж адциски засталися!
Да их пачали прыгледжвацца старыя…
…………………………………………
Балваны на будынку ледзь чутна перамау’ляюцца -
- ”Цяпер ня робяць таямниц з абортау’…”
-“А ци жадаеця пачуць верша?..”
……………………………………..
- “Час адракацца” – буркнуу’ мимаходзец…
На ягоным плячу у’ладкавау’ся вялизны крумкач.
”Вось як?
Яшчэ пасьпею…”
     ***
     Малюнак часу
Ён адышоу’ у’ чацьвер.Казау’ за запалками.
Перад гэтым ён агучыу’ верш
дзвом прайдзисьветкам…
”Ты бывалы?” – спытала адная,
цягнучы халяу’ную тытунёу’ку.
У’ другой вочки глядзели у’ розныя боки.
………………………………………………
За им сачыли пасля другога шампаньскага.
Ля вакна шуляры “рабили лаха”.
Нехта у’в адной шкарпетцэ сунуу’ся прыпалиць.
Моцна сьмярдзела…
”У’се танныя бабы мае” – казау’ ён
дзёршы цыпки.
…………………
У’се вакол были маладыя.
Аминь.
     ***
     Падстава да недаверу
Ратуюць за зьмену у’моу’ карыстаньня
прыбиральнями ды лясами.
Наближаецца хвилина цудау’ -
кульгавыя сталы робяцца у’стойлявыми…
Але да йдыльи яшчэ за далёка.
Вялизныя  бусы ляцяць мимадалей -
партугалы так глядзели на бераги,дзе
тубыльцы гандлявали палонными….
………………………………………..
Плякат пакидае падставу да пачынку -
здымаю старога дупадраньца ды разважаю
аб неабходнасьци завесьци яшчэ анную чалавечынку.
Цягне на нейки у’чынак.
…У’ вачах суки – насьцярожанасьць.
Дзяу’чынки разважаюць аб палитыцэ
як калисьци – аб Фрэйдзе ци Караткевичы,
распранаяся да гусячай скуры…
………………………………..
Ён падрыгвае нагами у’ва сьне -
таму няверагодна каб ён чытау Ницша…
     ***
     Самае людау’ладнае мастацтва
Дадумка швындникау’, вольна-ды нявольнананятых,
у’сих,чый здабытак – минулае.
…………………………………..
Цыркач ды махляр,паручник ды радавы
прышпильвай побач -
швэцкая блудота ды аднавоки Даян,
на Трафальгарскай плошчы – нядзельныя гыпи
цяракт нейдзе – шма мяса,
Брэжняу’ лыбицца,
побач – смуглявая дзеу’ка з вяликими грудзьми
глядзиць у’прост на сонца,
нейки лабух з гитарай…
……………………….
Калисьци будзе выглядаць сьмешным
як кожная надта доу’гая вера,
лепей казаць – у’пэу’нянасьць…
Алеж гэта – самае людау’ладнае мастацтва!
     ***
     Апошни лягиянер
Апошни лягиянер зьвярнуу’ся з Ау’гану…
……………………………………………….
Трохпалыя нашчадки былой у’хвалы
яшчэ спрытна зьвёртывали паперку з тытунём…
Цяпер бачна у’ прыцэл ЦиВи -
балярына з жалезными рэбрами,
у’ баляруна – няверагодна вяликая матня…
……………………………………………..
Калисьци яны скубали штыками сьцены
- Сикейрас нават ня марыу’! …
…Гучныя калены Райхстагу…
     ***
     Няверагодная прапанова
Як да машыны часу стау’люся да грамадскай прыбиральни.
Татлин!Нават ты ня здольны так перакрыжаваць чыгун.
Гэты саньцехник меу’ фантазыю Гойи…
……………………………………………
- Ци не жадаеця залаты зубок?
Айн мамэнт – ды маеця рэч…
- Не.Я аднойчы адпачывау’ самапёхам…
Дык ведаеця – розных сустрэняш.
Мне ледзь акуляры не пабили…
…………………………………
Бач – гандлююць дыплёмами,як индульгенцыями,
у’прост ля у’ваходу да гандэльни…
…Дык вось.Я таксама прапаную
няверагоднае слова – Воля,
прысмактаны да айчыннага бруду…
     ***
     За працяглае чаканьне на визу
Майсей сорак гадоу’ чакау’ на визу.
Цяжка у’ явиць – сорк гадоу’ яго слухалися…
Алеж гэта неабходны час
каб нас пачали разумець дзеци…
…………………………………..
Кали ты зразумееш мяне,
навыклая да паху сьпермы
ды танным падарункам…
У’ чарговы раз ня пвзнаеш мяне…
А калисьци мы слухали рок пад васкавицу…
У’ амбасадзе невяличкай дзяржау’ки
тухнули вокны воднае за водным,
службоу’цы з цяжкасьцьцю працискалися у’ буду…
Васкавица аплынала па бутэльце…
     ***
     Фантастычны прадуглед
Дык што нараджае чалавека
кали ня прага да назираньня зорак?
……………………………………….
Глядзиця – ён падыйшоу’ ,цяжка
абапираючыся аб кастыль,
а яго ня пажадали нават слухаць…
…………………………………….
Магчыма я памыляюся.
Магчыма у’пэу’нянасьць у’вогуле не патрэбна -
хай дзяржава вырашае у’си пытаньни!
Я згодны з вами,былыя бойни -
ча-ла-век – гэта надта доу’га…
…………………………………..
Мницца няверагодным,алеж
фантасты прадугледзили -
мы даручаем сваё жыцьцё зоркам,
заблытау’шыся у’ абвинавачваньнях…
     ***
     Будучыня вершаробства
Паводзины катоу’ пры Поу’ни -
бязумоу’на ня вартыя уваги вершароба…
…………………………………………….
Вершаробства – гэта тое,што перацерпиць У’ладу.
…Эляганцкае як рыби шкилет,яно будзе
иснаваць у’ глыбини Нацыянальнага Книгазьбёру…
     ***
     Адлик ад канца сьвету
Мне спадабаецца кали шмттысячная тау’пень
галосиць – “не-е-е”…
Гэта адбывалася нейкага дню ад Канца Сьвету.
………………………………………………….
У’парта шукаю прыкметы будучыни -
як блудота праявы сифилису…
     ***
     Цытата з ворага
У’ражаньни дзяцинства адчыняюць цяжкия дзьверы.
Мяханичны мужчынка зау’жды задаваляе.
Яшчэ у’цякаюць,але хутка их засмактае абыдзённасьць.
………………………………………………………………
Найлепшы лёзунг -  гэта цытата з ворага…
     ***
     Медны яблык Арыстоцяля
Медны яблык трымаю у’ руцэ.
Хутка ты ачуняеш
з вушами,доу’гими ад гука…
А пакуль ты сьпиш…
Па тваих заплюшчаных вочках
поу’заюць вужаки…
……………………
Фаланга Алеся Вяликага накироу’ваецца
да пиу’ницы…
…Нейкия дробныя мандавошки
кансьпяктуюць Карцезия…
………………………….
Пакуль-што ты сьпиш.
Але хутка ачуняеш…
     ***
     Спыненьне гадзиньникау’
Вельми стомляны,але захоу’ваюць бадзёры выгляд…
Выконвали загад па дэзактывацыи,
на у’сё жыцьцё закаханыя у’ сыгнал небясьпеки…
…………………………………………………….
Нянависьць пакуль што варушыцца у’ падзем’и,
але хутка будуць спыняны у’се гадзиньники…
     ***
     Лист з гета
Яны плюшчыли насы аб шкло -
й ня мели аниякага даверу.
Я размау’ляу’ з ими у’важлива,
як з суседскими дзецьми…
……………………………
Пакрысе яны супакоилися.
Так.Павинны падаць цягник
й яны ад’едуць
сидзючы па-шасьцёра па лавах
раптам ачуняючы на прыпынках
й зноу’ку засынаючы на доу’гих перагонах…
……………………………………………….
А у’чора надышоу’ лист.
Яны пишуць,што не хапае хлеба
й зусим няма тлушчу…
     ***
     Быць супраць
Дык пачасту’ця мяне
чырвоным мясам верша!
…………………………..
Ведаю самае галоу’нае слова.
Гэтае слова – “Супраць”.
Яно тлумачыцца – “Быць”.

     ВОЛЬНЫМ СЛОВАМ.

Сардэчная жыла нацягнута ускрай,
кудыж траплю,Сходы?
Радок!,як сьцюжанёк на целе
ты папярэджваеш новую Справу...

     Думка-п'яука.
Думка - п'яука начная...
...Робишь дакладны пералик
няумысных злачынств...
А умысных дадасьць Паперка -
распаусюджаны момант жыцьця...
..............................
Алеж йзноуку ладжу Братэрства
пад лямант медных талерак!
..........................
Айцец!,тыж прадугледзь шчалинку
дзеля уцёку...

     Дрэва Вольнасьци.
Дрэва Вольнасьци ды Блага!,
у цяньку тваим шукаю ахалодак...
Мур!,лепш лихаимства
за пачуцьце перашкоды...
......................
Пакиньце дзеля мяне
магчымасьць апынуцца звонку,
па-за рыскай,абмяжуючай З'яву!
...Ты,непауторнае Имгненьне,
зпаливаючае у попел,у тлён
мяне,спадобнага на иньшых...
Прывабливай як сем вядомых паран...
................................
Сабе атомсту я й сам уздялю...

     Рух тварау.
Рух тварау уздоуж рысы
крама - цягник...
.....................
Гля - дзетки,гачок наших целау
у будучыню...
Страты на бязсьмяроцьце - кали
зьверняцесь?..
Мяжа!,спыни бязглуздую Вольнасць... 
..................................
Ад Сусьвету сыходжачы да Драбнейшага,
твая чарга,Мастацтва Стварэньня,
адказаць на адвечныя Пытаньни.

     Тукат у дзьверы.
Тукат у дзьверы - тукат сэрца,
рухавик знаходак ды страт,
крыница наступствау ды здарэньняу...
..................................
(Разгубляна глынаю непатрэбныя канчатки...)
...Першакрыница пачуцьцёвага сьвету -
хараство белай руки,
адыхадзячай ад цела як мадлитва!..
...Зносин дзьве роуныя частки:
гаворка маучаньня - бязгучнасьць слоу...
....................................
Ну вось!- пакинуты позад ганак...
Прызвычны датык рэчау -
пакорлива жабрую вакол цябе...
...Зайздрасьць да бязмоуных стварау,
да вольнасьци цела,дараванай йим
узварот...
...Страчаная прыроднасьць дзяцинства,
здыми пакрыу звычайнага падману...
.................................
Даткненьня шалёны студзянёк!,
у шкле напышлявым
адражэньне нашых целау...

