- Як рада я, што падарыла
Натхненне Вам на верш цудоўны!
- Няма за што, бо ў мове сіла
І на зямлі няма ёй роўні!
Яна жыве, хоць і знікае
Ў старонцы роднай крок за крокам,
Нібы валошка ў жыце тая,
Што колы топчуць ненарокам.
Яна цудоўна, мілагучна,
Прыгожая, бы ў ранку неба!
З душой і думкай неразлучна,
І моц дае, як луста хлеба!
Без мовы мы і жыць не зможам,
Бо без яе душа сканае!
Край родны страцім тэш, нябожа,
І будзе мова ў ім другая!
І згасне зорка роднай мовы
На вечаровым небасхіле...
Ці будзе лепшым свет той новы,
Калі бязмоўе стане ў сіле?
Бо, як казаў вялікі Гётэ:
"Чым болей моў, тым больш сусветаў!"
У аднамоўі мала цноты,
І свет свядомы помніць гэта!
Без мовы i душа сканае!
© Copyright: Станислав Шастак, 2014
Свидетельство о публикации №114103100479
Свидетельство о публикации №114103100479
Рецензии