А. Н. Апухтин. В дверях храма. Рус. Бел

В дверях покинутого храма
С кадил недвижных фимиама
Еще струился синий дым,
Когда за юною четою
Пошли мы пестрою толпою,
Под небом ясным, голубым.

Покровом облаков прозрачных
Оно, казалось, новобрачных
Благословляло с высоты,
И звуки музыки дрожали,
И словно счастье обещали
Благоухавшие цветы.

Людское горе забывая,
Душа смягчалася больная
И оживала в этот час…
И тихим, чистым упоеньем,
Как будто сладким сновиденьем,
Отвсюду веяло на нас.

Начало 1870-х годов

У дзвярах пакінутага храма
 
Ў дзвярах пакінутага храма
З кадзілаў нерухомых фіміяма
Яшчэ струменіўся сіні дым,
За юнай параю калі
Натоўпам моўчкі мы ішлі,
Пад небам ясным і блакітным.

Аблокаў полагам празрыстым
Яно, здавалася, маладых
Багаслаўляла з вышыні,
І гукі музыкі дрыжалі,
І нібы шчасце абяцалі
За пахам кветак пекнаты.

Людскае гора забываючы,
Мягчэй здавалася душа
І ажывала ў гэту гадзіну…
І ціхім, чыстым зачараваннем,
Як быццам бы салодкім сном,
З нябёсаў веяла на нас.

     Перевёл Максим Троянович


Рецензии