Ах, як годы птушкай праляцелі...
С кожным годам меней нам дарог,
Каб ажыццявіць, што мы хацелі,
што ў калыску палажыў нам Бог!
Кожны дзень больш сэрца халаднее,
І цямней мне неба парасон,
Бо не бачу, ці мо', не умею
бачыць рост дабра у бегу дзён.
Можа там, дзе з гор крыштальны рэкі
Ахінаюць цнотай райскі сад,
Можа там шчаслівы чалавекі?
Я б туды людзей завесці рад!
Ах, як годы птушкай праляцелi...
© Copyright: Станислав Шастак, 2014
Свидетельство о публикации №114110209873
Свидетельство о публикации №114110209873
Рецензии