Ох і доўга ўжо тады
Адгадоўвала я крылы…
Дзён бясколерных гады,
Спазмай горкага бяссілля…
Заваконны свет маўчаў,
Застаючыся ваконным.
Ён мяне не заўважаў,
Ён здаваўся напаўсонным.
Ён пусцеў, губляў аб'ём,
Становіўся амаль плоскім.
А жывымі былі ў ём
Толькі мокрыя палоскі,
Што крыўляліся калі,
Пераконвалі тым часам,
Мне застацца на зямлі
Утрымаць мяне спрабуючы –
Маўляў, зямля не так малая,
І не ўсё на ёй адкрылі…
За акном імга такая.
Адгадоўвала я крылы.
Перевод на белорусский язык
Светлана Мель. Ох и долго же тогда...
© Copyright: Максим Троянович, 2018
Свидетельство о публикации №118033102381
Свидетельство о публикации №118033102381
Рецензии