Александра Болтовская. Стихи дождя. Рус. Бел

Нависла туча рваным одеялом,
Как будто солнце среди бела дня
Спать улеглось, склонив лицо устало,
И на душе тоскливо у меня...

Зашлёпал ливень пятками босыми
По лужам, и макая в пену ус,
Пошёл "писАть" он строчками косыми,
Спеша излить набухший влагой груз...

Пусть выплачется, раз ему так надо,
Я у окна тихонько подожду,
И буду слушать грома канонаду,
И буду вторить летнему дождю.

Вершы дажджу

Навісла хмара рванай коўдрай,
Як быццам сонца сярод белая дня ў труне
Спаць улеглася, схіліўшы твар стаміўся,
І на душы тужліва ў мяне...

Зашлёпаў лівень пяткамі босымі
Па лужынах, і мачаючы ў пену вус,
Пайшоў "пісаць" ён радкамі касымі,
Спяшаючыся выліць набрынялы  груз...

Хай выплачацца, раз яму так трэба,
Я ля вакна паціху пачакаю,
І буду слухаць грома кананаду,
І буду паўтараць летняму дажджу.

   Перевод на белорусский язык Максима Троянович


Рецензии