Валя Некрасова. Мимо... Рус. Бел

Мимо губ, мимо рук, мимо сердца...
 
Мимо губ, мимо рук, мимо сердца!
Заметает зима в три коленца...
Гавань снегом укрылась, уснула.
Ледяные перила, как дуло,
Что убийца приставил к виску.
В настоящем пожить я рискну -
Я за будущим гнаться устала,
Да и прошлого стало мне мало.
Как Атлант - твои заняты руки,
Обречен ты на вечные муки...
Заметает зима в три коленца.
Мимо губ, мимо рук, мимо сердца!


Міма вуснаў, міма рук, міма сэрца...
 
Міма вуснаў, міма рук, міма сэрца!
Замятае зіма ў тры каленцы...
Гавань снегам атулілася, заснула.
Ледзяныя парэнчы, як руля,
Што забойца прыставіў да скроні.
У сучаснасці пажыць я рызыкну -
Я за будучыняй гнацца стамілася,
Ды і мінулага стала мне мала.
Як Атлант - твае заняты рукі,
Асуджаны ты на вечныя пакуты...
Замятае зіма ў тры каленцы.
Міма вуснаў, міма рук, міма сэрца!

    Перевод Максима Троянович


Рецензии