Нина Павлова. Шельмец. Рус. Бел

шуточный

Взгляд прищурив, в пёстром платье
осень нежится в лучах;
треплет огненные складки
ветерок шальной, ворча...

Нелегко в фасоне трудном
прояснить, что есть к чему,
он натешившись над юбкой,
ворот хочет расстегнуть.

Позабыв про осторожность,
изо всех стараясь сил,
превращает шёлк без ножниц      
в золотящийся утиль.

Дарит ласковое солнце
лоскутам волшебный блеск.
Осень, млея, шепчет сонно:      
"Отдохни чуток, шельмец".

Ей наряд ничуть не жалко...
дерзкий ей дороже гость...
У неё одежды яркой -
больше, чем на небе звёзд.

Шэльма
 
жартоўны

Погляд прыжмурыўшы, у пярэстай сукенцы
восень лашчыцца ў прамянях;
цярэбіць агністыя зморшчын вакенцы
ветрык шалёны, бурчыць, аж жах...

Нялёгка ў фасоне цяжкім
растлумачыць, што ёсць навошта,
ён нацешыўшыся над спадніцай,
каўнер жадае расшпіліць.

Пра асцярожнасць забывае,
з усіх імкнучыся сіл,
шоўк без нажніц пераўтварае      
у  залацісты ўтыль.

Дорыць ласкавае сонца
лапікам чароўны вельмі.
Восень, млеючы, шэпча сонна:      
"Адпачні трошкі, шэльма".

Ёй нарад, што вецер у полі...
дзёрзкі даражэйшы госць...
У яе адзежы болей,
чым на небе зорак ёсць.

  Построчный перевод на белорусский язык Максима Троянович