Б. Слуцкий. Определю, едва взгляну. Рус. Бел

Росли и выросли в войну.
А если так, чего с них взять?
Конечно, взять с них нечего.
Средь грохота войны кузнечного
Девичьих криков не слыхать.
Былинки на стальном лугу
Растут особенно, по-своему.
Я рассказать еще могу,
Как походя их топчут воины:
За белой булки полкило,
За то, что любит крепко,
За просто так, за понесло,
Как половодьем щепку.
Я в черные глаза смотрел,
И в серые, и в карие,
А может, просто руки грел
На этой жалкой гари?
 Нет, я не грел холодных рук.
Они у меня горячие.
Я в самом деле верный друг,
И этого не прячу я.
Вам, горьким - всем, горючим - всем,
Вам, робким, кротким, тихим всем
 Я друг надолго, насовсем.

Вызначу, ледзь зірну:

Раслі і выраслі ў вайну.
А калі так, чаго з іх узяць?
Вядома, узяць з іх няма чаго.
Сярод грукату вайны кавальскага
Дзявоцкіх крыкаў не чуваць.
Націнкі на сталёвай сенажаці
Растуць асабліва, па-свойму.
Я распавесці яшчэ магу,
Як  іх топчуць ваяры:
За белай булкі паўкіло,
За тое, што кахае дужа ў весну,
За проста так, за панесла,
Як паводкай трэску.
Я ў чорныя вочы глядзеў,
І ў шэрыя, і ў карыя,
А можа, проста рукі грэў
На гэтым жаласным гары?
 Не, я не грэў халодных рук.
Яны ў мяне гарачыя.
Я сапраўды дакладны сябар,
І гэтага не хаваю я.
Вам, горкім - усім, гаручым - усім,
Вам, нясмелым, рахманым, ціхім усім
 Я сябар надоўга, назусім.

   Перевод на белорусский язык Максима Троянович