Мне душа твая будзе свяціць і ўначы,
калі сонейка спаць адыходзіць,
калі птушкі заснуць і адны пугачы
сваю песню глухую заводзяць.
Яна будзе зіхцець для мяне раніцой
дыяментамі ранішніх росаў,
і паіць мяне будзе святою вадой -
пацалункам тваім між пракосаў.
Яна будзе заўжды нас вясці ўпярод,
каб мы мару сваю не забылі,
каб цябе я чакаў многа дзён, многа год
каб мы разам шчаслівымі былі!
Пацалунак ты мой, водар першых суніц,
мая зорка яснейшая ў свеце.
Прад табою схіляю я галаву ніц,
бо ты дарыш мне вершы, як дзеці!
Бо як бачу цябе, забываецца боль,
і дзень хмурны адразу яснее.
Я кахаю цябе! Ты хоць гэта дазволь,
Без кахання ж душа струпянее!
Без кахання ж душа струпянее!
© Copyright: Станислав Шастак, 2014
Свидетельство о публикации №114070101189
Свидетельство о публикации №114070101189
Рецензии