Жнiвеньскi вечар
светлаю чырванню ў воблаках-косах,
золатам сонца лягло на пакосы,
кінуўшы чыстыя зорныя росы.
Вецер, аблётаўшы ўдзень наваколле,
сеў адпачыць у бярозавым голлі,
месяц, як серпік, танюткі, калёны,
жне ў небе зоркі і сыпле ў далоні.
Падласаваўшысь травой маладою,
коні спусціліся да вадапою,
спуджана качка залопала крыллем,
ды ў чароце схавалась імкліва.
А чараты у азёрным люстэрку,
нібы ваякі, стаяць на паверку,
ціха... бязгучна дрыготкія зоркі
падаюць-сыплюцца, нібы пацёркі.
Свидетельство о публикации №119080305519
Алла Челядина 04.08.2019 00:19 Заявить о нарушении
Валентина Ментуз 04.08.2019 19:52 Заявить о нарушении