Сяброўка! Я цябе хачу абняць,
І песціць валасоў ручай шаўковы,
І бачыць бляск вачэй, на дзіва, новы,
І рук тваіх жаданне цалаваць!
Зайсці ў густы знаёмы райскі сад,
Бо недзе там блукае і натхненне
І засявае вершаў зноў насенне.
Дасць Бог, і я ўсходам буду рад.
І буду ўспамінаць зноў месячную ноч,
Атласнае мігценне мройнай скуры,
Дзе з малаком змяшаўся цвет сакуры,
І зорак ззянне не сягае ззяння воч.
Дзе нават час блукае ў дарозе,
І думак, і трывог зусім няма.
Дзе мы адны: ты, я! І ноч сама
Стаіць надзейнай вартай на парозе.
Падсвядомае жаданне
© Copyright: Станислав Шастак, 2019
Свидетельство о публикации №119052507721
Свидетельство о публикации №119052507721
Рецензии