     Латка на латцы.
Прауда - латка на латцы...
Вау шчалине памиж Сякерай ды Калодай
ци знойдзеш трохи мейсца дзеля
мигненьня павека?
Калода!- сьцюдзёная цень Дабрыни...
..............................
Ты,
Хуткасьць Сьвятла,
Гонар,
Вольнасьць - Упоры Быцьця,
таксама Божая Праява!

     Аскепки Сусьвету.
Далонь!- ты люстра Надыходзячага...
Разглядаю твае рыски...
Варажба - крыница мадлитвы:
малюся за зьдзейсьняушых злачынства...
...................................
Аскепки кличуць Сусьветам...
...Быцьцё,разбуранае ушчэнт!,
рэштки твае - иньшасказ ды падсьмешша,
наяунае зьнясильле Выника...
...Ня захапляйцеся помникам Належнаму.
Належнае - пыл,абштурхаямы з ног...
...Вось кропка,адкуль бачна Аничога,
як Нештае,але стомлянае бойкай...
Зьникомае имгненьне Адзнаки -
як доуга трымаеш боль!..
............................
...Навошта даравау нам Адзнаку,Айцец?,
яе дзьвохдумкавасьць ды ганарливасьць...
Стоячаму побач з катам,
навошта табе Вянец?
...................
...Алеж личыли Сонца - каменьнем!
...................................
...Айцец!,у чым таямница Вяликих Литар?
Першае слова Пачатку!,прадугледзь хутчэй
Капец...

     ...навошта спыниуся?
Гэй!,Кугаль зямны...
...Размовы дробны грош!
Гэй!,Час...
Спрабуй пасьпець за Старонкай..
Абапора Быцьця - Кавалак...
..........................
Рух Слова - умова руха думак...
Галоунае - чысьцяня дыхотнай бялизны!
Соль - Выкрываньне...
...Дабрыни ды Злыднасьци вузлы...
Сшытак зжауцелых часописау - Вырок?
Васкавица!, Адлик - тваё Выпраменьне...
Гисторыя - рауняньне Рахунку!
На личыльнику посьпяхау - нули...
Дык выличы сярод иньшых!
З блискучага адлитку
дай выкрочыць шалёнцу!
........................
Ци зубяньки рухавика Учынкау
ня Гонар ды Захапленьне?
...Блуканьне личуць здрадай,
дык найвышэшая Кропка - Адмова?
..............................
"Кроч па сходам -
навошта спыниуся?!"

     Пытаньне да Жыда.
Жыцьцё - старое цыганё!
Хацяб аднойчы,
на малым прыпынку,
даси мне салодких зёлак?!
..........................
...Зцёртая пячатка Трываласьци,
заздейсьни рэштки Спадзяваньняу!
...Спытаць Адвечнага Жыда,-
навошта яно - Жыцьцё?,
ды год пакут,-
заличыцца ён Вышэй?
....................
Адбылае - тое-самае Нажылае...
Имгненьне!,- утрымаесься у далони?
...Цябе дзеля
кидаю усё!

     Як сьляпы.
Як сьляпы,
руками чакаю Боль ды Здраду...
Бадзяюся па Сьвеце...
Ён ня бяз дабрыни...
Хапае й глынку!
Лунай адзёжа
пад йимкливым Крокам!
Рука!,- дапамагай!
мне крочыць уздоуж бязконцай
Агароды...
Сьпиноза ды Шагал,
зьвяртаюся да вас
я за Адказау Хлебам.

     Улада хлеба.
Ци было ня жудастна,
сидзячы за доугим сталом,
спазираць пакутливы падзел Хлеба?
Гисторыя!!,бяз бойки няма Перамоги?,
як растлумачыш потым Здарэлае?
..............................
Гэй!,чалавек сярод натоупа як сярод
вады Ярдану...
...Рука Жаданьня,гэны сьцяг па-над
месивам з галоу ды цел...
.........................
Цялесныя кайданы!,- вашая Звышмоц...
...Ты гэткага жадау,
зьяуляючы Уладу Хлеба?..

     Пагроза судзилишчам.
Адкуль пуга - адтуль жаж Пажыва...
Сьцихниця,галосячыя!
...Не раби надта моцныя латки
на Иснуючае,
выпадковы Гаспадар!..
Прытрымай бязлитасны ход - Чоун!,
Судзилишчам паграджаю
загинуушым па-за грош...
Сьведки? - йих вакол безлич!

     Яго папярэджаньне.
Рыбину,Хлеба кавалак
дзялиць ня адважваюся...
.................
З усьмехам уцякаю
да дзикага Поля...
Спадарожника майго -
кульгавага сабаку,
личу папярэджаньнем Тваим...

     Замест неба.
Сярод натоупа цябе знайшоу
перст с пачварным кипцюром
й ты зышоу з нашага братэрскага Кола,
апрануты у лахманы...
...Зкутага,у чырвоных падзёрах
цябе зьвяли чорт ведае куды...
Ты бачыу:з'лева - волглае каменьне,
зправа - манкае паветра...
...Потым,кали куляуся медны грош,
ты - за йим.
Й пустэча з працяглым стогнам
замкнулася ля змоклага гарба...
.............................
...Расплюшчаны,у брудзе
ты поуз уздоуж бязконцага муру,
а у шчалине памиж хмарами
бачна была ня неба - жалезьзе!

     Сярод зялёных маланак.
Сьвет Кола,- пакинь у супакои тых,
хто шукае Адзиноты у лесе
стамиушыся ци упрост па звычке...
Запалка!,- апячы упартыя вусны.
Стомлянасьць!,- адыми драбину болю.
...Адзёжы Узор -
дазволь Нядбайнасьци
вызвалить рук рух...
Выгиб радасны цела,
ты працяг жывёльнага руху!
Лес мой,ня выкрывай заганнага гэсту!
....................................
У гальле,сярод зялёных маланак,
узрушан
натуральнай Вольнасьцьцю...
...Па вадзе крочу,
заплюшчыучы вочы
...................
Развага!, - цябе няма у грунце рэчау...

     Чаканьне палкасьци.
Ламлю Каупак!,
спрабую кипцюрами ськлизкую паверхню...
Дый я ствару якое-нешта,
узираючы на Узор!-
блишчы Стварэньне лядком...
...Вось надакучыла,
далоньню пэцкаю малюнак
ды трэскаю кисьци!
...Гэй,людзи!,кличу з Шклянки -
у найлепшым Сьвеце
ня знаходжу супакою...
Нагой штурхаю фарбисты якран -
ня задзирай казачным падманам!
Адкрыйся,Паднаготная,
як иржа пад фарбай!
Сорак гадоу у пусташы бяз дажджу!
...............................
Дык вось,ня Рады -
Палкасьци чакаю ад Цябе!

     Ня адзинага мяне.
Галоуны Мяханик,
ня хапае твайго дагляду...
...У Сусьвеце занадта шасциронак бяз
справы
...Зьзянки Быцьця - крыницы Няспакою...
Дзе сэрца,
з гэнага боку Сьвет ахладзеу...
У яминах слоу
хаваюся ад дыхатнага палу...
...........................
Дык асаромь,кали зьявисься изноуку!
Але асудзи ня адзинага мяне...

     Блакитны гарбылёк.
Хлеб!,
Адциск чалавечы,
Вялики Сьляпы ды
Сьвятая Скрынь
з узьдясьненьнем адвечнасьци жыцьця...
...................................
...Нават Зямлю я часам уяуляю
блакитным гарбыльком.

     Масты да Айца.
Сям'я ды Дах!-
вось масты да Айца!
.....................
...Пазыка - маленькая Галгофа.
Наведваньне крамы - Хросны Шлях.
...Каханьне!- кветки й дзетки,
Сям'я,- гаршчки твае ды Дах!

     Ёмистасьць дзеля жыцьця.
Гэй,сувымернасьць знайдзеная Сэнсу
ды дойлидства адмыснае...
...Дазвольця далучыць
выратавальную рэчыстасьць жыцьця,
увогуле майстэрства жыць ды
звычай Абыдня...
.................
Сямейны гаршчок звонку просты,
алеж месцицца цалкам усё жыцьцё!

     Кропля дабрыни.
Спынися,непатрэбнае брыньканьне словами...
Трымай далони ледзь важачы Узор
ты,належачая мне...
Няперасоунасьць вядомых адзнак
имкнуся парушыць...
...Сэрца!,- ня скачы шалёна,
ты яшчэ патрэбнае дзеля Змовы-на-Крыви.
Сумесь мадлитвы ды брахни
пакуль што твае мильгаценьне у грудзях...
.....................................
Кропка яскравага Сьвятла,
выкрый дыхатныя закуты...
Краваток!,- абмини паганския рабрыны.
Дабрыня!,- адпадзи кропляй ад хмарных
нябёс...

     Чаканьне нашэсьцьця.
...Чакаю нашэсьцьця
з паганских мясьцин...
Раблю нарыхтовы.
Па звычцэ пераважая запалки ды соль...
....................................
Кали ужо спалохаеш,Маланка?,
Бач,я нават ня ськидаю абутку....
.............................
...Зброи сьляпое шаленьства,
прадзьвяшчальники виру - пал ды ляск.

     Драбинка сонца.
Дыхаць - сонечная драбинка...
Ты - й бясхатняя,й бязтурботная...
А казки пра дабрыню - ня для мяне,
спадзяваюся на простую литасьць
ды цуд ня загашанага агню,
пакинутага выпадковым бадзягай...
................................
Спачатку было...
А спытай чаму?..
Маю сумнеу да аксиём,
ужо ня мовычы аб циярэмах...

     Няпрыкметны судзельник.
Я таксама цягнуу тую крыжаватую
канструкцыю да Галгофы...
...Сярод гэтких канструкцый
як сярод дрэвау бадзяуся.
Але застауся няпрыкмечаны!,
бровы ня апалиу мне агеньчык слоу:
"Гэтка Князь.."
..................
Таму я - мелкаствор
ды заливаю смагу ракенролам...

     Дойлидства нябёс.
Цудоунае дойлидства нябёс...
Твая сымэтрыя ды раунавага...
Як трымаеш гэны зорачны Дах?
Хацяб зирнуць на зорачныя цьвички
ци шчалинки - крыницу залатога дажджу...
......................................
Як у юнацтве
дакрануцца изноуку
да Благога ды Злога...
    
     Край надзей.
Ужо й я адчуваю край
йимкненьняу ды надзей.
Кидаю зброю ды згаляю сэрца...
.............................
Мне прапануюць абыякавасьць,
магчымасьць разпушчэньня у Ничым...
...Вядомы кошт гэткай паслуги!
Непатрэбныя рады -
кольки разоу мой панцыр
турбавала варожая сякера!
...Апошни Крок - падстава дзеля
звар'яценьня,
у заклад - шмацьцё звычайнага быцьця.
.......................................
Нажылае у дрымотным жыцьци -
зрабися адпачынкам перад
вогняным испытам...

