Светлана Мель. Пока не настанет... Рус. Бел

Пока не настанет пора сожалений,
Карабкаться вверх, обдирая колени –
Едва обозначится образ туманный
Неведомой цели – такой ли желанной?
 
Пока не настанет пора сожалений,
Ты – ветер случайных своих устремлений,
Ты быстрый и сильный, ты – смерч, ты – торнадо!
И прочь эти мысли – а так ли уж надо…
 
Пока не настанет пора сожалений,
Незыблем твой  выбор в сети направлений.
Не сверлит в мозгу, не елозит по нервам –
«А точно ли путь был единственно верным?...»
 
Пока не настанет пора сожалений,
Никто не имеет о ней представлений.
Несутся мгновенья, виляя хвостами…
А может, она никогда не настанет?
 
Несутся мгновенья… И вовсе не жаль их.
Мы тоже спешили, мы тоже бежали!
Их вспомнить нетрудно, забыть – тяжелее…
Кому этот выдох «прости, сожалею…»?

Пока не настанет пора сожалений…
Сидишь на диване в объятиях лени,
За что-то себя  беспрестанно ругая.
А жизнь-то твоя? А быть может – другая?

Пока не настанет пора сожалений.

Пакуль не настане...
 
Пакуль не настане пара шкадаванняў,
Караскацца ўгару, абдзіраючы калены -
Ледзь пазначыцца выява імглісты
Невядомай мэты - ці такой жаданай?
 
Пакуль не настане пара шкадаванняў,
Ты - вецер выпадковых сваіх памкненняў,
Ты хуткі і моцны, ты - віхраслуп, ты - тарнада!
І прочкі гэтыя думкі - а ці так ужо трэба…
 
Пакуль не настане пара шкадаванняў,
Непарушны твой  выбар у сеткі кірункаў.
Не свідруе ў мазгу, не поўзае па нервах -
"А ці сапраўды шлях быў адзіна дакладным?..."
 
Пакуль не настане пара шкадаванняў,
Ніхто не мае пра яе ўяўленняў.
Нясуцца імгненні, віляючы хвастамі…
А можа, яна ніколі не надыдзе?
 
Нясуцца імгненні… І зусім не шкада іх.
Мы таксама спяшаліся, мы таксама беглі!
Іх успомніць няцяжка, забыцца - цяжэй…
Каму гэты выдых "прабач, шкадую…"?

Пакуль не настане пара шкадаванняў…
Сядзіш на канапе ў абдымках ляноты,
Завошта вось сябе  няспынна лаючы.
А жыццё вось твая? А быць можа - іншая?

Пакуль не настане пара шкадаванняў.


Рецензии