Вечар точыцца ціхай бяседай
У палахлівым зіхценні кастра
Ўспамінаецца груша і ведай
Каля грушы кахана сястра!
Ствол шурпаты, як рукі матулі
Белы цвет, як каханае твар
Колькі клятваў галіны там чулі
Сэрцаў чыстых, як сонечны жар!
Час прайшоў. Засталіся ўспаміны
Груша ў сполахах яркіх агню
Постаць гнуткая юнай дзяўчыны,
Што начамі і ў старасці сню!
Вечар точыцца цiхай бяседай...
© Copyright: Станислав Шастак, 2016
Свидетельство о публикации №116053109775
Свидетельство о публикации №116053109775
Рецензии