     Хвилина упэунянасьци.
Ня згаджаюся з уладай
усим вядомых Зпутак...
Звычайнае мяркаваньне наурацьци
будзе мне падлогай...
....................
Падтрымай!- адпачну,
нядбайна пасунуу зброю...
...Хвилина упэунянасьци у Справе!
................................
Нигиль!,
Твае жалезнае плячо
падштурхоувае да мяжы паустаньня...
....Дык спытай,нябачны Суддзя!,-
кали пазбаулюся ад парухи -
пыхливасьци нясьцерпнай?..
...Вызнач астатни тэрмин...

     Заклик на Вячэру.
Чалавеча!,
Навошта зачыняеш на засоу?
...Мой сон як выкрут!,
працягваю верыць у нябачную супольнасьць
розумау,
у захаваньне думак...
.....................
...Звычайныя пакуты дзённых сноу
ды няважачы Дзвон...
Званы!,галосна запршайця
на Вячэру...
Ужо прашкрэбан стол
дзеля цуду крананьня лакцями...
Вось шуканае тлумачэньне Сустрэчы!
.................................
Адзнаки!,адмяниця Мову!
...У грунце жыцьця - разпазычваньне рэчау.
........................................
Выскубваю рэштки былых захапленьняу,
боляу...
Мая прамова - дрыжливае згуртаваньне
дзеясловау.
.....................
Вось яно!-
дакрананьне далонью да сэрца,
запаветнай крыницы Дабрыни.

     Да неба.
Неба!,крохкая палова Быцьця...
Ды шчодрая крыница дзеля мятафар...
.................................
Нагадваюць антычныя амфоры
цяла,чакаючыя у чарзе...

     Ля руба.
Дык што мазги?- амаль цацка!
Болей важыць цела,
яго жывёльныя кидки,
як струмянёк сьцюжы
адчувальныя стоячаму ля руба...
..............................
Ня рыхтуйця адказау загадзя!
Ды ня падписвайця пустых папер!
...Празипаньне нагадвае удушша.
Сам ня сьпяшайся ды й нас ня тармаси,
Новы Настауник...
.................
Навошта час ад часу кранаеш Клямку?

     Галгофа.
Алеж ты й стромкая!..,
каб выявиць чалавачую слабину...
...Цягнучы Крыж да гары,дзе
аничога няма,ни галинки!,
ано вецяр ды труха...
.....................
Прысмак жалячы мяталу ды ёлки пот,
цякучы уздоуж хрыбта...
...Чаго галосиш!,стовусны натоуп?,
Што абяцаеш мне узварот,манила?

     Чужыя руки.
Бачу сябе у чужых руках,дзяцянём...
Бязмежна веру у цуд.
Як хлеба,прашу гучаньня дыхаци
ал Цябе,- зраби каштоуны злитак
з выразау цялесных рухау...
..........................
...Прыгажосьць,падобная на катаваньне!

     Вагаюся.
Вагаюся...
...Дапамажы хацяб словам
зразумець крыницу супакою
у рашаючы момант!
.....................
У адказ -
абяцаю завитаць изноуку!

     Падабеньства Бога.
Падпальваньне мастоу...
Нявяртаньне...
...Вяршалины ды прарушыны Быцьця,
таксама й я различвау на литасьць
ды трымау руки дзеля мадлитвы...
Спытай - чаго палохауся?
Ня адкажу...
.................
Падабеньства Бога,
чырвоными руками
агароджваю тухнучы агонь...
Пасля бадзяньняу ды пагонь
мне патрэбна няшмат...
У яким Коле Пекла
я зноу сустрэчу вострую Цяплыню?
...............................
Алеж Нядасканаласьць - сваеасабливая
узнагарода!

     Выйсьци з Кола.
Сябры падзей...
Неабходны рух Быцьця...
Я неяк намагауся выйсьци з Кола,
акрэсьлянага кимсьци иньшым...
...Але тольки мацаю нябачную Мяжу.
Згаджаюся паважаць Загады
ды Умовы Гульни... 
....................
...Сьпякотнага шкла апалины.
Вам николи ня здагадацца б
аб чым я марыу у той час...

     Сьвяточная Бачнасьць.
Мастак! Ци ты пияны?
...Не было сьвятла,
ня працавау лядник.
...Як зьбираньне манки у пусташы -
крананьне зрокам халсьцин!
..............................
Сьвяточная Бачнасьць!Падман!-
небязкрыудныя хитрыки,
пераробка тварау
у таямничы имглисты мацер'ял,
у прамову цела...
...Безнадзейная спрба зпалучэньня
дыхотных ды быцьцёвых грунтау.
...............................
Прыгажосьць - штохвилиннае катаваньне!..
Ламаньне Хлябоу
адзины твой суперник у сьвеце рэчау...

     Прадчуваньне.
Прадчуваньне бяды...
Зьникомыя рысы далони...
.........................
Якиж я быу хворы на адзиноту!
...Цяпер  таки задаволяны,
што ня зьнесьци...
.................
Адлиу!-ты прадказаньне Прыливу...

     Вершароб.Каханак.Швында.
Вершароб,каханак,швында,
мастак,музыка ды акцёр,
думкач у коле идэй,калека,
ганарашчыйся калецтвам...
..........................
Як апынулися вы у коле людзей,
падобныя на йих тольки выглядам?
...Дык навучы перакрочваць Руб!,
здольнасьць вар'ятау ды малых...

     Вячэры спатканьняу.
Гарката спазьнелых пачынаньняу...
Ды жудасьць нявызначэньня сабе...
...Амаль нялюдская цяжкасьць
супрацьстаяньня Пачуцьця ды Розуму!
...................................
...Тайная вячэра спатканьняу
з ужо пазабытым Хараством -
абыдзённы злом цела
замест арфичных мистэрыяу...
...........................
Дзе вы - скарбы выпадковых жартау?
Бачны тольки дзюры у столи,
ды звычайныя прыкметы жыцьцяздольнасьци...

     Павольны тукат сэрца.
Выходзиш з кола цела
як з няволи...
Винны!,перакрочыу Рысу -
паведай,што хацеу...
Ня ухиливайся! - залёгка дыхаеш,
плячом прыциснуты да Руба...
...Бач - рука на сэрцы!
Як у Альляха иншаверняц,
веру у небяспечнасьць тваю!

З чаго-ж маеш павольны тукат?

     Залаты перст вар'яцтва.
Грахи й Сьвятасьць - усё было...
Цудоуна сьвятая Заблытаннасьць...
...Як скамечан апранак,
пэуна таксама нашыя думки ды пачуцьця.

Цудоуна адзинства дыха ды цела,
шалёна-вострая пляцёнка...
Табе мая ухвала - задумливае стварэньне
з шыпоу ды руж...

!Дакранися,Вар'яцтва,залатым пярстом
ды зкалтай нашыя кудлы...
Словы!- агню сьмярдзячы дым,
далей вы ня патрэбныя...

     Ня нагадвай.
Ня нагадвай мяне абавязки закаханка...
Я ня юнак й усяму ведаю кошт.
Зирни!,яки зграбны Вянец...
...Не хапае моцы - ня гонару!

Бяззмястоуны нарыс Быцьця.
Надаваньне ваги звычкам.
Словы!,дакуль вам пакутваць мяне?..

     Шпацыраваньне галышом.
Вочныя яблыки у вачницах,
як на палицах...
Трымай мой позирк!,ён амаль рэчавы...
!Ды ня пакоцайся - я зноуку пакрыуджаны...

Шпацыраваньне галышом па хаце,
пад скрыгат нязмажаных завес...
!Алеж магчымасьць Узьнясеньня
ня выключай -
ня пакидай рэч занадта хутка,
пакуль ня уцэпиш иншую...

Гэй!,выразнасьць божаскага Вызнаку...

     Иньшазьместники.
Ну вось...- ад ранку да пацёмку,
вызвалиушыся ад усих вядомых абмежаваньняу,
я узводжу празрысты будынак...
Праходзяц!,заходзь кали-ласка...

З падлоги зьмятаючы крохкаци Быцьця,
выглядаю абслугай
ля прыступка Слова...
...Зрэшты,што словы -
паверхня жорстких рэяк!..
Здабытае ды Пазычанае у дупу!
Як уцякаючы злодзей кидаю усё...

...Иньшазьместники!- пераробки рэчау
у золата слоу?
...Илжа йих прыгажосьци!,
кали дрыгат гукау - здрада...
...Изноуку неуры...
Пяро!,чамуж ты ня трымаесься Мяжы?..
...Праца - бязконцае Ничога,
нарыхтоука тоесамых гэстау...

Крочу кудысьци...Ведаю тольки -
там Чаканьне ды Заняпад...

     Сугучча крокау.
Зышли личыушыя памылки...
Пакинуушы записы нязграбна...
Рэштки выгляду у вакне...

Кроку ды голасу сугучча
церака пад гучнай стольлю...

не кажы "усё хутка надакучыць..."

     Як ад дажджу.
...Пауценяу нязграбныя дзивачыны...
Гэдакж - сухая кастрыца ци
скочучы вагеньчык...

Спынися зьмяняць свой Выгляд!

Разгубляныя станы ног ды рук...
Каутун валос
на вычварна падсунутай далони
ды млявы рух лапатак...
! Таксама маю гэткия
абкоцаныя крылы...

Я уяуляю - ты ляциш!,
трохи далей буду ведаць куды.
А пакуль
уваходжу у твой сон
як ад дажджу мимапраходзяц...

     Тры дзеи.
Якия сьмярдзючыя фарбы!
……………
Блажун,каханак - усё роуна…
Дыж якия дзеи:
Адданасьць,у сэнсе - Вера,
Надзея - тут усё зразумела,
ды Любоу...

Дзе вы бярэце годнаю фанэру?

     Першапачатки.
Першапачатки - Паветра ды Вада!
...Аслабаниця ад дыхоунага прыдушша!

За низкай дрэвау - пусташ,
запрашэньне нешта дадаць...
...Будынкау раз'яднанасьць.
Дзиуны час,
падчас якога рухливасьць
ветру ды нябёсау.
...Ды сувязь Захапленьня
з вонкавым лядком.

Прэч засьцярога!-
хадзиць пад сьнегам напалову з дажджом,
якая каштоуная магчымасьць!

     Да чалавека.
Паслухай,чалавеча...
Навошта цябе дзивоцины
ды пакуты вылучэньня Высноу?
...Гэй,Атварэньни дзённых сноу!,
уладак ваш аптэчны
назираю млява...

Рэчау маих пакутливы раздрай
ня дазваляе мне схаваць зусим адвротнае
имкненьне...

     Адзинае пытаньне.
Залаты пыл апляскау.
Удушша пахау.
Ци я самавольна крочый на йих
ды быу далучаны да иньшых блазаноу?

Дзякуй.
Гэта усё,што мне было патрэбна зьведаць...

