Зорачцы
Ды малахітам
І стала мне, што ні кажы
Цяплей нібыта!
І родны голас, як званок
Праз телефон
Пазнаю між усіх жанок
Цудоўны звон!
Бяжыць вясновым ручайком
Бы сонца ён
Звініць у небе жаўруком
І жывіць сон
Аб днях цудоўнае вясны,
Што не забыць,
Каб не змаглі мы быць адны,
Мы ж стужкі ніць!
Свидетельство о публикации №118031511406