Нина Ягодинцева. Ребёнок Рябины. Рус. Бел

* * *
 
Ребёнок рябины, веснушчатый, ломкий,
Неловко расставивший локотки,
На цыпочки встал у разломанной лодки,
У тёмной реки.
 
На цыпочках, вытянув тонкую шейку,
Глядит зачарованно, не дыша,
На тихую воду, малиновый шелест,
Туман в камышах.
 
Аукают няньки, бегут на опушку –
Нашли! Обнимают, теребят, грозят
И горькие щёчки целуют: неужто
Не хочешь назад?
 
Не след бы младенцу стоять у затона,
Где прошлая тайна его сторожит –
Ему, несмышлёному, слишком знакомо,
Как вечность бездонна,
Как время бежит.

* * *
 
Дзіця арабіны вяснушчаты, ломкі,
Ніякавата парастаўляў локцікі,
На дыбачкі ўстаў у разламанай лодкі,
Ля цёмнай ракі.
 
На цыпачках, выцягнуўшы тонкую шыйку,
Глядзіць чаравана, не дыхае, жах,
На ціхую ваду, малінавы шолах,
Смуга ў чаротах.
 
Гукаюць нянькі, бягуць на ўзлесак -
Знайшлі! Абдымаюць, пагражаюць наўрад
І горкія шчочкі цалуюць: няўжо
Не жадаеш назад?
 
Не след немаўлятку стаяць ля затокі,
Дзе мінулая таямніца яго вартуе -
Яму, някемліваму, занадта знаёма,
Як вечнасць бяздонна
Як час не чуе.

   Перевёл Максим Троянович