Ян Таировский. Моя акация. Рус. Бел

Любил я в детстве открывать балкон.
Бабуля на базар спешила рано.
Там наливали молоко в бидон,
А здесь цвела акация. И пряно
Душистых гроздьев пенистой волной
Светло тянулась к моему лицу…
Казалось, руки бабушки со мной,
И сердце улыбалось деревцу.
Хотелось петь и сочинять стихи,
Но даже этого казалось мало.
Акация, как тонкие духи,
Повсюду сладкий запах разливала.
Белее пудры гроздьями цвела,
На наш балкон без лестницы взбираясь.
Я закрывал глаза – она плыла,
И аромат летел, как белый аист,
Как снег, как белоснежный махаон,
Как белая улыбка, в сердце прямо.
Любил я в мае открывать балкон:
Акация была нежна, как мама.



Мая акацыя

Кахаў я ў дзяцінстве адкрываць балкон.
Бабуля на кірмаш спяшалася рана.
Там налівалі малако ў бітон,
А тут квітнела акацыя. І рэзка
Духмяных гронак пеністай хваляй
Светла цягнулася да твару майго…
Здавалася, рукі бабулі трымалі,
І сэрца ўсміхалася дрэўцу з таго.
Жадалася спяваць і складаць вершы,
Але нават гэтага здавалася мала.
Акацыя, як тонкія духі няўпершы,
Паўсюль салодкі пах разлівала.
Бялей пудры гронкамі квітнела,
На наш балкон без усходаў узбяруся.
Я зачыняў вочы - яна плыла знямела
І водар ляцеў, як белы бусел,
Як снег, як беласнежны махаон,
Як белая ўсмешка, у сэрца прама.
Кахаў я ў траўні адкрываць балкон:
Акацыя была далікатная, як мама.

    Перевод на белорусский язык Максима Троянович