     Абыякавы сьведка.
Я потым застануся па-за справами -
абыякавы сьведка...
...А пакуль-што ствараю целы,
удзяляю лустки бязсьмяроцьця...
У дрыжачай руцэ
виялетавым яблыкам - сэрца...
...Дзень шосты ды астатни -
алеж з ёй ня хопиць й стагоддзя!
...Успрымаю зпаволяны гэст
як дакор - "...сяброчак,гэтаж сьвятое!"

Чалавечы дурнаваты садок,
размяркуй нашую сувязь няпрадузята...

     Други бок бязсьмяроцьця.
Гугнявасьць выкрывае драбину божаскасьци...
Прычэпны гэст - "...шкадуй,ня заминай жа!.."
ды цяжкасьць уздыханьня...
...Алеж спазнау цябе!,
судзельник-сьведка
стварэньня з гнилы целау.

...Дыж сёньня па-за Справами,-
други бок бязсьмяроцьця!

     Нячаканая улада.
Гэй,нячаканая улада
над выдумкай Уяуленьня...
Магчымасьць нацешыцца
павольным рухам кропляу...

Сьвяточнасьць узнешшыхся дрэу,
йихния вычварствы...
Асабливая мова вольных гэстау.

Ад аб'явиннай дашки,як ад бездани,
плынь нахилянага бруку...

     Вось дык бог.
Вось - бог.
Нязграбны,нядбайны,бязхатны.
Як ён трапиу за ганак?
У дзюрах апранку -
вастрыня чалавечага цела.
...Яб таксама магчыма...
...Наурад-ци.
Я - прыгожы,прыбраны,нявольны...
Ну,а кали удругарадзь?:
Згинь,Цемра!..
Дзеля пачатку нядрэнна...
...Нястала...
Дзе упарства маё,ды дзе кудлы?!

Нязграбны,нядбайны...Крый Божа!
Кульнуу гарлач ды пайшоу...
Усё аддаць за магчымасьць Учынку!..

     Молат языка.
Гуки!
Распаляйцеся у горне слова!
Молат языка!,надай выгляд
вогненным шматкам.
Ты голы неурв,Радок
вау цесным да задушша целе...

Пакорства ды Любасьци прыступак...

     Брыдкая здольнасьць.
Изноу твае лапатки варушацца
як два жыуца
пад жвавым ласкутом...

Здольнасьць брыдкая багоу,
боль выкликая,усьмехвацца...

     Сьветлыя чыны.

     Анёлы.
Даруй,Анёл мой,
торбу яму надали годы.
Ци ведаеце яки ён ганарливы,упарты?
Зирниця - дзёрзки выгляд -
Цэсар!

Киньце...
Дапамажыця лепей нам.

     Пачатки.
Улис ужо адчалиу...
Сьляпы!,прачнися...

Слухайце,Пачатки -
я таксама мару пакинуць гэны кут...

Ня марудзь з карай,кали састарэю...

     Шматвочныя хярувимы.
Што пацишкаеш вузкими плячыма,
шматвочны хярувим?,
сьведка людскога слабадушша...
Прызнайся у ветливай моучы...
Потым
лягчэй прызнацца у астатним...

     Прастолы.
Няхай йих...
Ня зьвяртай уваги,Пясняр...

Прастолы!,паурадку у Гисторыю
й насуну ильдзяны вянец...
ня папракайця шалёнай раскошай...
Пакиньце самога,у рэшце рэшт...

     Моцы нябёския.
Спадарожничай маим справам,
нябачная рука Нябёских Моцау.!
Нагар з иржавых Кайданоу
здымаю,
абцяжараны крадзежам агню...
Пакуль сьпяць Моцы Нязямныя,
падтрымлявай мяне,нябачны Гаспадар!

...Крыга Розмыслу!,
сьцюдзи дый уцягни у Справы Иньшзямныя...
...Радзимыя рудыя сьвятыя,
удзельця хацяб малую пасму,
як людзи - цяплыню...
Блага!,пакинь сваю хацину...
Твае амаль жывыя драбины
месьцяцца у пустой далони.
Вуснами,нибыта конскими,
кранися...
Й уздымися у споласе!
Я,зрэшты,таксама поузаю на пузе
ува сьне,
як са зламаным храбтом,
словы выхарчваячы нибыта зубы...
Й мне рука мроицца вяслом
памиж соннай заверухи...

У адзёжы,
нибыта закиданы пяском,
варушуся,вызваляючы цела...
На гармонику вуснау
граю ракенрол.
 
     Сярафимы.
Упарты хлопец - б'ем ды б'ем...
Кольки ужо на ём паруб!
Гэй,Сярафим з шасьцьцю крылами!-
личы сьвисьцячыя одбитки
ды прыбирай запэцканы цамент...

Сьведки жорсткай кары,
ня штурхайцеся,надайця сьвятла!

     Улады.
Таксама й я жадаю бачыць.
хай здалёк...
...Сачыця!- йих ужо вядуць.

Каупак блазана - роуня
усим Вянцам...
!Чаму узрушаяш рэчау грунт...
Пераканайце дзивака,
гэй Улады!

     Гаспадарства.
Я дау ёй уладу над сабой.
Ды кайданам свой Дых уявиу.
Кали подменимся ралями - прабач...
Заусёды ёсьць надзея...

Гэй,Гаспадарства!,ци ня Час
ёй апранацца у сьциплую адзёжу?

     Няпачутыя заклики.

     Да Арфею.
Арфей,разтоузаны вакханкай,
дзе твая лютня?
Ды дзе галава?
Нясталасьць,бачыш сам - небяспечна...

Гэй,поцир!,абмяни мяне...

     Да вядомага фясалийца.
Сярод тыдняу - як пасярод калидора...
Скразьняк у дыхатных прамежжах,
адвечная барацьба "Тутака" ды "Нейдзе",
спроба пазьбегнуць вяртаньня...

Гэй,фесалияц,на цябе пакладаюсь...
Ды усьмехваюся
адмысловай выкрутце.

На бадзяньне разгойсанай паходкай
зьмяняю абяцаную утульнасьць.

     Да Фидыя.
Фидый!,буры свае створы
й ажанися,
пачни ляпиць гаршчки!

Киньця бязглуздыя жарты -
наступства похаци вядомы добра:
хваляваньня,раз'ятранасьць ды дзетки...

     Да Улису изноуку.
...Адрачэньня салодки прысмак.
Уцёк ды самалупцаваньне,
ды миласьцина ля ганку...
Ды чуци знаёмы агонь болячы...

Улис!,тыж з гэтгага зцярпеу...
Выкрый заклад цудоунага вынику.

     Да слыннага гянуезца.
Сям'я што Кола -
вярцись,алеж ня сыйдзеш.
Адкуль зранку уцёк -
да вячэры звернесься.
Але ня непакойцеся - маю
на вачах шоры.

Гэй,Гянуэзяц!,ци не стамиуся
ты бачыць бязконцую прастору?

     Да Н'ютана.
Указ мижцягненьня - упартая рэч...
Н'ютан,чамуж ня узьнясеньня?
...У коле абыдзённых спрау целяпаньне,
магчымасьцяу натуральны Край.

Нагоды Яднаньня - вы дзе?

     Да Ламбраза.
Твар!,ты - чалавечае неба.
Сьлязин ды усьмехау рух
у коле тваим зьмямяюцца неаднойчы...
Навучы па таньчыни курчау
вызначаць мяханику посьпяху...

Ламбразо!,цябе шаную за тычки...

     Да мастака.
Першы Мастак,
дык як ты сканау?
Спадзяваюся ня надта кепска?

Лёс зрэдку непакоиць блазана.
Яму патрэбны зачыняныя Дзьверы...

Бадзяга!,твая кульга зцёрлася...

     Да думкача Належнасьци.
Вярцися дзярвиш!,
пусташники - пасьцицеся...
Сярод спакусау харчуюся
больлю плоцьци...
Дэкламуй Абстракцыйи,
зжауцелая у чаканьни,папера...

Ахладзела каменьне...
Вакол - начныя страхоцьци,
джалячы мятал,
знойдзяны у пылу востры аскепак...
Ды старасьць - адмауленьне ад
пачаткау розуму...

...Ускудлачвая пярук,
кроч хутчэй,думкач Належнасьци...
Да яких разбурань -
тольки назвами сядзиб?

Шлях!,абыходзь сядзибы.

     Да невядомай траянки.
Зголянае стварэньне...
Ци згубило сваё шмацьцё?
Спадзяесься на выкраданьне?
...Звычки Трои сёньня недарэчны,
у часины двьвубаковых Змоу

     Чыгуначныя сьпевы.

     Твары.
Вагзал.
Уваходжу пад скляпеньне.
Блуканьне у лабирыньце спрау скончана.
Вакенца,куды сую гроше,
Пачатак ды Край,
запаветныя Альфа з Амегай...
Надакучливая дапека пакладзяжы...
Усё заминае,кали не да рады...
...Чытаю надписы.

Твары,твары...
Службоуцы звыкла пазираюць
на вагзальнае бытло.

Мяне шматразоу у дзяцинстве лупцавали
за гэныя вагзальныя швындоуки,
за надзираньне авансау ды атрымак...
Карацей - за увагу да быцьця
ды зьнявагу з усялякага Забарону.

Ня трэба было драць з гэтага.
А пачкаць пакуль ня дарасту.

     Вагзалы.
Бацьки!
Якая вам справа
што я зрабиу з сваим лёсам...
Здолял сыйсьци да дваццаци...

Цяпер вагзалы.
Калаварот часинау ды колау...
Выпадковае даткненьне рук.
Адчуваньне падыходу
усьмеху бо сьлязины,
як у лазьни дыхацеу таупень...

     Як зоркалятун.
Выходжу у тамбур як зоркалятун
выходзиць да сусьвету -
стромка,непакойна...
Цягник - мроя палёту й магчымасьць
захаваньня илжы
сярод Спакою,дадзянага ывай...
Гэй,думка!,пауночная п'яука...
...Сярод шмацьця,як пасярод дрыгвы.
!Адчуць прастору
ад рэчау спасунутых адзиная да адной...
Адкажыця мне барахлинки дзикунским скокам,
куды цягне мяне гэты цеплацяг?
...Магчымасьць мрояу
дадзеня у рытмичным русе....
А вось прыпынак - лёсу перакул...
...Гандэльня,у якой купляю падставу
йсьци на ланцугу.
Вось я пачуу кидок
той неабходнай моцы ды
зьбегла убок убоства пабудоу.
Уздоуж вакон як
уздоужки берагоу...
Дрэу амаль што чалавечы выгляд...
...Я захапляюсь дрыньканьнем
барахлинак,наяунасьцьцю ваконнаю
з вярбин.
Застыла кава,
уперад,мой цягник!

     Злая працягласьць.
Боляй часин
лёс вырашае Адлегласьць.

...Нудаснае спыненьне на прыпынках.
У крэсах дыхаци апынулися балаты,
скрыгат,тупат...

