Фотифо. Рязанская пастораль. Рус. Бел

Ку-ка-ре-ку.
Полпятого в деревне.
Поднялся Павел.
И вместил рассол.
Ведь здесь,
в Рязанской области Вселенной, —
дела, дела...
Пора ему. Пошёл.

...Она лежала.
Тёплая, родная.
Ни о каком «не надо» не моля.
Она звала.
Такая неземная.
Весенняя, упругая земля.

Она звала.
Она просила плуга.
И вот сбылось:
пусть грубо, больно — пусть! —
вспахал её,
целинную подругу,
смоля бычок,
весёлый «Беларусь».

Мотор умолк.
Без сил лежала пашня.
Ну вот и ладно.
Будем ждать дождя.
Шёл, отряхая кепку,
потный Пашка,
в зубах игриво мятликом вертя.

Войдя в избу
и, отражаясь в квасе, —
вмещал его.
А к ним, неся загар,
шла Маня («Мэри»),
дочка тёти Насти,
и пил её, «Кровавую», комар.

...Был день до дна испит.
И в небе, силясь,
росла, как репа на гряде, луна.
В избе все спали.
И друг другу снились.
Пора поставить точку.
Вот она.



Разанская пастараль
 
Ку-ка-рэ-ку.
Ранне ў вёсцы.
Падняўся Павел.
І змясціў расол.
Бо тут,
у Разанскай вобласці Сусвету, —
дзела, дзела...
Пара яму. Пайшоў.

...Яна ляжала.
Цёплая, родная.
Ні пра які «не трэба» не моля.
Яна паклікала.
Такая незямная.
Вясновая і пругкая зямля.

Яна паклікала.
Яна прасіла плуга.
Вось спраўдзілася:
хай грубіянска, балюча — хай! —
узараў яе,
цалінную сяброўку,
смолячы бычок,
вясёлы «Беларусь».

Матор змоўк.
Без сіл ралля ляжала.
Ну вось і добра.
Ёй чакаць дажджу.
Ішоў, отряхая кепку,
потны Пашка,
у зубах гулліва мятліцай круціў.

Увойноў у хату,
Адлюстроўваючыся ў квасе, —
мясціў яго.
А да іх,загар сусвету, нібы жар
ішла Вабячы («Мэры»),
дачка цёткі Насці,
і піў яе, «Крывавую», камар.

...Быў дзень да дна ўвесь выпіты
І ў небе, намагаючыся,
расла, як рэпа на градзе, луна.
У хаце ўсё спалі.
І адзін аднаму сніліся.
Пара паставіць кропку.
Вось яна.

   Перевёл Максим Троянович


Рецензии