Стась Высоцкi 18

Дарога да мэты

Лета  ў  неба сіні праляцела.
Парашуты, планеры, скачкі,
Тайны поціск тонкае рукі,
Водар чабарковы яе цела.
Сустракалі ранішнія зоры
Росы на траве сьвятлей ад слёз
Стась не ведаў час прабіў каторы
Волю на руках да сонца нёс.
Кнігі ён забыў і тэарэмы...
Першае каханне мелі ўсе мы.

Верасень. Вячэрнія заняткі
На фізфаку курсы ў БДУ
Стасю забівалі ў галаву
Ход рашэння для задачы гладкі.
І ўсё меней часу на палёты,
Яшчэ меней часу для спаткання-
Так жыцця нялёкага турботы
Падкасілі першае каханне.
З Баравой прыбегла навіна;
Воля ўжо болей не адна.

Сэрца сцяла гэтая карціна,
Жудасны, да балю склаўся пуць:
''Ты прабач! Каханне не забудзь.''
Ціха адпісалася дзяўчына.
''Лёс такі мой! Так наканавана
Па жыцці спяшаць мне аднаму''  -
Стась рашыў. Была адна загана -
Душу не было адкрыць каму.
Ды выпадак не забыў хлапчыну
Ў цягніку сустрэў ён Шэйка Ніну.

Радаснай была сустрэча тая,
Ажылі на яве ўспаміны,
Самыя прыгожыя часіны,
Школьная пара іх залатая!
Гаварылі недзе да паўночы,
Кожны расказаў свае прыгоды.
Зоркамі гарэлі  яе вочы
Раставацца так было ім шкода.
А таму, каб болей не губляцца
Адрасамі пачалі мяняцца.

Бачыліся раз на месяц можа
На занятках, працы - час ляцеў.
Стась на курсах стрэўся неўспадзеў
З Нінай Валадзько са стройкі тожа.
Стала яму крыху весялей
Да вучэння ўзрасла ахвота,
Золатам бярозавых алей
Сустракала іх часцей сyбота.
Лісце шамацела пад нагамі
Восень атуляла сэрцы снамі.

Церушылі пер'я бель аблокі
На лясы, на паркі, на дамы…
Гэткае чароўнае зімы
Не было даўно! Кахання крокі
Стась, да Валадзько адчуўшы Ніны,
Сувязь абарваў. Кахання чары
Засланялі б моцна план адзіны-
Шлях да ведаў і здзяйснення мары!
Зразумеў, дае вучэнне крылы
І вучыўся, колькі было сілы!