Першыя палёты

Скачки былі абавязковы.
Закон быў лётчыкам такі,
Павенен быў мець тры скачкі
З іх кожны, лётаць хто гатовы.
Стась з Воляй, скончыўшы скачкі,
Не прамінулі пэстарана,
Пасля рашылі час які
Пабыць адны. Былі да рана.
Бо маладыя, як кахаюць,
Гадзінніка не назіраюць.

Прачнуўся Стасік раніцою
Ў абдымках маладой Венеры.
Абое стомлены без меры,
Але шчаслівыя абое!
Як тыя ў нераст шчупакі
Ляжалі цесна к целу цела
Ён цалава далонь рукі,
І цыцак смочкі піў нясмела.
Яна, ў нірваннай паўдрымоце,
Была пяшчот зусім не проціў!

Ўсяму на свеці ёць канес,
Хоць свет бязьмерны, бесканечны
Жарсці хвіліны быстрацечны,
Бо праца ўсяму вянец!
Стась бордза ўстаў і апрануўся,
Яна змачнула пенюар,
Каб з месца нават не крануўся
У сеціве жаночых чар...
Стась па трубе для вадазліва
Збег з трэцяга ўніз шчасліва.

Працоўны дзень цягнуўся вяла
Кружыўся думак карагод
Пра Волю, планер і палёт
І салаўём душа сьпявала!
Палёт быў першы, як ні кінь,
Ён, як курсант, у неба ўзмые,
Кране рукою яго цінь
І будзе выбіраць прамыя
Дале дарогі у жыцві,
Да мэты каб хутчэй дайсці!

Канец работы. Баравая.
На УПП там срэбны птах
Пад 20 метраў крыл размах
На Стася ўжо даўно чакае.
Ад планера да самалёта
Зачэплены даўжэзны троц
Усё гатова для палёта,
Аж па сьпине прабег мароз.
Стась, я курсант, сеў упярод,
Інструктар сеў. Загад: ''На ўзлёт!''

Разгон. Узлёт і цішыня
Планёр плыве, бы ў акіяне
Мінск у смузе, нібы ў тумане
Машыны, як сабак гайня,
Адна імчыцца за другую
Стась ручку нахіліў налеўа
Націснуў леваю нагою
І планер адхіліў ад дрэва.
Палёт прайшоў даволі ўдала,
Душа ад радасці спявала