...Лёсу злая працягласьць.
Нейкая да перасоуваньня схильнасьць
закладзена у дзяцинстве...

Нябачная низка мясьцин ды станичак...

     Стан ад'езду.
Выдатна я вывучыу стан ад'езду...
Мусиць трафейны слодыч таксама
адначасова салодки быу ды горки...

...Нейкае лятуценьне памиж
Тутка ды Нейдзе.
Нейкае сироцтва
ды пасоуваньне з краю у край.
Вагзал!,дарэчнае у царкве
звальненьне дыха...

Я гэта зьведау шмат разоу...
Я гэта як леки ужывау па кропле,
па вандроуце...

     Вагзальны буцярброт.
Й ты - запляценьне валасоу
й абхопы тамбуру
й дрыньканьне зубоу аб шкло
й той,
нясхопны дакУмянтам,
адначасовы уздых ды выдых -
усталяваньне ймгненьня звязваньня
вуз,мацнейшых за гардзенны
й твару книга...
Ды усё гэта у нядоуги перагон.
Ды разам усё - йи перагар йи торт!
Умовы,найлепшыя дзеля Каяньня...

Рухливасьць!,ты - падмочник мове.
...Размовы цепляцца нибыта васкавицы
ды вабяць на сваё сьвятло.

Усё сконьчылася -
вагзальны буцярброт
й ноч калыханьня ды туги.
Кошт чаю нибыта кошт шчасьцьця.
...Й мне Дабрыню вагонную залич!

     Ня стромка!
Малися на имгненьне
уцёку у соннае Ништо.
Пакуль скразьняк ня зстудзиць больна ноги...

...Ды выгляд целау
пасаромиць Фидыяу канон.
Глядзи,Мастак яки нахил
прымаюць шыи сонячых!,
да болю шыйных касцянькоу...

...Палохаеця пазбауленьнем
маих правоу на кольки дзён?
...Бярыця,ня шкада.
Але пакиньця сон
ды нешта у фарбистай кардонцы.

Мы,кали узяць,выбрыки гнилы,
хаця ужо ёсьць БРСМ...

Ня стромка!
Й я ужо прыпау
да струмянька млявотнай вильгасьци!
Пад пильным позиркам Дагляду...

Вагзальны сон - я твой прыгонны!
Шануй мяне як добры пан...

     Боль надзеи.
Ён звыкла адыходзьу,але зьвяртауся да начы.
Личыу што вольны,але стамиуся...
Чаканьне вар'яцтва перашкаджала
зрабицца больш жорстким,маукливым.
Каб нязграбным гэстам
усталяваць па месцам хлеб ды соль!

Надзея родзицца як першанец
й таксама нараджае боль...

     Скрыня Гисторыи.
...Шалёнай руки вясёльны злом.
Нявытрымальны гуд
ды востры сьвист,
ды дзвон,
ды роу зьвяроу...
Аж робицца гусачай скура!

Жорскасьць адцягнуушых той Засоу
ды цнота прыуздымаючых Завесы...
Якия жахи ты ад нас хаваеш,Гисторыя,
кали нясеш Скрыню да нас?

     Блудники у пусташы.
Дзиуна -
я сабе даличыу
да руху разгарнаванаму...
Сьлядки мацаю...
Ды хаваюся за змоваю рога.
...Вунь яны!
На саракавы год
пацягнуу их тэрмин...

Гэй,блудники у пусташы!
Дзивосян ваш безпадстауны сыход.
...Дзива - й я за далекияк раней...
Жорсткае жывое Ймгненьне!
...Я суцяшаюся.
Адыходжу.
Цяпер...
...Алеж раз'юшчаны застауся!
Имкнууся быць ближэй хацяб на стрэл!
Памацаць той пясок...

Пусташы попел у пярстах.
...Сярод абручкоу ды пярсьцёнкау
ёсьць празор.
Прышчылься - й бачна:
сьпякота...прывиды...
бурносы ци як йих...
...Прабач маю сьляпую цемру
вандроуник пусташы.

     Запрашэньне да Плошчы.
Мара - палива дзеля Нецярпливасьци.
Тупат за дзьвярыма - адзнака,
хаваемая алеж знаёмая...

Атавизм?Кали ласка - кипцюр!
Непатрэбны - таму й дагледжаны...
Чым пакрыеш запазычаннасьць,
лякираваная Паверхня?

Магчымасьць - тая самая Безнадзейнасьць.
Патрабуйця Немагчымага!
...Дзёркасьць - ды Асьцярога,
Будучыня - супраць Глебы.
Запрашайце адзин аднога да Плошчы
у месяцы прэрыяли...
...Нярухомасьць,ведаеця,малаверагодна,
загады думак - загады пару:
галава працуе як аутаклау!
...мая удзячнасьць спадару Вуату
ды ганлярцы у штучнам - Клаве,
таксама сэру Шаксьпиру Вуильяму
ды вынаходнику циляграфа,
сьвятару рымскаму Яну
ды сотке салдат з Вясьцерплятэ,
Абакуму ды Альбукерку,
апошняму рабу галернаму,
яшчэ - жоутабруднаму Бацичэли...

...Наасфера выпраменьвае братэрства.
Маеш рацыю - паважаны Вярнацки!

     Зер швах.
Ты бачыу цемру -
атрымалася "зер швах"...
Памацай вострае калючча...
Яно як позирк з-пад бравы калючай.
Струменьне вострых слоу
я адмятаю гэстам зноу...
Сьлиною пырскаеш - Бог мой!,
уздзеушы руки да страхи...
Братан мой кроуны,ты - благи!

     Й ты спайдзеш.
Й ты спайдзеш - паплечник ухвалы,
сьляпы аскепак,бачны дрэнна.
Ци разам мы вау дзень Купалы
пачуем клич:"Дык вось жаж ЁН!"

Чаму,бязлитасны як джала,
имкнешся зрыць паверх галоу?

     Выник лятаньня.
Вось - востры Боль,выник лятаньня.

На нас падобны,шматгаловы гений.
На нас - апошних сьрод людзей.
Таксама марыш быць адвечным,
хаця б у выглядзе другим?
Таму зарукай цэлы вэрхал
штодзённых спрау...

...Я атрымау имгненны зрок
и слых,павольны як аблоки.

     Пытаньне да Няхведа.
Пытаю Няхведа - ци сапрауды Дабро ёсьць?
...А ведаеця што казау Сьпиноза равинам аб Воли?
кали тыя сачыли за ягоным вакном?
Яна - тыпу дабраахвотная Неабходнасьць
добра даць камусьци пад сраку сапагом...

Паскуби цень нават Найвяликшага -
Агу...Никога.

Блявотнае бязкоштна зьбяднелым...
Новыя Зазывы - усе муры вашыя!
...Але шкада цэглы.
Апасля зачыненьня установы
й ты дзяцятка,й ты,й ты...
...Пазыка ув Будучыни:
айн,цвай - узяли!
Мне спадабаецца заваруха здалёк -
нагадвае спасаваны прыбиральник...

Шукаюць жыцьцё ано на Марсу...
Хай паспрабуюць нешта знайсьци
у глебе пасля сходу наконт
узбуйненьня нараджальнасьци!

Жаль па минулай Величы ды трыпяр -
няма хвароб горш.
Мабуць звычка чытаць памиж радкоу?
Яшчэ - цяжкасьци узросту "за сорак".
Кали ня ведаеш - ци ты ужо "не",
ци яшчэ "ня"...
Вунь,бачыця,генияльны музыка,
а побч ягоны спрэчник - па усёй форме.
А разам - зламаньне сьвятла у зенце -
жарт натуры...
...Ёсьць лягичнае мысьляньне
у грунце Асьвенцыму!
...Абарацися - усё такое старое,
толькь на тварах зьвялины.

Вынаходники Импэрыи пачынали
з вынаходництва мыдла.
А вынаходники помникау ужо шмат драбнейшыя -
спачатку тырыли дробязь па кишэням...

     У пошуках вогнишча.
Ялина родная - расьци на радасьць!

Вакол - мацюки...
-"А па-кольки зголяныя у вашынским пекле?"
- Дзяшоука...Перахрысьцися...

Слухайце былое:
невяличкая мясьцинка.Пасярод - сарцир.
А вакол панакладали!Няма як казаць...
...Гэць,чарцяняты!Я ужо вас...

Вось,бачыця - задрыпалися да бялизны.
Алеж дурнее дурня...Блажуюць...
Дзе,пытаюся,новы Купала?

...Загалосили сьпеу заунылы,
ды пад сьцягам белчырвонабелым
пайшли у минуушчыну...

Цякай,развядзёнка,пакуль зграбная!
- А ци хапила Вам Мыхайло Пятрович?
-добра ж як,Гаспадарства!
- А той шмонак памятаеця?
- Я тады так запалохауся - ано не абасрауся...
- Дык як наконт добрай кавы?

Сканаю нарэшце - зьвяртайцецеся уцёчныя
спачуць сьпевы родныя!
...па-тутэйшаму ужо досыць намекалися...
- Дык пайшли вы са сваёй дзяшоукаю...
- Як жа-ж...А Кант?А Гегель?

Часописы тольки нюхаюць - ци няписьменныя?
Дык дакуль ужо падаць?
Дзе тое Вогнишча?

   Трыпяр вау думкача.
Цикава?
А вашыя,спадары,зауваги датычацца
шаноунага эрдзель-тэряра...

Штосьци иньшага чакали у листападзе?
Мусиць штодзённаю прапрам'еру у аднапакаёвым
кабарэ?
...А праз тыдзень - аскепак Раскольникава,
чыкильгай калидорчыкам на праца-дуры...
Срабра азотнакислага цябе у мянзурцы,
замест гарэлки...
Ды хлямиду Арлякина...

"Унд вир геен нах Кино..."

     Булыган сыходзячы.
Прапаную замест листоу - булыган!
Хай незалежная камисия
зважыць моц удару з дакладнасьцьцю
да адсотка...
Важки булыган васьмиконтны!
Ляциць ледзь ня с хуткасьцьцю сьвятла
ад пассавету да прафсаюзу...
Адмовишся?Як жа!Гэта ня паперка уваходзячая...
Трымай!
Потым адкажаш
вагай булыгана сыходзячага...

     Чысь-ци-ни.
Инкунабылы уражваюць -
як сьляпыя прарэцыцы...

Дык у рэшце рэшт гуманизьм - Адстой
ци усёж нейкая крыница?
Ув спрэчках заблытваюцца.
А гульня йдзе буйная...
...На мизяры выпаузаю у плюсы
ледзь-ледзь...
...Са сьвятароу - у подласьць.
Застаюцца намалюнки,у рэйках
ледзь бачныя...
-Гэй,ты!Так,так - ты.
Зробишся чалавекам-нябачнасьцьцю
ды пройдзеш па-за ложкам на цырлах!

Стогоддзе - Прыбиральшчык.
А вось спадарожница а другой у начы!

