Надежда Воробьёва. Вишнёвый сонет. Рус. Бел

Во дни покаянья ты был мне дороже,
чем в сладкие страстные дни.
И тонкий мороз разливался по коже.
И не было ближе родни.
Ты стал моим мужем. Не сыном, не братом,
ни матерью или отцом.
Мы были одно, как мы были когда-то,
теперь, под терновым венцом.
И наша разлука казалась мытарством,
и наша любовь — неземной.
И мы отдавали друг другу полцарства
за то, что прошло стороной.
И время летело, как жаркое лето.
И молодость в небе плыла.
Во дни покаянья вишневым сонетом
я снова тебя обрела.
И сердце воскресло. И слезы запели...
И ты прикоснулся ко мне.
И вновь закружили цветные метели.
И все это было во сне.

Вішнёвы санет

У дні пакаяння ты быў мне даражэй,
чым у салодкія гарачыя дні.
І тонкі мароз разліваўся па скуры.
І не было бліжэй радні.
Ты стаў маім мужам. Не сынам, не братам,
ні маці ці бацькам.
Мы былі адно, як мы былі калісьці,
зараз, пад цярновым вянком.
І наша расстанне здавалася пакутай,
і наша каханне — незямны.
І мы аддавалі адзін аднаму полцарства
за тое, што прайшло бокам.
І час ляцеў, як гарачае лета.
І маладосць у небе плыла.
У дні пакаяння вішнёвым санетам
я зноў цябе здабыла.
І сэрца ўваскрэсла. І слёзы заспявалі...
І ты дакрануўся да мяне.
І зноў закруцілі каляровыя завеі.
І ўсё гэта было ў сне.

   Перевёл Максим Троянович


Рецензии