Валерий Брюсов. Первые встречи. Рус. Бел

Как любил я, как люблю я эту робость первых встреч,
Эту беглость поцелуя и прерывистую речь!

Как люблю я, как любил я эти милые слова, —
Их напев не позабыл я, их душа во мне жива.

Я от ласковых признаний, я от нежных просьб отвык,
Стал мне близок крик желаний, страсти яростный язык,

Все слова, какие мучат воспаленные уста,
В час, когда бесстыдству учат — темнота и нагота!

Из восторгов и уныний я влекусь на голос твой,
Как изгнанник, на чужбине услыхавший зов родной.

Здесь в саду, где дышат тени, здесь, где в сумраке светло,
Быстрой поступью мгновений вновь былое подошло.

Вижу губы в легкой сети ускользающих теней.
Мы ведь дети! все мы дети, мотыльки вокруг огней!

Ты укрыла, уклонила в темноту смущенный взгляд...
Это было! все, что было, возвратил вечерний сад!

Страсти сны нам только снятся, но душа проснется вновь,
Вечным светом загорятся — лишь влюбленность! лишь любовь!

1904


***

ПЕРШЫЯ СУСТРЭЧЫ

Як кахаў я, як кахаю я гэту нясмеласць першых сустрэч,
Гэту бегласць пацалунку і перарывістую гаворку - меч!

Як кахаю я, як кахаў я гэтыя мілыя словы, —
Іх напеў не пазабываў я, іх душа ў ва мне жывая знову.

Я ад ласкавых прызнанняў, я ад далікатных просьбаў адвык,
Стаў мне блізкі крык жаданняў, запалу лютага мовы крык,

Усе словы, якія мучаць запалёныя вусны - навізна
У гадзіну, калі бессаромнасці вучаць — цемра і галізна!

З захапленняў і засмучэнняў я ваблюся на голас твой,
Як выгнаннік, на чужыне які пачуў кліч цябе адной.

Тут у садзе, дзе дыхаюць цені, тут, дзе ў змроку светла,
Хуткай хадой імгненняў ізноў мінуўшчына падышла.

Бачу вусны ў лёгкай сетцы выслізгаючых ценяў-сноў.
Мы бо дзеці! усе мы дзеці, матылькі вакол агнёў!

Ты атуліла, нахіліла ў цемру збянтэжаны погляд...
Гэта было! усё, што было, мне вярнуў вячэрні сад!

Запал сны нам толькі сняцца, але душа прачнецца зноў,
Вечным святлом загарацца — толькі закаханасць! толькі любоў!

     Перевёл Максим Троянович