Світанак ціха стукнуў у аканіцы,
Запунсавеў над вёскаю усход,
Загаманілі каля студні маладзіцы,
Ружовай стужкай шлях акрэсліў самалёт.
Расправіў бусел крылы нетаропка -
Палохаць жаб сабраўся грозны птах,
І сонца выкацілась залатою лодкай,
Прамені кінула на саламяны дах.
Каровак статак гнаў пастух на пашу,
Спявалі косы, рассыпаючы расу,
Аб роднай, той далёкай вёсцы нашай
У сэрцы памяць я сваім нясу.
Незабыунае
© Copyright: Валентина Ментуз, 2017
Свидетельство о публикации №117032609714
Свидетельство о публикации №117032609714
Рецензии