Адрываюць гузики падчас чаканьня.
Тут прайшэсьцьце Дабрадзеи.
А вунь,далей,- выкручваюць руки з касьцякладу...
Ну роуна,дзетки!

Хто стамиуся?Ты,ты...Й ты?
...Пошта працуе бязспынна..
Пишыця па складах:чысь-ци-ни.

     Прылипливы уладак.
Як наконт Дземакрацыйи?
Засэксавали як сучку...
Цяпер енчы.
...А трэба было неяк инакш
прэзэнтаваць кяубас вэнджаных....
Ци апрануць у галихве ды у хаки...
Прыгажосьць!Маци мая - гахнеш!

Я не з'нянацку ганаруся кирзой...
Лепшая за йихния боты "сем крыжоу"...
Ды нашынски аутамацик,нагадваючы шмайсяр,
ня горшы за йихнюю ем-шаснаццаць...
А што маюць,як кажуць любое -
зайздрошчу
як займаючымся любоу'ю,
па ихняму "ай-лавай",
а у нас дагэтуль личыцца амаралкай...

Алеж й прылипливы уладак!

     Узнёслаяся Шкадливасьць.
Гэй,руды,нагадваючы вожыка!
З якога верциш дупай!?
Ды каго адпяваюць,цягнучы "до"?
Нейкае "бэль-кан-ДО"...

Куды шчэмисься,шчанё дваравое?
Трымайся за мур!..
Маучаць личыцца за нахабнасьць...

Прэч,узнёслаяся Шкадливасьць!

     Крадзеж зьдзейсьниуся.
Хер Дзюрар у задумлявай мясьцинцэ
ды Гёльдарлин у падстрэшным ваконцы
думак разкидваюць крохки...

Лыжка у мураным ськлепику
галосьняй за вясельнаю музЫку...
Аци ж гэткае магчыма?
...Дазволь,лятуценьник!
Выслабанися на хвилинку
з палону личбау,цехнакрат!
Крадзеж ужо здзейсьниуся!
Крэйдай абвожу кола:
"Сыдзи!Цьфу-цьфу-цьфу,
ужож я цябе!..."
...Благими словами,
якими Альбукерк размаулял
са старэйшнами-зкамянелыя твары...

А ведаеця - я па-за чаргой.
Кали-што - прабачайце...

     ДАНТ М-СКАГА ПАВЕТУ.

     Уступ.
Дых коцицца долу...
Ягонае звычайнае лапаценьне -
тольки Адлюстраваньне у нябеских
люстрах зямных бадзяньняу
.........................
Абираю найгоршую сярод хвароб -
непадзелянаю Тугу...


Каханьне!
Размауляючы са мной,
ня зауважай,будзь ласка,
плямак на адзёжы...
...................
Выродства,адзначу,
звыкла ня пакидае бачных адзнак...


Й ля прыканцы Сьвету,будзь пэуна,
захаваю нясьцерпны пых...
Ня спадзявайся!
Личы - роуны лик у бойцэ
розуму ды цуда цела...


Уважоджу у той вядомы лес...
..........................
Ци дапаможаш мне?
Ани вагеньчыка,тольки ледзь бачны Шлях
ды Цени - ня адрозьниш ад дрэу...


Пакрыуджаны лакоць ци бачыш,Дант?
...............................
Николи не згаджуся з Уладай
загартаваных ланцугоу!
...Тольки дазволь  з кола Сласталюбцау
укрочыць у колы нявыправимых Ганарлиуцау...


Слухай,Дант!
Я ужо бачу гэны жахливы Лес,
прытрымливая руками вочы у вачницах...
Й агонь й смурод я адчуваю...
..........................
...Мильгацяць вейки -
кволыя вопратки зроку.

     1
Чамы вы сьпяшаецяся - Словы?
...........................
Задрыпаны вопратак -
спадарожник чарговай страты...
А тая,як вядома -
выник кожнай Справы.
....................
Ну вось - изноуку пазбавили Цени...
.............................
Зхапиця Боль, лекавыя зёлки!
Кульнууся з гарба - изноуку здаровы!
Карэньне - гэта й ёсьць шукаемы Грунт.
Рэшта - бязглуздны Паутор...

     2
Ты дзе - дзюравая скура Вандраваньня?
Каму рыхтуеш свой вольны строй?
..............................
...Я ужо нагадау яки бок.
Кидай хуткую маланку Гроша,
пакоцанага гандлярами ды блудотами!
................................
"Вера.Ня медзь." - чытаю.Згаджаюся.
Алеж плациць адмауляюсь!
........................
...Наближайся да мяне
пакуль не пачую Упэунянасьць.

     3
Сустракайце сукенку,руки!
Гэй!,Дамоулянасьць стамиушагася цела!
................................
Шалёная Вясёльнасьць -
дзе хаваеш кавалачак горачы?

     4
Зьмяняючыся Выгляд -
яки ты насамрэч?
...Имгненьне пагрозы,
зкарэлы аддрук аплявухи...
......................
Ёсьць нейкая таямница
абароту паузучых гадау
у недасяжных птушак.

     5
Мы годныя.Маем бронзавыя целы.
Безсаромнасьць - таксама Бацькава пазыка...
.....................................
Паслухай,Час -
носим цябе як яшчэ воднае цела.
...Алеж ты - надзейнае Апирышча!

     6
Што робишь,Час,
з даручаными табе целами?!
..........................
Крыница галавазваротау -
Зямли вяртуценьне.
...Маучы,абразьливы Натоуп!

     7
Каханьне!
Адкуль бязважнасьць,
якую ты заусёды даруеш?
......................
Як цяжка вяртацца да долу...
Сьцеражыцяся адразу дзьвох рухау!

     8
Пакиньце гэнае ягнятка,
нарыхтоушчыки Прабачэньня
за зробляныя падляны...
....................
Жыви,жывёлинка,
клубяньком з шорстки!

     9
Зьнямога - праява мудрагелистасьци.
..................................
Гэй!,порхаючы анялочак-трыпятун -
ня хавай вострую стрэмку!
Ды люстэркавы тварык ня крыудзи...

     10
Изноу,адвечнае Сьвятло
праткаеш здзюравлянае лисьцьце...
.............................
Кали ты ужо узнясесься угору
як хуткае Праменьне -
чуеш,Цела?

     11
Иржа непатрэбных спрау,
бачная паусюль...
Бач!,дрыгоцьце рук -
яго ужо николи ня пазьбегнуць!
...Яшчэ - надзвычайная мазолина.
..............................
У шалёным коле рэчау
ты выключнасць - Боль.
Таму чарга дробных боляк...
.........................
Ану вярцися,зямны колаб!

     12
Помста за Раунавагу - задушлявы дым.
Сушы сьлязину,ласкавы агеньчык...
..............................
Адрадзи простую пастанову:
помста - тоесамае Наступства...

     13
Выказываючы Пагрозу,
пакинь свой прыступак!
Паустаньце плюшчаныя Цени!
........................
Крыница зкамячаных грошау,
дзе яна?

     14
Коудра апынулася на падлозе
у той,памятаеш,ранак...
...................
Адчуваеш перанасычанасьць?
.........................
Просты Хлеб - дзеж ты да вина?

     15
...Як,кали у шклянцы нараджюцца
бурбалки каб
имгненна зьникнуць.
...................
Пакута!
Дзе хаваесься?
Нейдзе па-за дыхам?
Ня знаходжу...

     16
Небяспечны выник Шчасьцьця -
надзьмутыя жылины...
.................
...Бачная здалёк,
апранутая у аксамиты,
пазираеш неяк абыякава.
......................
Гэць,натоуп,крочушчы па акромку,
куды йдзеш?

     17
...На воднай завесе дзьверы.
Вакол - зруйнаваньне...
.....................
Дзьмухай у сьпякотны газахоп
ды хлюпай у гумавых ботах...

     18
Удаласьць!
Ды побач - страх имгненнай страты.
................................
Сачы за праявами Заганнасьци!
Яна мацнейшая за дабрыню...

     19
Ци ня Сум нараджае Шчасьцьце?
...........................
Сьвятло!
Лётаёчаё як у непагадзь пыл...

     20
У чым таямница Прыгажосьци?
.............................
Захапи ж й мяне,Руйнаваньне!
...........................
Вось чаму,стварэньне,
вынаходзиш кайданы...

     21
Дачыннасьци зпалучылися:
бурбаценьне струмянькоу,
крыга,цяжка паузучая дагары...
.........................
Чамуж ты марудзиш,недарэк,
нагадвая гнилянага балвана?
...Злучыцеся целы
пад абалонкай Пачуцьцяу!
Апранак! Ты - згуртаваньне Умоунасьцяу.
Таму -
да попелу гары!
Прэч,звыклая Лихаманка!
Надыходзьця - Захапленьне ды Прыгаджосьць!

     22
Успрымаю й Виннасьць й Годнасьць...
...............................
Алеж куды крочыць пяхота?
Ды чаму рэйки зпалучаюцца удалечы?
А чым вабиць рогат блазана?

     23
Чаму хаваеш камяком старонки?
............................
Ведаеш - маем надзвычайны рухавик
нейдзе ускрай вантробы...

      24
Зчапиуся з Попелам дых мой
нибыта з словам нявыразная думка...
...............................
З цэнтравых зрабиуся шмуйлай...
Выбачця мяне,снулага...

     25
...Недапалак - гэта
ня ад дрыжэньня напружанай руки...
..............................
Ашалелыя вакол!,
чаму ня карыстаецяся паслугай Слоу?!
Й вы - з биццём посудау...
Й вы - маучашчыя з пагрозай...

     26
Дзяды!
Ци ведали вы пакуты Дабрыни,
якая вострыми штуршками
имкнецца з цемры цела?
........................
Гэй,хлапчанё сярод нябёс,
кагось пакинуу ты датэрминова?!
..............................
Варушыся зтлусьцелае Минулае...
Ды ня цисьни на левы бок...

     27
Й рытмаваньне хваляу слоу,
й старыя коцаныя кубки,
й низка першапису...
....................
Вам мая пашана!

     28
Пачвары -
зьявилися - спалучыцеся па-парах
уздоуж асклизлых мурау...
......................
...Хутчэй,ближэй!,
зирнуць на катаваньне.
...Даруйця!,спыниця ката да вячэры.

     29
Ци ёсьць немагчымасьць большая
чым цягнуць гэты цяжки Хрост?
.............................
Ци чутна як калоцяцца нашыя сэрцы?

     30
Прапануй,бязносы нячысьцик!
Без цябе неяк сумна
цягнуцца па вузкаму Калидору
ды савацца у падпертыя дэьверы...
..............................
Навошта нашу гэткия лахманы?
Дык ня бачу яснага сьвятла...

