Дзень прамяністы
Трошкі няёмка – парушыў спакой,
То несур’ёзнасць мая мімаволі,
Ці спачуванне маё талакой,
Зоркі маёй не забуду ніколі.
Ветразь вяснянкі раней пранясло,
Сэрца праніжа вачэй прамяністасць.
Праца была, ну, бадай, рамясло -
З цэглы складаў я века вячыстасць.
Мо палаўчэю, як прыйдзе вясна,
Лекары – богі і час, але дзе там?
Вежы надзеі – таксама мана,
Белаю вапнай зімою і летам.
День лучезарный
© Copyright: Максим Троянович, 2022
Свидетельство о публикации №122081206562
Свидетельство о публикации №122081206562
Рецензии