Евгения Вежлян. Родина. Рус. Бел

Лето. Такие пустые тени.
Я подлежу неизбывной хрени.
Неубиваемая страна
Потом разит, шелестит газетой.
Лето — бормочет — такое лето.
Дача — ворчит — черенки-семена.
А у самой-то и юбка — одна —
Выгорит — так что не вспомнить цвета.
Шея, напротив, станет черна.
И пастернак, и петрушка — грядка
Вовремя будет за-се-я-на.
Я же в углу тишину читаю,
Втиснувшись в кресло как запятая.

Радзіма

Лета. Такія пустыя цені.
Я падлягаю непазбытнай хрэні.
Незабіваемая краіна
Потым паражае, шамаціць газетай.
Лета - мармыча - такое лета.
Дача - бурчыць - тронкі-насенне долі.
А ў самой вось і спадніца - адна -
Выгарыць - так што колер не ўспомніць ніколі.
Шыя, насупраць, стане чорная.
І пастарнак, і пятрушка - градка
Своечасова будзе за-се-я-на.
Я ж у куце цішыню чытаю,нібы кошка,
Уціснуўшыся ў крэсла як коска.

    Перевод на белорусский язык Максима Троянович


Рецензии