Виноградова Евленья. Ни скажу, что я устала

Не скажу, что я устала, -
разве что совсем чуть-чуть
от того, что вдруг не стало
на душе безумных чувств.

И не вдруг... а постепенно
блеск в глазах моих угас.
И ступаю я степенно,
не взрываюсь, как фугас.

Да и в сердце что-то тихо,
пульс выводит шестьдесят.
Жизнь мне кажется волчихой,
и соски её висят

аж до самой низкой травки,
а волчата - уж волкИ!
Нет волшебной той затравки,
чтобы обнажить клыки.

Нет, не зверского оскала
жаждут сердце и душа.
Да, устала... я устала
жить, былое вороша...

Ні скажу, што я стамілася, -
 
Не скажу, што я стамілася, -
хіба што зусім ледзь-ледзь
сэрца раптам прытаілася
на душы пачуццяў медзь.

І не раптам... а паступова
бляск у вачах маіх загас.
І чамусьці маё слова
не выбухае, як фугас.

Ды і ў сэрцы штосьці ціха,
пульс выводзіць шэсцьдзесят.
А жыццё маё ваўчыхай,
і саскі яе вісяць

аж да самай траўкі вялай,
ваўчаняты - ужо ваўкі!
Мне б чароўнага запалу,
каб агаліць іклы такі

Не, не зверскага ашчэру
прагнуць сэрца і душа.
Так, стамілася... я веру
жыць, мінуўшчынай дыша...

    Перевод Максима Троянович


Рецензии