В. Маяковский. Посвящение. Рус. Бел

                ЧАСТЬ II

                Это случилось в одну из осеней,
                были
                горюче-с_у_хи
                все.
                Металось солнце,
                сумасшедший маляр,
                оранжевым колером пыльных выпачкав.
                Откуда-то
                на землю
                нахлынули слухи.
                Тихие.
                Заходили на цыпочках.

                Их шепот тревогу в гр_у_ди выселил,
                а страх
                под черепом
                рукой красной
                распутывал, распутывал и распутывал   мысли,
                и стало невыносимо ясно:
                если не собрать людей пучками рот,
                не взять и не взрезать людям вены -
                зараженная земля
                сама умрет -
                сдохнут Парижа,
                Берлины,
                Вены!

                Чего размякли?!
                Хныкать поздно!
                Раньше б раскаянье осенило!
                Тысячеруким врачам
                ланцетами роздано
                оружье из арсеналов.

                Италия!
                Королю,
                брадобрею ли
                ясно -
                некуда деться ей!
                Уже сегодня
                реяли
                немцы над Венецией!

                Германия!
                Мысли,
                музеи,
                книги,
                каньте в разверстые жерла.
                Зевы зарев, оскальтесь нагло!
                Бурши,
                скачите верхом на Канте!
                Нож в зубы!
                Шашки н_а_голо!

                Россия!
                Разбойной ли Азии зной остыл?!
                В крови желанья бурлят ордой.
                Выволакивайте забившихся под Евангелие Толстых!
                За ногу худую!
                По камню бородой!

                Франция!
                Гони с бульваров любовный шепот!
                В новые танцы - юношей выловить!
                Слышишь, нежная?
                Хорошо
                под музыку митральезы жечь и насиловать!
                Англия!
                Турция!..
                Т-р-а-а-ах!
                Что это?
                Послышалось!
                Не бойтесь!
                Ерунда!
                Земля!
                Смотрите,
                что по волосам ее?
                Морщины окопов легли на чело!
                Т-с-с-с-с-с-с... -
                грохот.
                Барабаны, музыка?
                Неужели?
                Она это,
                она самая?
                Да!
                НАЧАЛОСЬ.
 


                ЧАСТКА II

                Гэта здарылася ў адну з восеняў,
                былі
                гаруча-с_у_хі
                ўсе.
                Кідалася сонца,
                звар'яцелы маляр,
                памяранцавым колерам пыльных выпацкаўшы.
                Аднекуль
                на зямлю
                нарынулі чуткі.
                Ціхія.
                Захадзілі на цыпачках.

                Іх шэпт трывогу ў грудзі высяліў,
                а страх
                пад чэрапам
                рукой чырвонай
                разблытваў, разблытваў і разблытваў думкі,
                і стала невыносна ясна:
                калі не сабраць людзей пучкамі рот,
                не ўзяць і не ўзрэзаць людзям вены -
                заражаная зямля
                сама памрэ -
                здохнуць Парыжа,
                Берліны,
                Вены!

                Чаго паразмякалі?!
                Кныхаць позна!
                Раней бы раскаянне ахінула!
                Тысячарукім лекарам
                ланцэтамі раздадзена
                ружжы з арсеналаў.

                Італія!
                Каралю,
                ці цырульніку
                ясна -
                няма куды дзецца ёй!
                Ужо сёння
                луналі
                немцы над Венецыяй!

                Нямеччына!
                Думай,
                музеі,
                кнігі,
                адыдзіце ў раскрытыя жаролы.
                Зяпы полыняў, выскаліцеся нахабна!
                Буршы,
                скачыце конна на Канце!
                Нож у зубы!
                Шашкі н_а_гола!

                Расія!
                Ці разбойнай Азіі спёка астыла?!
                У крыві жадання бурляць ардой.
                Вывалакайце якія забіліся пад Евангелле Талстых!
                За нагу худую!
                Па каменні барадой!

                Францыя!
                Гані з бульвараў любоўны шэпт!
                У новыя танцы - юнакоў вылавіць!
                Чуеш, далікатная?
                Добра
                пад музыку мітральезы паліць і гвалтаваць!
                Англія!
                Турцыя!..
                Т-р-а-а-ах!
                Што гэта?
                Прычулася!
                Не бойцеся!
                Глупства!
                Зямля!
                Глядзіце,
                што па валасах яе?
                Маршчыны акопаў ляглі на чало!
                Т-c-c-c-c-c-c... -
                грукат.
                Барабаны, музыка?
                Няўжо?
                Яна гэта,
                яна самая?
                Так!
                ПАЧАЛОСЯ.


             Перевод на белорусский язык Максима Троянович


Рецензии