Александр Пушкин. Анчар. Рус. Бел

В пустыне чахлой и скупой,
На почве, зноем раскаленной,
Анчар, как грозный часовой,
Стоит — один во всей вселенной.
Природа жаждущих степей
Его в день гнева породила,
И зелень мертвую ветвей
И корни ядом напоила.
Яд каплет сквозь его кору,
К полудню растопясь от зною,
И застывает ввечеру
Густой прозрачною смолою.
К нему и птица не летит,
И тигр нейдет: лишь вихорь черный
На древо смерти набежит —
И мчится прочь, уже тлетворный.
И если туча оросит,
Блуждая, лист его дремучий,
С его ветвей, уж ядовит,
Стекает дождь в песок горючий.
Но человека человек
Послал к анчару властным взглядом,
И тот послушно в путь потек
И к утру возвратился с ядом.
Принес он смертную смолу
Да ветвь с увядшими листами,
И пот по бледному челу
Струился хладными ручьями;
Принес — и ослабел и лег
Под сводом шалаша на лыки,
И умер бедный раб у ног
Непобедимого владыки.
А царь тем ядом напитал
Свои послушливые стрелы
И с ними гибель разослал
К соседям в чуждые пределы.
 

Анчар

У пустэльні чэзлай  быт скупы,
Распаленаю спёкай недзе,
Анчар, як грозны вартавы,
Стаіць - адзін ва ўсім сусвеце.

Прырода,  прагнуўшы карцін,
Яго ў дзень гневу спарадзіла,
І ядам лісце тых галін
І карані навек паіла.

І той яд капаў праз  кару,
Да поўдня стомлены, як хвоя,
Потым застыне ўвечару –
Густой празрыстаю смалою.

Туды і птушка не ляціць,
І тыгр не ходзіць: віхур чорны
На дрэва смерці набяжыць -
Імчыць у прочкі, ужо тлятворны.

Калі  лье хмара каламутна
Блукаючы, на ліст  дрымучы,
З яго галін, ужо атрутны,
Сцякае дождж у пясок калючы.

Ды чалавека чалавек
Паслаў да дрэва ўладным глядам,
Той паслухмяна  ў шлях пацек,
А  раніцой вярнуўся з ядам.

Смалу смяротную ў схоў.
Галіна з вялымі лістамі.
І пот па твары яго ішоў,
Струмень халодны раўчукамі;

Прынёс - і саслабеў і лёг
Пад зховам будана на лыкі,
І  бедны раб памёр ля ног
Непераможнага ўладыкі.

А цар тым ядам насычаў
Свае паслушлівыя стрэлы
І з імі згубу разаслаў
Чужым суседзям у надзелы.

Перевод на белорусский язык Максима Троянович

 


Рецензии