И помечтать не дадут

Са зборніка "Гішторыі дзеда Алега".
 
І памарыць не дадуць...
 
Ці пад вечар былО гэта...
А ці, можа, раніцОй...
Я сустрэў адну кабету.
Ох, каб быў я маладцом...
 
Я тады б, к ёй з прапановай:
- Прашвырнемся мо кудысь ?
Бо, здалося мне, панове -
што я зноўку малады.
 
Куды дзеліся хваробы...
Кашаль неяк зразу знік...
Што кабеты з намі робяць...
СтАры хрыч, а пру як штык !
 
Я, канешне старажонна -
да кабеты прыг ды скок...
А мяне па карку жонка -
ты куды гэта, пянёк ?!
 
Зараз звалішся ў канаву -
неча пяліцца на баб !
Не табе ўжо гэты смак !
Цыгарэта, куфар кавы -
і смакуй, стары дурак !
 
Жонка ж тожа, як паглЕдзець -
то кабета хоць куды.
Але, навошта ж ў мары лезе -
калі гляжу на маладых...
 
Вунь, сама - як прымячаю,
паглядае на хлапцоў,
што бягуць кудысь трусцой...
А мяне, бач - павучае...
 
Я яе у шчочку цмокнуў -
падазрэнні гэтым змёў,
мо здалось - суседка-цётка,
а ты ў мяне - адна любоў.
*+*