Дмитрий Юрков. О Величии и бесприютности. Рус. Бел

О Величии храмов и бесприютности странников
 
Мир таков, каков он есть,
Ясно и глупцу.
Охлади желаний спесь,
Не перечь Творцу.

                Посещая Божий Храм,
                Усмири свой взгляд.
                - На колени, жалкий Фавн,
                - На колени, раб.

Слепит злато, глушит медь
Колокольем нас.
И лишь сердце отогреть
Негде здесь подчас.

               За спасеньем, чуть дыша
               Отмолить свой грех.
               (Господу важна душа
               Каждого! и… всех

Думал я). И шел к нему
На священный Суд.
Ждал прощенья за вину,
Ждал стыду приют.

                Я покаяться мечтал,
                Я открыться шел,
                Я калиточку искал
                Да так и не нашел.

И шагнул я за порог,
Не открыв дверей.
Сердцу нужен островок,
А не Дом Музей.

Пра Веліч храмаў і беспрытульнасці вандроўцаў
 
Свет такі, які ёсць ён,
Ясна і глупцу.
Астудзі жаданняў сон,
На суперак Тварцу.

                Наведваючы Божы Храм,
                Уціхамір свой погляд.
                - На калены, жаласны Фаўн,
                - На калены, раб.

Слепіць золата, глушыць медзь
Божым звонам нас.
І толькі сэрца адагрэць
Няма дзе тут у час.

               Ратавання першы шаг:
               Адмаліць свой гріх.
               (Богу важная душа
               Кожнага! і… усіх

Думаў я). Ішоў не ў навіну
На святы той Суд.
Чакаў прабачэння за віну,
Сораму  майму прыют.

                Вінаваціцца жадаў,
                Я адкрыцца ішоў,
                Брамку да Яго шукаў,
                Ды так і не знайшоў.

І ступіўшы за парог
Не адчыніў дзвярэй.
Сэрцу трэба астравок,
А не Дом Музей.

    Перевод Максима Троянович


Рецензии