Леонид Ваксман. Утиная охота. Рус. Бел

Как в озере плывёт душа.
Ей воздуха там же хватает,
Но лед уже вот-вот растает,
И на поверхность, чуть дыша,

А там уже чудит весна,
И вспарывают воду клювы.
И, как я Вас давно люблю, Вы,
Наверно, не хотите знать.

Но берег испещрен людьми,
И утки оставляют воду.
Душа, как ревматизм - погоду,
Предчувствует прощанья миг.

И звери замедляют шаг,
Охотничьи заслышав трубы.
И жаркие сухие губы
У вспыхнувшего камыша.

И сладок крик “Пожар! Пожар!”
И в запахе огня - спасенье.
Прощанье не всегда прощенье,
Но так устроена душа,
Что смерть страшит издалека.
Вблизи - уклады и устои,
Кресты. Но это всё - пустое,
Когда палят из тростника.

Река спешит. Ей - далеко
Туда, где корабли и чайки.
И Вы, кого любил, прощайте!
И всё окажется легко…

Качынае паляванне
 
Як у возеры плыве душа.
Ёй паветра там жа хапае,
Але лёд ужо вось-вось растане,
І на паверхню, ледзь дыхаючы,

А там ужо дзівачыць вясна,
І ўспорваюць ваду дзюбы.
І, як я Вас даўно кахаю, Вы,
Пэўна, не жадаеце ведаць.

Але бераг спярэшчаны людзьмі,
І качкі пакідаюць ваду.
Душа, як рэўматызм - надвор'е,
Прадчувае развітанні імгненне.

І звяры запавольваюць крок,
Паляўніча ўчуўшы трубы.
І гарачыя сухія вусны
Ў які ўспыхнуў чарота.

І салодкі крык “Пажар! Пажар!”
І ў паху агню - выратаванне.
Развітанне не заўсёды прабачэнне,
Але так уладкована душа,
Што смерць страшыць здалёку.
Зблізку - уклады і асновы,
Крыжы. Але гэта ўсё - пустое,
Калі паляць з трыснёга.

Рака спяшаецца. Ёй - далёка
Туды, дзе караблі і чайкі.
І Вы, каго кахаў, бывайце!
І ўсё апынецца лёгка…

    Перевёл Максим Троянович