Царква, а побач белыя бярозы
Танюткім голлем апусцілісь ніц,
З іх льюцца на зямлю празрысты росы,
То слёзы ў чорных хустках маладзіц.
Стаяць бярозы - нібы занямелі,
У шэрым небе - залатыя купалы,
Жанчыны, апусціўшысь на калені,
Бязгучна моляцца, схіліўшысь да зямлі.
Малітва, што з грудзей ідзе ад сэрца,
Аб любым, маці, сыну ці каму?
Увысь са звонам калакольным рвецца,
Ляціць праз хмары ў неба сіняву.
Царква, бярозы, калакольны звон,
Жыццё прайшло...жыццё - кароткі сон.
Царква, бярозы...
© Copyright: Валентина Ментуз, 2017
Свидетельство о публикации №117032712205
Свидетельство о публикации №117032712205
Рецензии
http://www.stihi.ru/2017/11/01/4594///Валя,не судите строго за последние строчки, иначе не получилось...С благодарностью-Л.Г.
Лариса Геращенко 01.11.2017 12:07 • Заявить о нарушении
Лариса Геращенко 01.11.2017 12:07 • Заявить о нарушении
Лариса, всё прекрасно, даже лучше, чем первоисточник = зря придираетесь к себе.
Валентина Ментуз 02.11.2017 14:48 Заявить о нарушении
Валентина Ментуз 02.11.2017 14:48 Заявить о нарушении