     31
Сьвятло адвечнае!
Ужо вядомы твой край.
.....................
Спыницеся лятучыя зорки!
Ня пераблытвайце Сьвятло з Цемрай...
................................
Да крыви сьцискаеш грудзи,нябачны Час...
У чым твае апирышча,Цяжкасьць?
Як зямля на бязконцых хвалях...

     32
Дай руку -
памацаць сьпякотны нейрв...
...Шалёная асалода Гры,
знаёмы да дрыжы выгиб.
.........................
Кали адхилисься каб зноуку
апалиць сваим полымем?
......................
Таксама й ты - жаль да малейшых нашых,
амаль тагож напалу...

     33
Вось пералик злачынствау:
зьнявага да правоу,
...,
... .
....................
...Яшчэ й сёньня,у пазнавальным строю,
крочыш, Туга, па нашай старонцы...

     34
Спынися,кацючаеся Каменьне -
ужо узьняу крылы Лёс!
....................
Хацяж...
Каменьне - гэта Испыт!

     35
Вось пуга -
умова зпалучэньня цел ды кайданоу...
................................
З чаго сьмяесься,крумкач?
За успамин Старога - хадзи прэч!
За спраунаю адзёжу - таксама...
..........................
Дык кидайце сьпевы - бийця у Званы!

     36
Няма Памылак!
Ёсьць тольки Шлях сярод зорак.
............................
Хто казау - карани ёлкия?
.........................
Я упэуняны - каменьне дыхае...
Рэшта - звычайная хлусьня!

     37
Вось выдатная хвилина
узьнесьцися сьляпой драбинай...
............................
Книжына Нябёс!,
разгарнися на маёй старонцы...

     38
Пустаць,абяцаная птушкам.
Пустаць хмар,ганин...
.....................
Изноу,настойливы ветравей,
имкнёсься усё запаланиць...
...Тольки ты здольны падхапиць
цяжар майго Дыха...

     39
Вада.
Струмянисься да долу.
Ды ня патрабуеш аниякай узнагароды...
Я амаль таки-самы!
...................
Файнае имгненьне халадку...

     40
Й ты,нябёски рух
у палохаючай Далечышчы,
й ты - Пустаць
ад ганку - дакуль хапае бачыць...
.............................
Усё - праявы Дыха й Думки...

     41
Нават каменьне бурыць
нядбайная увага кропли...
......................
Ты таксама личыш дарэмным
пашырыць Крок?

     42
Гэй,Злодзей!
Крадзесься край цемры...
Й Кат з сякерай пад пас...
Ды ты - бязхатняе Ничога.
Ды й ты - заличаны ув астрог...
.............................
Нават размова чалавега з Бацькам
ня збирала велькшага натоупу.
...........................
Ня тупай кульгой - Ягова!

     43
Жнивень.Спасы.
Давек бы хадзиць
ды усхваляць Стварэньне Тваё
з свайго спыниушагася Имгненьня...
.............................
Вясель,узрушлявы стары,за пэуны грош!
Ды вы,паудурни - ня хавайцеся
за дрэвы!

     44
Гэй,трымаючыя блакитны акромак!
Лунае нибы-та сьцяг...
Адзнаки хуткай Жахасьци дзе хаваеця?

Уздоуж рэчышч пусьци Струмень - Ты,
яки ня падуладны Часу...
А ты,седзячы на Ростанях -
гандлюй Падауна за Далёка...

     45
Пляснуць ваду з гнилой бляшанцы
на смажачаю Цьвярдоту...
.......................
Учора - тое-самае Сёньне,
а Заутра - дакладнае Цяпер...
.........................
Зьвярни нам Страчанае!
Ды абяцай падвоиць...

     46
Мяне заужды упэуняваюць вандроуники.
Бо вельми сьципла выглядаюць.
Маюць Ежу,а ня харчаваньне.
Ды балючы бизун слоу...
............................
Лятуценьне драбин!
Кали ужо складзеш знаемы Выгляд?
.............................
Ци таксама ты зрабила Бацьку,
Выпадковасьць?

     47
На чым грунтуесься - палёт
узрушаных пчол?
..............
Аты - залатое Имкненьне
шукаць адказы у Цудау?

     48
Пясьняр Туги ды Турбот -
чаму хаваеш усьмехи у барадзе?
.............................
Зброя - ня абцяжарвай!

     49
Вольнасьць галадаць.
Гэта вогуле адметнасьць Вольнасьци.
..................................
Яшчэ - смага Дабрыни ды патрэба Сьвятла.
Яшчэ - хадзиць па сьвеце без аглядак,
ня шкадуя кидаць усё,
жыць сваим чынам,учора навыдумлянам,
надзираць пацешны сьвет
ды вольна зьмяняць выгляд...
..........................
Гэць,надакучливая абразина,
прышпиляная да касьци!
......................
...Драпина - ня зьникни!
Захавайся - адзнака часоу Ганьбы...

     50
Хутчэй ратуй мяне - Памяркоунасьць!
Зхаладзи распаляныя нейрвы...
...........................
Вось Кола!
Як утульна ва унутры
ды нязручна звонку...
....................
Анутка дадайця лютай Сьцюжы!
Падохни - Дробнае!
...Мы усе - да Патрэбы.
Й ты,яснатвары,
й вы - нягодники ды блудни...
...........................
Спыняны гадзинник,
ци ты спыняеш Час?

     51
У натоупе.
Недарэчным ды нябачным
пакуль бадзяесься знянацку...
...Таксама маю белы шоу па твары
ды чырвоную куксу...
...................
Гэй,размалёваныя дзьверы!
Ня упэуняны,што траплю
да каплицы...

     52
Твая прывабнасьць - галодны сон!
...Я згодны спадарожничаць, жабрак!
Цягнуць Цяжарнасьць на гарбу!
............................
Як па хвалям,
па глебе
пойдзем на пошуки Вытока...

     53
Прарочац!Распавядай мне
пра Палкасьць ды цуды...
А я паслухаю...
...............
Нябёская Цьвярдота!
Адлётвая,прыхапи мяне як дробязь...
..............................
Ну вось - ня варухнууся...
.........................
Цацка-бляшчанка,
кацися кудысьць...

     54
Месьцицца залатое карэньне у яру...
Й ты - дзюркоцьце лапин.
Й ты - адбудова з кастрыцы.
Дый ты - пляцёнка з жылин,
нават ня маючая назвы...
.......................
Ужо Час?
А мницца - яшчэ йня жыу.
Тольки крочыу з далёкай Далечы...

     55
Горыч ды слодыч.
Цяплыня кожнай рэчы.
Сьвятло дня ды цемра начы...
.........................
Ци разумееш мяне - шалудзивы сабака?

     56
Недараднасьць чалавечых истот
дзялиць на роуныя лусты,
насиць лахманы,
верыць ува сны...
...................
Зайздросна гэным - у вольных станах
разлеглых ля карчоу...
...................
Я таксама мяркавау - Лес.
Але апынулася - пасека...
У гары галашыи драпежник,
здолу - сьцяпная суша ды смурод...
..............................
Выходзиш - прыхапи лихтарык...

     57
Бязглуздая прыкмета!
Кранись мяне хацяб мималётам...
Личу яшчэ хапае моцы узьняцца!
Прылады,падтрымайця цела...
..........................
Бо дых мне падтрымае Палкасьць!

     58
Ветразяу гучныя паверхни - да звону!
Куды имкнесься чоун уцекача
уздоуж берагоу як уздоуж Лёсу?
Ад усих Пануючых ня уцячы...
Хавай лепш твар у каунер...
.........................
Хутка ужо!,
адметнасьць вольнага палёту...

     59
Прэч Муры!
Прэч заплёты рук аж да дрыгот!
Пакинь Падлогу мне ды Столь.
.........................
Рэшта - супраць Вольнасьци!

     60
Гэй,прыхильники Ладу
нават у дробязях Иснуючага!
...Я - зацьвярджаючы адваротнае
аж да шаленства!
...............
Мы разам у палоне дробных захапленьняу...
.................................
...Абяцай нам Спагаду!

     61
Што адчуваеш сярод шэрага каменьня,
мимапраходзец?
..............
Няма больш падазроных прыкмет
чымсьць бязмэтаснае швэнданьне,
падличваньне кропляу на далони,
красьленьня дзюбкай бота па пяску...
................................
Яшчэ горш - позирк зпадылба
на скочачае птушканё...

     62
Апрэч вядомых прыкмет болю,
ведаю яшчэ воднае -
спацелыя далони...
...Распусьциць пярсты -
ды зноуку их зграсьци.
.......................
Гэй!,адрадзиця Сьцепь з Ральля!
Каб было няможна  й араць!
..........................
Выган:голадна...
Алеж и вольна!
...Дык пасмакуйця напоя з зёлак
ды шалёнай Пагони!

     63
Як иньшыя скрозь шыбы,
глядзиш скрозь сьцены...
...Задаволяны убачаным?
.......................
Раби спрытны радавод...
а я - нябясьпечную Вастрыню!

     РЭПЫ-ЗАЛЕПЫ.

     Пападанка.
- Дык як жаж быць?
Калi няма чаго рабiць - хадзi на пiва,
чакай вячэры - гуляць з сабакам,
абавязкова сэксуйся ракам...
- Дык пiць цi ня пiць?
Пiй! Ня шкодзiць калi да дупы годнасьць...
Каб вырашыць быць сярод тых,хто супраць,
падсьвядомасьць спытай - сваю сутнасьць:
Народзiу'ся дзе я,калiсьцi,навошта -
я буду змагацца,бо пакуль што вош я...
................................
Хутка мы мы пойдзем у'се разам да Волi
ды станем пад сьцягам бок-обач у тым самым полi,
дзе крочыу'калiсьцi Кастусь шляхам фарным...
.....................................
Калiсьцi памрэм. Але гэта ня варта
лiчыць перашкодай да лёсу пау'станьца...
Дык быць цi ня быць?Вырашай "пападанец"...

     Лист з гета.
Яны плюшчыли насы аб шкло -
й ня мели аниякага даверу.
Я размау’ляу’ з ими ветлива,
як з суседскими дзецьми…
……………………………
Пакрысе яны супакоилися.
Так.Павинны падаць цягник
й яны ад’едуць
сидзючы па-шасьцёра па лавах
раптам ачуняючы на прыпынках
й зноу’ку засынаючы на доу’гих перагонах…
……………………………………………….
А у’чора надышоу’ лист.
Яны пишуць,што не хапае хлеба
й зусим няма тлушчау'…

     Залепа.
- Цi ёсьць гэта кропка на гэным сьвеце?
Гета - гэта месца,дзе вы жывеце.
Вось гэта и вось гэта нагадвае гета.
Адгэтуль ды дагэтуль - усё разам - гета.
Калi дазвол рабiць толькi гэта ды гэта -
гэта i ёсьць тое самае гета.
Калi "крок у бок" ды ты месьцiшша "где-то" -
гэтаж i ёсьць найсапрау'днае гета!
- Жывем як i жылi адвеку дагэтуль.
Нiколi ня чулi пра нейкае гета...
Хадзiлi да працы,на пiва ды у' поле.
Калi сумавалi - хвiлiнку,ня болей!
Ды нам што пакуль iснавала дагэтуль
зусiм не нагадвае гэнае гета...
.............................
А каб вас халера!Спыняю залепу.

