Надежда Воробьёва. Деревья. Рус. Бел

        Посвящается Роберту Фросту

Мы шли вперед и наугад
лесной тропой и буреломом.
Деревья ныли невпопад,
страшась невидимого грома.
Они роптали о своем,
о чем-то сумрачно молчали,
возможно, думая о том,
что им дано расти в печали,
не сознавая высоты
или величия осанки.
Их прирожденные черты
мешали брать другую планку.
Им не хотелось в небо плыть —
стать ветром, облаком певучим...
Они не думали, как жить,
как умирать... На всякий случай
они теснились и к другим
тянулись цепкими ветвями.
Те, кто был цел и невредим,
ломали кроны тех, кто в яме.
И выживали все равно
не те, кто к этому стремился,
шумел, давил и суетился,
а так, как свыше решено.
Мы шли вперед и наугад...

Дрэвы
 
Мы ішлі наперад і наўздагад
лясной сцежкай і ветраломам.
Дрэвы нылі недарэчы,
страшачыся нябачнага грома.
Яны наракалі аб сваім,
пра штосці змрочна так маўчалі,
магчыма, думаючы пра тое,
што ім дадзена расці Ў смутку,
не ўсведамляючы вышыні
ці велічы выправы.
Іх прыроджаныя рысы
заміналі браць іншую планку.
Ім не жадалася ў неба плыць —
стаць ветрам, воблакам пявучым...
Яны не думалі, як жыць,
як паміраць... На ўсякі выпадак
яны мясціліся і да іншых
цягнуліся чэпкімі галінамі.
Тыя, хто быў цэлы і здаровы,
ламалі кроны тых, хто ў яме.
І выжывалі ўсё адно
не тыя, хто да гэтага імкнуўся,
шумеў, душыў і мітусіўся,
а так, як звыш вырашана.
Мы ішлі наперад і наўздагад...

     Перевёл Максим Троянович