           Тычуць.
Тычуць адзін адному.
Ты – гавораць .Я злуюся
з гэткага звароту –
ну вядома мы – тыбыльцы!
.........................
Ці ты? – запыталі ў ЯГО.
Дык ЁН моўчкі пракрочыў
скрозь нас;з бліскучымі рэбрамі...

     Падобныя на самазабойцау'.
Ты гэта "ты" калi крочыш да Волi.
А калi ты ясi цi сьпiш,
калi табе таго што ёсьць даволi -
тады,няма мовы,ты - "вы"!
Спытай сабе: цi я - "я"?
.......................
Нават ня пазнаю навакольля...
"Ты" -гэта мы,а яны - "вы",
у тым лiку таму,што ня ведаюць мо-вы...
.....................................
Сумна у' "рэспублiцэ" нумар тры.
Сумна таму,што няма кiу'басы
даражэе бульба,
ня лётаюць птушкi,зьнiклi каты...
...Дык хто застанецца? Вядома "мы":я ды ты,
падобныя на самозабойцау'...

          Шмат сала.
          А беларусы нікога ж не маюць,
          Няхай жа хоць будзе Янка Купала.
                “Я не паэта.” Я.Купала

Аднойчы пачуў –“ кавалачак сала”.
Ано ўзьняўся – “Не даражэнькія,
сала павінна быць шмат!
Таму што яно...Разумеяце,
сала – гэта шмат чаго...”
.......................................
Шмат сала маёй Радзімы,-
гучыць!

     Сала ды Купала.
А што мы,беларусы,маем?
Аничога ня маем...
- А шмат сала?
Гэткага замала...
- Чамуж замала,калi шмат сала?
.............................
А каго мы,беларусы,маем?
Амаль нiкога ня маем.
- А Янка Купала?
Замала...
- Чамуж замала,калi Янка Купала?
Гэта нямала.Да тагож - сала!
Купала ды сала?Сапрау'ды нямала...
Атож нам гавораць - анi вуглю,анi газу...
Калi пацёмкаць - убачыш адразу:
па першае - сала...
- Не, - шмат сала!
ды Янка Купала...
- У'жо нямала!
А бульбу маем? - Вось гэта справа!
Ад бульбы нi кроку:анi у'лева,анi у'права...
..............................
Ды якую жывёлу мы у'вогуле маем?
Нiякай?..А буслы? А зубры?..
- Ды сала!
Сьцiхнi ты з салам,ганi за Купалу!
...............................

     КАЗКИ ДА ВАШАЙ ЛАСКИ.

       Казка першая: Пра Бацьку ды Вiрус.

Была справа,пане-браце,
(Ано цiха стала у хаце),
- Я тады быу малады,
Ху* трымауся да гары...
......................
Была браце,была пане,
Вiрус ачуняу у банане:
Што я?,Дзе я?,Як завуць?..
Адказалi - Бяларусь.
...Анi воднага каб у масцы,
Усе сьпяшаюцца да працы...
Вiрус узрушыуся,- атас!
Пакашу я,хлопцы,вас!
...Але трапiу ён на Бацьку.
Той на трактары знянацку
Рулiць у поле за Дразды,
Яму Вiрус да пяз**.
У анной кiшенi скварка,
У другой хавае чарку,
Мае пляшку самагону.
Ужо цяпнуу да разгону.
- Стый!,спадкауся,небарака,
Буду ставiць цябе ракам,-
Вiрус лаецца,як звык
Ён зьвяртацца да усiх...
Алеж трапiу не на тога!
Бацька меу прадасьцярогу.
Дзед стары,паддаушы добра,
Раслумачыу за хваробу:
Як касiли,як граблi,
Як па восем баб яб**...
...Пляснуу у вочы самагон,
Дзьмухнуу згарам у дагон,
Сам,вядома,па газах
Ды праз бульбу у хмызьняк!
...Вiрус гэны ледзь ажыу
Ды на дыбках да мяжы...
.....................
З той пары амаль сто год
Мы ня ведаем турбот:
Ху* стаiць ды сэрца б'ецца
Ды хацiцца ды ябецц*!

      Казка другая: Пра караля Луя ды каралiху Гуайдзиху.

Была неяк, пане-браце,
Запрасiлi кiраваць мы
Ды замежнага *уЯ -
Каралевiча Луя...

Часам жыць было няёмка -
Луй з паводiн надта стромкi:
Ходзиць,курва,выглядае
"Дзе народ баблец хавае?"

Зойдзе у хату зпазаранку...
...Галава трышчыць за чарку.
У хаце гола.Сьцяг дзяржауны
Выглядае абасраным...

Алеж ёсьць,стаiць у куточку...
А Луi тым часам сочыць
Дзе хаваюцца даляры,
Санкцыённыя тавары.

Зазiрае пад спаднiцы,
Пi*ды мацае ды цыцы,
Пярстом тыча у сярло,-
"Адшукаю усё анно..."

Так жылi мы за Луём
Памiж Вiслай ды Дняпром...
.........................
.........................

Алеж бачым неяк - лiха
Каралiха Гуайдзiха
Крочыць бокам уздоуж мяжы.
Мае дупу - ня кажы!

Зацiкавiуся "народзяц",
Адарвауся ад падлогi:
"Што дасi ты нам,кума,
Бо ня маем анiху*..."

"Дам вам Волю як тады!"
"А нам воля да пя*ды..."
"Дык пя*ды мне ня шкада!",-
Адказала Гуайда.

...........................

Вось на гэта пагадзiлiсь...
Ад ЛуЯ мы аджанiлiсь
Ды трымалiсь за манду,
Каралiху Гуайду.

     РЕДАКЦИИ И ПАРОДИИ.

     Ника Батхен. А давай танцевать...

А давай танцевать в прибое, мотать кудрями,
Отмывая тело от жизни дряни,
Потом бродить по лесу звериной тропкой,
Пить чаёк, укрывшись одной ветровкой.
У печи ютиться, сдвигая плечи. (*хорошо!)
И молчать. Без слов нам намного легче...

Старый шрам лениво ползёт к запястью.
Сова под крышей кличет ненастье.
У меня душа как пустой орешек -
Что-то в ней шелестит и режет.

Ты задумчиво лепишь божка из глины.
Чистишь приторные мандарины.
СтелИшь куртку персидской шалью.
Дремлешь на ней небрежно.
Говоришь, что небо тебе не мешает
И что летать почти неизбежно,
Что любовь отрастает как хвост у ящерицы...

Нам хвоста не хватает для счастья, что был у пращура.
     ***

Для сравнения исходный текст из подборки к Турниру поэтов 2022:
     ЕЩЕ ОДНА ПЕСНЯ ДЛЯ КОРОЛЯ ЯЩЕРИЦ.

 Слышишь?
 Лучше молчать о важном.
 Притворяться доблестным и отважным.
 Танцевать в прибое, трясти кудрями,
 Отмывая память от всякой дряни,
 Засыпать снежками твою лачугу
 - Просыпайся, время случиться чуду!
 День бродить по лесу оленьей тропкой,
 Пить чаек, укрываться одной ветровкой,
 Толковать следы, тосковать – рябина
 Не растет в предгорьях, а было б мило.
 У печи ютиться, сдвигая плечи,
 И молчать. Ни слова чтоб стало легче.
 Только шрам от пальца ползет к запястью
 И сова над крышей кричит – к несчастью
 Или к счастью.
 Хочешь спрошу у птицы,
 Как простить за то, что не смог проститься,
 И пришел к тебе как пустой орешек.
 Слышишь, сердце бьется слабей и реже?
 Ты смеешься. Лепишь кулон из глины.
 Чистишь запотелые мандарины,
 Стелешь шали, дремлешь на них небрежно,
 Говоришь, что небо для нас – безбрежно.
 Глянь - сверкает! Синее! Настоящее!
 …И душа отрастает, как хвост у ящерицы.

В исходном тексте мало внутренней связи. Это хаотичный набор впечатлений без динамики, потому не оставляющий определённого поэтического следа.

     Пародия на победителей конкурса ВП-22 на СИ.

     Стихопатологический обзор.

  Ещё раз здравствуйте. Мы в кабинете заслуженного стихопатолога, автора монографий "Вялотекущая стихофрения" и "Сетевая стихопатия"... Что скажете, доктор?
  М-да, как говорится - картина зелёнкой и йодом. Рассмотрим в порядке поступления:
  Гуляев В.Г. Поступил по скорой. Хвалит Пушкина. Непрерывно декламирует стихи. Свои и чужие:
   Жена поэта, ты вольна
   Как песня вольной гильотины!
   Ты говоришь, что я скотина,
   А ты собой ещё стройна...
  Это чужие. А вот свои:
   Как Фаберже я снёс яйцо
   И с умным видом налицо,
   Раскрыв объятия кольцом,
   Заел капусту холодцом.
  Напрашивается продолжение:
   Но тут его врачи схватили
   И к нам в палату поместили...
 
  Ночных Т. Доставлен усиленным нарядом полиции с переохлаждением. Бредит в неточную рифму и размер:
   Тебя я заждался в глухую ночь.
   Шуба мне плавила плечи как свечи.
   Но я был уверен, что ты придёшь
   Выпить по сто, а лучше по двести.
 
   Выпьем, подруга, вино до дна,
   А то у меня холодеет тело.
   Нет, не видать от тебя тепла.
   И сигарета, блин, дотлела...
  Кстати, доставлен без шубы и с гематомой левого глаза. Ничего не назначать. Пусть проспится.
 
  Мунро Сильвестр Поступил впервые. Сильная идеосинкразия на звуки:
   потише, пожалуйста, в утренний час...
   вздремнуть бы ещё в гамаке,
   а они уже бренькают на пианино...
   как дал бы войлочным молотком!
   ..............................
   ещё и поют...
   тише, говорят вам!
   а то я вас успокою кляпом
   тише, тише...
  А вот вам и путаница во времени и не только:
   Время жуют часы.
   Сыплют песок в трусы.
   Утром проснулся в восемь.
   И не Мунро я вовсе.
  Назначим снотворное. Ничего особенного. Эти форте и пьяно любого доведут до невроза.
 
  Юрасов В.Г. Поступил по направлению с симптомами острого олицетворения:
   Я тебя встретил в тамбуре летом.
   Потом ты курила мои сигареты.
   Вот ОНО что, подумалось где-то:
   Тебе не любовь нужна, а мои сигареты!
 
   Я с той поездки стал типа "с приветом".
   Весной жду зиму, а зимою жду лета...
  Ничего страшного, к следующему конкурсу подлечим, разлицетворим так сказать.